Photo credit : Courtesy Unsplash

Μέλος εδώ, δε γίνεσαι, ό,τι και αν κάνεις… απλά γεννιέσαι!

της Hesperia Iliadou de Subplajo

Κάθομαι με μεγάλη προσοχή στη θέση που μου έχουν δώσει. Έχω αγωνία αν θυμάμαι τα πάντα που πρέπει να κάνω ή μάλλον να μην κάνω, τί πρέπει να πω αν κάποιος μου απευθύνει το λόγο, πως πρέπει να κάθομαι, αν τα χέρια πρέπει να ακουμπούν στο τραπέζι ή όχι, ποιά στιγμή θα πρέπει να βάλω την πετσέτα στα γόνατά μου και πότε θα μπορέσω να αγγίξω τα μαχαιροπίρουνα.
Τα μαχαιροπίρουνα είναι ασημένια, όπως και τα πιάτα και το sous verre/ sotto bicchierre καλύτερα γιατί είμαστε στην Ιταλία, ασημένιο και αυτό έχει εγχάρακτα τα αρχικά μας και το στέμμα της οικογένειάς μας.

Ο κύριος δίπλα μου, είναι conte και τυχαίνει να είναι ο σύζυγος της δισέγγονης της πανέμορφης και διάσημης αυτοκράτειρας Σίσσυ, αυτής του Αχίλλειου στην Κέρκυρα, ενώ απέναντι μου κάθεται κάποιος του οποίου το επίθετο συνοδεύεται με το πρόθεμα “της Αστυπαλίας”, ενώ στα αριστερά μου κάθεται ο βαρόνος Franchetti. Είμαι στο palazzo Brandolin Rota στο Canal Grande, για δείπνο στο Circolo Società dell’ Unione της Βενετίας, όπου το επίθετο αντικαθιστά τίτλος ευγενείας τον οποίο ακολουθεί τοπωνύμιο, που στην περίπτωση της Βενετίας είναι πολύ συχνά ελληνικό. Κάθε χαιρετισμός συνοδεύεται από μία μικρή υπόκλιση. Θυμάμαι πάντα να προτείνω το χέρι μου. Εδώ δεν χαιρετούν τις κυρίες με χειραψία αλλά με χειροφίλημα.

Εδώ η συζήτηση στο τραπέζι αρχίζει από το πώς έκλεισε το χρηματιστήριο στο Μιλάνο μέχρι το αν ο πρόγονός σου πολέμησε με τον δικό μου στη 4η σταυροφορία το 1204, και αν το κυνηγητικό σου σακάκι το ράβεις στον ίδιο ράφτη με τον Κάρολο της Ουαλίας. Στη δική μας περίπτωση, σαν μία από τις παλαιότερες οικογένειες της Cortina, με δουκάτο στη Cortina d’ Ambezzo το 1307, παράδoση στην ιστιοπλοΐα κλασσικών σκαφών απασχολεί το ό,τι δεν καταφέραμε να σώσουμε την Cortina το 1494 από το Μαξιμιλιανό της Αυστρίας και το τί πανιά είχε στο ιστιοπλοϊκό του ο Ανιέλι. Οι κύριοι στο τραπέζι είναι διπλωμάτες, επιχειρηματίες, πανεπιστημιακοί, βιομήχανοι του Βένετο, πιο συχνά μεγαλοδικηγόροι και πολύ σπάνια έως ποτέ ιατροί ή μηχανικοί.
Δικαίωμα να βρίσκονται εδώ έχουν μόνο οι άρρενες γόνοι των οικογενειών που περιλαμβάνονται στο αρχείο ευγενείας της πόλης. Το αρχείο αυτό, προέρχεται από την σύζευξη δύο “βιβλίων”, το χρυσό libro d’oro della nobilta, το οποίο βασίζεται στο ασημένιο βιβλίο, libro d’ argento, το οποίο καταγράφει τις πρώτες οικογένειες των ευγενών της πόλης από το 1315. Mέσα σε αυτά περιλαμβάνονται όλα τα ονόματα αυτών οι οποίοι έχουν Circolo Società dell’ Unione di Venezia.

Μία παράδοση αιώνων διατηρείται ακόμα και μετά την “πτώση” της Γαληνοτάτης και του βασιλείου της Ιταλίας, με το αρχείο των ευγενών να διατηρείται από το 1869 στη Ρώμη, στο θεσμοθετημένο από τότε κατάλογο, consulta araldica del Regno d’ Italia όπου καταγράφονται και τα οικόσημα της κάθε οικογένειας. Το club όμως των ευγενών της Βενετίας περηφανεύεται για την ιστορική του παράδοση που το κάνει ένα από τα αρχαιότερα και ιστορικά στην Ιταλία. Ένας θεσμός που είχε διοικητικό χαρακτήρα αρχικά και μάζευε τους πολιτικούς άρχοντες της πόλης της Βενετίας και των αποικιών της από την Κροατία, το Μοριά, το Αιγαίο μέχρι την Κύπρο, το Circolo Società dell’ Unione di Venezia., αποτελεί ακόμα κέντρο αποφάσεων που ορίζουν και καθορίζουν την επιχειρηματική δραστηριότητα του Βένετο και της Βόρειας Ιταλίας, μια και εδώ συγκεντρώνονται όλοι οι who is who των διοικητικών συμβουλίων των μεγαλύτερων επιχειρηματικών οργανισμών, οι διευθυντές των πολιτιστικών ιδρυμάτων και main players του παρασκηνίου της πολιτικής ζωής.

Με το ίδιο όνομα, Circolo dell’ Unione, βρίσκονται αντίστοιχα club ευγενών στις υπόλοιπες μεγάλες πόλεις τις Ιταλίας, στο Μιλάνο, στη Φλωρεντία, στη Ρώμη, στη Νάπολι. Τα μέλη τους γνωρίζονται πάντα και είναι δεμένα από δεσμούς τόσο οικογενειακούς αλλά και επαγγελματικούς που έχουν ιστορία αιώνων και συνεχίζουν να ενυσχύονται. Αγαπημένη συνεύρεση μακριά από τα σαλόνια της πόλης το deck ενός ιστιοπλοϊκού, σχεδόν πάντα ιστορικού, και η συμμετοχή στην ομάδα που έχει κάθε circolo, ιστιοπλοΐα στο Αιγαίο, ή συμμετοχή στο θεσμό του Regates Royales στις Κάννες. Αν είσαι μέλος σε ένα από αυτά τα exclusive circles έχεις αυτόματα το δικαίωμα εισόδου και συμμετοχής στις δραστηριότητες των υπολοίπων club στην Ιταλία αλλά και στο εξωτερικό, με αυτά του Λονδίνου και της Βιέννης τα πιο αγαπημένα για τους Βενετσιάνους. Όχι μόνο απλοί χώροι συγκέντρωσης αποτελούν και χώρους φιλοξενίας, ενισχύοντας την ιδέα μίας ιστορικής αδελφότητας των λίγων και εκλεκτών, η οποία παραμένει αναλλοίωτη μέσα στους αιώνες. Έτσι αν επισκέπτεσαι το Λονδίνο μπορείς να μείνεις εκεί: μία πολυτελής σουίτα σε ένα ξενοδοχείο, μπορεί να αγοραστεί από τον οποιοδήποτε, ένα δωμάτιο σε ένα τέτoιο χώρο προσφέρεται δωρεάν, δεν μπορεί να αγοραστεί και παραμένει προνόμιο λίγων, πολύ λίγων.

Δύσκολη σίγουρα αλλά πάντα σχεδόν κινηματογραφική η ατμόσφαιρα εδώ, στο Circolo Società dell’ Unione της Βενετίας για έναν new comer. Δεν συνάδει με τα απαλά χρώματα του μεταξωτού δαμάσκο στους τοίχους, ούτε με τους αέρινους πολυελαίους του Μουράνο στα ζωγραφισμένα ταβάνια. Με την τυπική κάτοψη βενετσιάνικου παλατιού ο χώρος έχει ένα μεγάλο κεντρικό σαλόττο, ο οποίος περιτριγυρίζεται από μικρότερα δωμάτια αφιερωμένα σε διαφορετικές δραστηριότητες. Η μεγάλη τζαμαρία βλέπει στο Canal Grande και έως τη Salute και τον Άγιο Μάρκο. Ο χώρος για συζήτηση με τους βαθιούς βελούδινους καναπέδες, ο χώρος για χαρτιά το αγαπημένο burracco των βενετζιάνων με τα μικρά τραπεζάκια και τις πράσινες με φύλλο χρυσού ροκοκκό καρέκλες. Είναι ένας χώρος απόλυτα αρσενικός, με μία μυρωδιά από πούρο και tweed το χειμώνα, που εναλλάσσεται σε άρωμα ατσαλάκωτου λινού όταν τα παράθυρα του piano Nobile προς το Canal Grande μένουν κλειστά.

Εδώ ως γυναίκα δεν μπορείς να βρίσκεσαι, να είσαι μέλος, έστω και αν ανήκεις σε κάποια από τις οικογένειες οι οποίες γίνονται αποδεκτές βάση των αρχείων ευγενείας της πόλης της Βενετίας. Υπάρχουν κάποιες μέρες μόνο, και κάποιες ειδικές περιπτώσεις στις οποίες επιτρέπεται να περάσεις το κατώφλι του palazzo ως γυναίκα, συνοδευόμενη, όπως εγώ σήμερα, πάντα από τον τιτλούχο σύζυγο, πατέρα ή αδερφό. Ακόμα όμως και σε αυτές τις ημέρες, ή νύχτες δεν σου επιτρέπεται η πρόσβαση σε όλους τους χώρους, οι οποίοι παραμένουν απόλυτα αντρικό προνόμιο. Κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ γιατί απλά σου λένε η παράδοση το θέλει έτσι.
Και σε ένα τέτοιο χώρο η παράδοση μετράει πέρα απ’ οτιδήποτε άλλο.
Εκεί λοιπόν που για να είσαι δε μπορείς παρά να γεννηθείς έτσι και ποτέ δε μπορείς απλά να γίνεις… δυστυχώς!