του Απόστολου Κοτσάμπαση

Το ενδιαφέρον στην περίπτωση του «μεγάλου περιπάτου» της Αθήνας, εντοπίζεται στον τρόπο υλοποίησης του τον οποίο επέλεξε ο Δήμαρχος. Και αυτός είναι ριζοσπαστικός. Μέχρι τώρα σε ανάλογα σχέδια ακολουθείτο η τυπική διαδικασία του δημοσίου μέσω διαγωνισμού. Το αποτέλεσμα-αν ποτέ- υλοποιείτο το έργο, ήταν εκτός από την υπέρβαση του προϋπολογισμού και η εκτός χρονοδιαγράμματος παράδοση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το νέο συντριβάνι της πλατείας Ομονοίας. Θα χρειαζόταν χρόνια για να ολοκληρωθεί μέσω διαγωνισμού. Οπότε τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση; Παρακάμπτεις το «σύστημα». Πως το πέτυχε; Μέσω δωρεών μεγάλων εταιρειών, θυμίζοντας το θεσμό των ευεργετών του παρελθόντος.

Αντίστοιχη είναι και η προσέγγιση στις τμηματικές πεζοδρομήσεις. Επιτυγχάνει να υλοποιήσει τη δέσμευση του με χαμηλού κόστους υλικά σε χρόνο ρεκόρ. Επίσης σημαντικό, του επιτρέπει να προβεί σε μετατροπές όποτε και όπου κριθεί σκόπιμο, χωρίς ιδιαίτερη κατασκευαστική δυσκολία. Όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, μπορούν να τεθούν τα θέματα της βελτίωσης των υλικών, ιδιαίτερα μπροστά από την Αθηναϊκή Τριλογία. Μια πρόταση θα ήταν η ομογενοποίηση με τα υπάρχοντα σε όλο το μήκος της Πανεπιστημίου. Επιπλέον οι ζαρντινιέρες με φυτά χαμηλού ύψους υπήρξαν ατυχής επιλογή. Όπως και τα μεταλλικά παγκάκια χωρίς σκιά στο Σύνταγμα.

Το έργο αυτό, παρά τα προβλήματα στην κυκλοφορία που προκαλεί, θα κριθεί σε λίγους μήνες. Όταν υπάρχουν τα νέα στατιστικά δεδομένα των συγκοινωνιολόγων και προταθούν τυχόν τροποποιήσεις. Μέχρι τότε κρίνουμε τη χρηστικότητά του. Σύντομα όμως θα τεθεί και το θέμα της αισθητικής στην αρχαιότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης.

Photo Credit: Φωτογραφικό Αρχείο του Μουσείου Μπενάκη