Υπήρξε μία εποχή, όχι τόσο μακρινή, όπου στην ελληνική τηλοψία σπανίως θα έβλεπε κανείς εκπομπές μαγειρικής ή διαγωνισμούς master chef. Εκείνη την εποχή, μιλάμε για τα τέλη του προηγούμενου αιώνα, ένα 15χρονο αγόρι από την Αθήνα, ταξίδεψε στην Αμερική, σε ένα πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών. Ο Χρόνης Δαμαλάς, όσο και αν ακούγεται παράξενο, γυρίζοντας στην Ελλάδα, είχε αποφασίσει με ποιο αντικείμενο ήθελε να ασχοληθεί, και αυτό δεν ήταν άλλο από την μαγειρική.

«Έβλεπα στην αμερικανική τηλεόραση τους σεφ και τις συνταγές τους, και τότε κατάλαβα ότι αυτό είναι το επάγγελμα που ήθελα να ακολουθήσω», εξηγεί σήμερα για την επιλογή του. Εμβρόντητοι οι γονείς του προσπάθησαν να τον αποτρέψουν έχοντας την νοοτροπία τού «ας πάρεις ένα πτυχίο
και μετά κάνε ό,τι θέλεις». Τίποτε, όμως, δεν μπορούσε να σταματήσει το drive, το κίνητρο, την
φιλοδοξία και το όνειρο μαζί, του νεαρού μας συμπατριώτη. Μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο, ο Χρόνης «πετά» ξανά προς τις Η.Π.Α. και σπουδάζει στο Culinary Institute of America (C.I.A.). O κύβος έχει ριφθεί.

Ενα θαυμαστό ταξίδι γύρω από τον κόσμο εκκινεί, με αφετηρία το «Nobu» της Νέας Υόρκης, ιδιοκτησίας του Ρόμπερτ ντε Νίρο, και σταθμούς το «Moulin des Mougins» της Νοτίου Γαλλίας με τα δύο αστέρια Michelin, το «Arzak» της Ισπανίας με τα τρία αστέρια, το ιταλικό «Via Romana», το «Zuma» του Dubai, ώσπου τα βήματά του τον έφεραν πίσω στην πατρίδα. Ενθάδε η πορεία του
είναι πάλι πρώτης τάξεως. Πρώτη στάσις το πρωτοποριακό «48» του Ντόρη Μαργέλλου, και στην συνέχεια το «Matsuhisa» στην Μύκονο και το «Sea you up» στο «Sani Resort». Εκεί τον πρωτογνώρισα και τον ξεχώρισα, υπό την έννοια της λάμψεως που είδα στα μάτια του, αλλά και της στιβαρότητος των πιάτων του. Τα τελευταία δώδεκα χρόνια τον παρακολουθώ στην «ιαπωνική» του περίοδο, στο «Kiku» του Κολωνακίου και της Μυκόνου, στο «Cavo Tagoo» της Σαντορίνης και της Μυκόνου, αλλά κυρίως στο «Izakaya» της οδού Λεβέντη, ένα μπιζού για τους connoisseurs.

Οι λάτρεις των commix θα ενθουσιασθούν με τις ιαπωνέζικες αφίσες στους τοίχους, την ώρα που ο
αειθαλής μαιτρ Γιώργος Μακρυγιάννης αυτοσχεδιάζει. Ακολουθώ τις συμβουλές της food and travel blogger Λένας Χαριζοπούλου και δοκιμάζω τα απαραίτητα edamame, τα φασολάκια ατμού με ανθό αλατιού, το καρπάτσιο λαβράκι με τσίλι, σίσσο και passion fruit, το ταρτάρ μοσχάρι με φρέσκο wasabi, τσιπς ταπιόκας και τόσου, τον μαύρο μπακαλιάρο με γλυκιά σάλτσα μίσο και καπνιστή μελιτζάνα, και τα περίφημα ρολς με τόνο τσίλι και κρεμμυδάκι φρέσκο.

Επιστρέφοντας στο σπίτι, ελαφρύς σαν πούπουλο, αφού αυτή είναι η υπεροχή της ιαπωνικής κουζίνας, μπαίνω στο you tube και παρακολουθώ τις εμφανίσεις του Χρόνη στις εκπομπές μαγειρικής και στο εγχώριο Master chef .Όπως λένε οι Αμερικανοί: «Εάν πιστέψεις σε κάτι, όλα
είναι δυνατά». «Everything is possible».