Τα contemporary εστιατόρια ανά την Ευρώπη ολοένα και πληθαίνουν με τ’ αστέρια Michelin ν’ ανεβάζουν τις τιμές και να μακραίνουν τις λίστες αναμονής κρατήσεων ενώ γεύσεις διαφορετικών προελεύσεων βρίσκονται στο ίδιο πιάτο απαιτώντας ολοένα και περισσότερα από τον ουρανίσκο του κάθε δειπνιστή.
Υπάρχουν, όμως, ακόμα και τα classic εστιατόρια που έχουν προσπεράσει την ανάγκη για καταξίωση από ένα ή περισσότερα αστέρια Michelin αφενός γιατί τα έχουν και αφετέρου γιατί η ιστορία τους είναι πιο σημαντική από κάθε είδους βράβευσης.

Ένα από αυτά είναι το θρυλικό, old fashioned, Chez Maxim’s στην οδό Royale, στο Παρίσι.

Για να περάσεις μέσα πρέπει να φοράς σακάκι. Αν δεν έχεις, θα φορέσεις ένα από αυτά που έχουν στην garde robe.
Η Art Nouveau αισθητική του θα σε μαγέψει όσο και τα details σε κάθε βήμα. Από τα χαλιά μέχρι τους πολυελαίους κι από την σκάλα μέχρι τα εξαιρετικά vitraux που διακοσμούν το ταβάνι.
Τα σερβίτσια, τα τραπέζια, οι κουρτίνες. Τα uniforms των σερβιτόρων, το packaging στο candy store. Όλα συνθέτουν την ιστορία του πιο αυθεντικού Γαλλικού εστιατορίου, Chez Maxim’s που ξεκινάει από το 1893.

Ο Maxime Gaillard ανοίγει ένα μικρό bistro στην οδό Royale και στον αριθμό 3 που γρήγορα έγινε το galant rendez-vous μέρος της Καλής Εποχής.
Ο επόμενος ιδιοκτήτης του εστιατορίου στις αρχές του 1900 απευθύνεται στους καλλιτέχνες του Nancy School και μετατρέπει τον χώρο σε ναό της Art Nouveau κι έτσι σήμερα το Chez Maxim’s θεωρείται ιστορικό μνημείο της Γαλλίας.
Από την σάλα του έχουν περάσει προσωπικότητες όπως οι Marcel Proust, La Belle Otéro, Maria Callas, Sacha Guitry, Brigitte Bardot και άλλοι.

Εκτός από αυτές τις εξέχουσες προσωπικότητες, άνθρωποι απλοί, όπως εγώ, μπορούν εύκολα και χωρίς ν’ αφήσουν μια περιουσία στο τραπέζι, ν’ απολαύσουν την εμπειρία του Maxim. Πρώτη φορά στο Chez Maxim’s με πήγε ο πατέρας μου, σ’ ένα ταξίδι μας στη Γαλλία. Ήθελε να τεστάρει τα table manners μου αλλά και να καταλάβω την ουσιαστική διαφορά μεταξύ φαγητού και δείπνου. Το πρώτο έχει να κάνει με το στομάχι, το δεύτερο με το μυαλό. Είχε δίκιο.
Για entrées μας σερβίρανε ένα πλατό ορεκτικών τα οποία έπρεπε να φάμε με τη φορά του ρολογιού..
Συνεχίσαμε με risotto aux crépes και για κυρίως, ένα εξαιρετικό φιλέτο που συνοδευότανε από τις πιο γευστικές πατάτες σουφλέ που έχω φάει στη ζωή μου.
Το κρασί ήταν house wine και για επιδόρπιο, μετά τα τυριά, φάγαμε την κλασσική crème brûlée.
Έχουν περάσει χρόνια από τότε και δεν είναι τυχαίο πως θυμάμαι τόσο ζωηρά το δείπνο μου στου Maxim’s.