του Χρήστου Ζαμπούνη

Ο Ευρυπίδης το είχε προσδιορίσει ευκρινώς πριν από 2.500 χρόνια. «Φοβού το γήρας. Ου γαρ έρχεται μόνον». Σε απόδοση στην Νέα Ελληνική σημαίνει: «Να φοβάσαι τα γηρατειά, διότι δεν έρχονται μόνα τους». Τα ακολουθούν και άλλες συνέπειες. Την σοφή αυτή φράση φαίνεται ότι δεν έλαβε υπ’ όψιν του ένας από τους πιο καταξιωμένους πρωταγωνιστές του παγκόσμιου κινηματογράφου, τόσο εμπρός όσο και πίσω από την κάμερα, ο Clint Eastwood. Σε ηλικία 91 ετών απεφάσισε να μεταφέρει στην οθόνη το βιβλίο του N. Richard Nash «Cry Macho», το οποίο είχε επιχειρήσει ανεπιτυχώς, όπως δηλώνει στις συνεντεύξεις του, να σκηνοθετήσει ήδη από την δεκαετία του ’80. Εάν το είχε πράξει τότε, θα είχε γλυτώσει την θυμηδία. Τι εννοώ; Το να υποδύεσαι τον καουμπόη που ιππεύει και γητεύει άγρια άλογα σε ηλικία 50 ετών, άντε 60 ετών, είναι αποδεκτό. Το να το πράττεις όταν δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου είναι οδυνηρό, ακόμη και για αυτούς που σε θαυμάζουν.

Η υπόθεσις της ταινίας πάντως, έχει ενδιαφέρον και εντάσσεται σε μία θεματική που μέχρι προσφάτως, εχειρίζετο με μαεστρία και ευαισθησία ο πρώην επιθεωρητής Κάλλαχαν. Τις σχέσεις μεταξύ δύο διαμετρικώς αντιθέτων χαρακτήρων που αναζητούν την λύτρωση (βλέπε «Gran Torino»). Επίσης όσον αφορά την σκηνοθεσία ουδείς θα φέρει αντίρρηση ότι κατέχει την τέχνη. Τι ήθελε, όμως, να υποδυθεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτήν την σωματική κατάσταση; Τι εννοώ; Πρώτον, δεν μπορείς να τρεκλίζεις στο περπάτημα και να ιππεύεις το άλογο σαν 20χρονος. Δεύτερον, δεν μπορεί να σου παίρνει δέκα λεπτά να σηκώσεις το πηρούνι για να φας και να γρονθοκοπείς έναν γεροδεμένο άνδρα και αυτός να πέφτει ανάσκελα. Τέλος, δεν μπορείς να ερωτοτροπείς και να σαγηνεύεις πειστικά, διότι όπως έλεγε πάλι ο Ευρυπίδης, «Πικρόν νέα γυναικί πρεσβύτης ανήρ», δηλαδή πικρό για μία νέα γυναίκα να έχει γέρο άντρα.