του Απόστολου Κοτσάμπαση

Το ακροατήριο χειροκροτούσε τον ομιλητή κι εκείνος ικανοποιημένος ανταπέδιδε. Ο λόγος του, με οικονομικό περιεχόμενο, είχε μια μικρή ιδιαιτερότητα, που τον έκανε ξεχωριστό.

Υποτίθεται ότι ήταν στην αγγλική, στην ουσία όμως, εκτός των συνδέσμων, των άρθρων και των προθέσεων, η γλώσσα ήταν η ελληνική.

Οι σύνεδροι, οι οποίοι είχαν την τύχη να παρευρεθούν εκεί, ήταν της Διεθνούς Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης και δεν αντιμετώπισαν

κανένα πρόβλημα στην κατανόηση του προφορικού κειμένου που είχε αναγνωστεί. Προφανώς η κλασική παιδεία τους συνέβαλε σε αυτό. Ομιλητής ήταν ο καθηγητής Ξενοφών Ζολώτας, τότε διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος και μετέπειτα πρωθυπουργός. Αυτό συνέβη στην Ουάσιγκτον στις 26 Σεπτεμβρίου 1957. Ήταν μια επικοινωνιακή ενέργεια ουσίας, διεθνούς εμβέλειας, ισχυρού συμβολισμού και, αναμφίβολα, σοφιστικέ.

Στον αντίποδα, 60 χρόνια μετά, καθηγητές-υπουργοί, επιβεβαιώνοντας το ρηθέν του Βίσμαρκ, διέβησαν τον Ρουβίκωνα της ιδεοληπτικής τους τύφλωσης και, θεωρώντας ότι η χώρα είναι ανοχύρωτη, «προελαύνουν» με τις αναχρονιστικές τους ιδέες. Παρεμβαίνοντας στην παιδεία, μετά τα αρχαία ελληνικά, και στα λατινικά. Ανεξάρτητα από το αν θα προχωρήσουν, η ουσία βρίσκεται στην αρχική τους πρόθεση. Μια κίνηση από τα πάνω μεταφέρει το λάθος μήνυμα και τον ισοπεδωτικό συμβολισμό της.

Οι βάσεις της Δύσης είναι ο ελληνικός και ο ρωμαϊκός πολιτισμός. Κάποιοι πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν την ιστορία; Carthago delendaest. Πιστεύουν ότι μπορούν στη θέση της Καρθαγένης να τοποθετήσουν τη λέξη Graecia; Λάθος πιστεύουν. Όμως, ποτέ δεν είναι αργά για το προσωπικό τους mea culpa.