της Κέλλυς Σταυροπούλου

Ταινίες που μας δείχνουν το δρόμο του στυλ και στις οποίες στο κάδρο του σκηνοθέτη έχουν συνεισφέρει κορυφαίοι σχεδιαστές μόδας ,ενδυματολόγοι, διακοσμητές εσωτερικών χώρων, αναπλάθοντας μια εικονική-case study– σκηνή. Από τον Pedro Almodóvar έως τον Tom Ford, ορισμένες ταινίες διακρίνονται ως υπόδειγμα εκλεπτυσμένης αισθητικής.

A single man (2009)

«H πρώτη ταινία του Tom Ford είναι κάτι τόσο όμορφο που σου σταματάει την καρδιά» είχαν γράψει οι Times του Λονδίνου για το A Single Man σε σκηνοθεσία και παραγωγή του Tom Ford. Ε, ναι… Σ’ αυτό το νωχελικό, μουντό και ονειροπόλο φιλμ όλα ήταν όμορφα και αψεγάδιαστα, όλα διέπονταν από την τελειομανία και την εμμονή στη λεπτομέρεια που μας είχε συνηθίσει ο Τεξανός σχεδιαστής σε ό,τι κάνει. Όλα και κυρίως η μόδα, που από το τρέιλερ καταλάβαμε ότι κινείται μεταξύ Mad Men κομψότητας και runway chic. Με φόντο τις αρχές της δεκαετίας του ‘60, ένας γκέι καθηγητής χάνει τον σύντροφο του και αναζητά νέες ισορροπίες στη ζωή του. Η συναισθηματική του πανοπλία είναι τα tailor made 60’s κοστούμια με τους στρογγυλεμένους ώμους και τα κολαριστά πουκάμισα Turnbull & Asser. Οι χρωματικοί τόνοι ζεστοί, κυρίως από την παλέτα του καφέ, σε ταύτιση με το θερμό φως της κινηματογράφησης. Ο Colin Firth ήταν υπέροχος παρεμπιπτόντως. Όπως και η Julianne Moore υποδυόμενη την φίλη του. Ποιος έχει ξεχάσει το ασπρόμαυρό φόρεμα που φορούσε στη σκηνή του χορού; Αυτό το ρούχο είναι ακόμη το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν θυμάμαι αυτή την ταινία. Κι αυτό είναι η επιτυχία ενός costume designer -της Arianne Phillips στην προκειμένη.

Coco before Chanel (2009)

Η ιδιαιτερότητα αυτής της ταινίας είναι ότι ναι μεν αφηγείται τη ζωή της Chanel, αλλά με σημείο αφετηρίας την εποχή πριν γίνει η Chanel, όταν ακόμη διαμόρφωνε το στυλ της και έχτιζε τη διαφορετικότητα της. Πράγμα που σημαίνει ότι το θέμα εδώ δεν είναι τα ρούχα, αλλά η προσωπικότητα. Άλλωστε αυτό ήταν το σπουδαίο με αυτή τη γυναίκα, ότι εμπνεόταν απ’ την ίδια, ήταν η μούσα του εαυτού της. Στην ταινία βλέπουμε σταδιακά εμβληματικά κομμάτια Chanel, όπως η quilted τσάντα, η μαρινιέρα, τα παντελόνια που έφτιαχνε για να ιππεύει, οι πιζάμες, το μικρό μαύρο φόρεμα. Και καπέλα, πολλά καπέλα, περισσότερα από 700 στο σύνολο. Ο high prοfile πιλοποιός Stephen Jones υπογράφει όλα τα καπέλα που φόρεσε η Audrey Tautou στην ταινία, ενώ η επίσης σπουδαία Pippa Cleator ανέλαβε εκείνα που σχεδίαζε και πουλούσε. Η Tautou από μόνη της διευκόλυνε πολύ στην πρόκληση της ταινίας που ήταν να δείξει πώς μια γυναίκα είναι πιο κομψή και ξεχωριστή από τις υπόλοιπες της εποχής της, ενώ οι υπόλοιπες αντικειμενικά ντύνονται πιο κομψά. Το παραπάνω εξηγείται καλύτερα μέσα από μια σκηνή: σ’ ένα ballroom γεμάτο από φίνες τουαλέτες και περίτεχνα καπέλα, μπαίνει η Coco με το σκέτο μικρό μαύρο φόρεμα και στρέφει όλα τα βλέμματα πάνω της αλλάζοντας τα δεδομένα -όχι μόνο της βραδιάς, αλλά της ιστορίας της μόδας.

The human voice (2020)

Στην 30λεπτη ταινία του Pedro Almodóvar, την πρώτη του αγγλόφωνη, που εμπνεύστηκε από τον εγκλεισμό της πανδημίας και στην οποία πρωταγωνιστεί η TildaSwinton, θριαμβεύει ένα σύνηθες χαρακτηριστικό στις δουλειές του: οι χαρακτήρες του υποφέρουν από διάφορες κακοτυχίες, βασανίζονται με ποικίλα δεινά της ζωής και παράλληλα είναι ντυμένοι με υπέροχα ρούχα. Για να ξεφύγουν; Για να αμυνθούν; Για να υπάρχει ένα οξύμωρο; Στο Human Voice, η εγκαταλελειμμένη από τον σύντροφο της πρωταγωνίστρια κινείται με παράνοια σ’ ένα διαμέρισμα vintage αισθητικής, αλλάζοντας 6 περίπου outfits μέσα στα 30 λεπτά που διαρκεί η ταινία. Αναφέρω ενδεικτικά την Balenciaga τουαλέτα στην απόχρωση του κόκκινου της ντομάτας -αγαπημένο χρώμα του σκηνοθέτη-, το αντρικό κοστούμι στο μπλε του κοβαλτίου, επίσης Balenciaga, το χρυσό λαμέ παντελόνι συνδυασμένο με μαύρο δερμάτινο τζάκετ, με την υπογραφή του Dries Van Noten. Η costume designer της ταινίας, Sonia Grande, είχε πει σε συνέντευξη της στο GQ: «Ο Pedro σιχαίνεται τα βαρετά και συμβατικά ρούχα. Η μόδα στις ταινίες του πρέπει να εκπλήσσει, να λέει πράγματα».

Dior and I (2014)

Ο Βέλγος σχεδιαστής με την μίνιμαλ, ανδρόγυνη αισθητική, Raf Simons,το 2012 ανέλαβε καλλιτεχνικός διευθυντής του οίκου Dior-που ταυτίζεται με τη θηλυκότητα και τον ρομαντισμό- και μέσα σε μόλις οχτώ εβδομάδες έπρεπε να δείξει το πρώτο του show για τη συλλογή υψηλής ραπτικής -κάτι που συνήθως παίρνει πέντε με έξι μήνες. Το συγκεκριμένο show θεωρείται ιστορικό, όχι μόνο για τον χρόνο ρεκόρ, ούτε για το ότι ένας δημιουργός με κόντρα αισθητική ανέλαβε τον Dior, αλλά κυρίως για τις καινοτομίες που τόλμησε ο Simons. Ενδεικτικά αναφέρω τους ντυμένους με φρέσκα λουλούδια τοίχους στον χώρο που φιλοξένησε το show (μετά από αυτό ήταν που άνοιξε ο δρόμος για ένα νέο επάγγελμα, τους fashion florists). Ο Γάλλος κινηματογραφιστής Frederic Tcheng λοιπόν αποφασίζει να κάνει ένα ντοκιμαντέρ καταγράφοντας την προετοιμασία, ακολουθώντας τον Simons σε κάθε του βήμα και συστήνοντας μας τους ανθρώπους που εργάζονται μερόνυχτα για να ολοκληρώσουν ένα φόρεμα υψηλής ραπτικής Dior.Η έμπνευση παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ έρχεται αφενός από την συνειδητοποίηση του πόσος κόπος χρειάζεται για να δημιουργηθεί κάτι αληθινά κομψό και αφετέρου από την σκιαγράφηση μιας προσωπικότητας σαν αυτή του Simons που δεν έσπευσε να φωτογραφηθεί, δεν φλέρταρε με τα media, δεν απασχόλησε. Κάθισε πίσω και έκανε τη δουλειά του. (Και) αυτό ονομάζεται στυλ.