του Γιάννη Βαλαβάνη

Κάποιες στιγμές στη ζωή μας απαξιώνουμε πράγματα και καταστάσεις λόγω αμάθειας και άγνοιας αλλά στη δική μου περίπτωση, μάλλον λόγω επιπολαιότητας περισσότερο σε συνδυασμό με το τα «ξέρω όλα» αλλά στην πραγματικότητα «δεν ξέρω την τύφλα μου». Σήμερα, σε μια στιγμή προσωπικού επαναπροσδιορισμού τέτοιων καταστάσεων μου ξαναήρθαν στο μυαλό δύο τέτοιες περιπτώσεις αυτογνωσίας και αυτοτιμωρίας επειδή πολλές φορές μιλάω ή και μιλάμε όλοι μας επηρεασμένοι από άλλες παρεμφερείς καταστάσεις ή και προϊόντα, τα οποία στην πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετικά -αν και εξωτερικά ίσως να έχουν το ίδιο όνομα ή και εμφάνιση. Είναι οι παροιμίες που έλεγαν και οι προγενέστεροί μας: «μεγάλη μπουκιά φάε αλλά μεγάλη κουβέντα μην λες».

Η πρώτη φορά που την «πάτησα» έτσι -θα πάρω τα πράγματα χρονολογικά- ήταν όταν σε ένα shopping therapy πούρου είδα στις προθήκες του καταστήματος ένα Romeo y Julieta – Duke – Edicion Limitada – 2009, μιλάμε δηλαδή για πριν από 10 χρόνια. Ως γνωστόν, προτιμώ τα βαριά και αρωματικά πούρα, οπότε τα Romeo δε μπορώ να πω ότι μου πολυταιριάζουν αλλά αυτή η άποψη που είχα ανάγεται στα Romeo ευρείας παραγωγής. Όλα τα Limitada, τα οποία είναι κατά μία έννοια συλλεκτικά επειδή η Habanos βγάζει μόνο 3-4 κάθε χρόνο και ποτέ ξανά, είναι τελείως διαφορετικά τόσο σε γεύση όσο και σε μέγεθος από τα ευρείας παραγωγής κάθε μάρκας. Το συγκεκριμένο ήταν ένα Grand Robusto με 54αρι δαχτυλίδι (21,43μμ) και μήκος 142μμ. Εξαιρετικό πούρο, συνδυασμός αρωμάτων κέδρου και δέρματος με σκουρόχρωμη λαμπερή κάπα, όπως και τα maduro, γι’ αυτό άλλωστε με ενθουσίασε με την πρώτη ματιά, με όχι μεγάλη ένταση θα έλεγα, ό,τι πρέπει για το μέγεθός του παρέα με ένα Speyside Malt ουίσκι. Λίγο αμμωνία βέβαια προς το τέλος, μιας και ήταν πολύ φρέσκο που σημαίνει ότι με μια πενταετή παλαίωση θα αναδείξει όλα του τα προσόντα. Θα βάλω ένα 8/10 επειδή δεν κατάφερα να παλαιώσω την κούτα, μιας και τα κάπνισα όλα πριν κλείσουν τα πέντε χρόνια και δεν μπορώ να εκφέρω άποψη αν θα έφτανε τα 10/10!!!

Η δεύτερη Ομηρική γκάφα μου έλαβε χώρα έξι χρόνια αργότερα, όταν αποφάσισα να φτιάξω την κάβα της επιχείρησης που εργαζόμουν τότε και βρήκα εγκαταλελειμμένο και μόνο σε μία γωνία στα ράφια ένα Bushmills 21 y.o. Τώρα θα μου πείτε τι αηδίες μας λες αλλά τότε μπερδεύτηκα και εγώ γιατί άλλο το απλό 21 και άλλο το συγκεκριμένο. Πρώτα πρώτα, η διαφορά εμφάνισης της φιάλης είναι εμφανής αλλά και τιμής απ’ ότι είδα κατόπιν, 100 το ένα, 300 το άλλο. Ο λόγος που ήταν παρατημένο και παραμελημένο εκεί ποτέ δεν τον κατάλαβα αλλά και ποτέ δεν ρώτησα και κανέναν. Πλούσια παλέτα αρωμάτων αλλά και πολύ κρεμώδες και γλυκόπιοτο, έντονη καραμέλα και βανίλια, σοκολάτα, κανέλα, τζίντζερ, τροπικά φρούτα, καπνός… τι να πω; Έπαθα σοκ. Η μελέτη του όμως τα εξήγησε όλα, Triple Cask, όπως γράφει στην ετικέτα του, βαρέλια Oloroso Sherry, Bourbon και Madeira με μακροχρόνια ωρίμανση και παλαίωση, εξαιρετικό, δέκα φορές μπράβο στον Master Blender. Ευχάριστο, γλυκόπιοτο με πολύ βαθιά και γλυκιά επίγευση που δεν καταλαβαίνεις τους 40 αλκοολικούς βαθμούς του. Ένα πάρα πολύ ιδιαίτερο προϊόν που για όποιον έχει να διαθέσει το απαραίτητο ποσό το συστήνω ανεπιφύλακτα ως μια εμπειρία ζωής ξεκάθαρα. Βαθμό δεν βάζω, θα ήταν αμαρτία. Και για να είμαι και ακριβής, το ήπια όλο μόνος μου και δεν είπα τίποτα και σε κανέναν.