του Jeremy Clarkson

Ήμουν έξω στο δάσος κοντά στο σπίτι τις προάλλες και μάζευα ξύλα, όταν με την άκρη του ματιού μου εντόπισα κάτι που έμοιαζε με αλεπού να κινείται γρήγορα προς ένα απ΄ τα κλουβιά με τους φασιανούς μου. Ευτυχώς δεν είχα το δίκανο, γιατί αποδείχτηκε πως ήταν ένα σπάνιελ με αλεπουδίσιο χρώμα. Όταν το φώναξα υπάκουσε και ήρθε όλο χαρά, αυτιά, γλώσσα και κουνιστή ουρά, και διαπίστωσα κοιτώντας την ταυτότητα στο κολάρο του ότι το λέγαν Ρόρι. Δεν είναι τυχαίο που σ’ αυτά τα μέρη με αποκαλούν «ντετέκτιβ». Στην ταυτότητα υπήρχε και ένας αριθμός τηλεφώνου, οπότε τον κάλεσα και βγήκε αμέσως τηλεφωνητής. Παράξενο. Όταν χάνεις ένα σκύλο, κανονικά κρέμεσαι από το τηλέφωνο σαν ναυαγός που έχει γραπωθεί από τη σωσίβια λέμβο. Είναι ο μοναδικός σου σύνδεσμος με τις περασμένες ευτυχισμένες στιγμές της ζωής.

Ίσως λοιπόν το αφεντικό του σκύλου είχε αφήσει το τηλέφωνο στο σπίτι όταν τον έβγαλε βόλτα και αυτή τη στιγμή περιφέρεται αλαφιασμένος σε απόγνωση όπως εκείνος ο τύπος που είχε βγάλει τον Φέντον βόλτα στο Richmond Park (σ.μ. ο Φέντον ήταν ένα σκυλί που έπαθε αμόκ όταν διέκρινε σε απόσταση ένα κοπάδι ελαφιών, άρχισε να το κυνηγά και έγινε θέμα στις ειδήσεις). Περίμενα λοιπόν, έχοντας τα αυτιά μου τεντωμένα, αλλά δεν άκουγα κανέναν να φωνάζει «Ρόρι!» Καθώς σιγά σιγά έπεφτε το σκοτάδι, αποφάσισα να πάρω τον σκύλο στο σπίτι. Αλλά υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα: πως ακριβώς θα το έκανα αυτό;

Το «αγροτικό» μου Range Rover, ηλικίας 13 ετών, είχε πάει την περασμένη εβδομάδα για σέρβις και μία μέρα αφ’ ότου βγήκε «έμεινε». Η νέα διάγνωση έδειξε ότι το ένα (ή και τα δύο) του τούρμπο είχαν αχρηστευθεί, μαζί και ο εναλλάκτης αέρα. Για να το πούμε απλά, το αμάξι τα είχε φτύσει και το κόστος της επισκευής του θα υπερέβαινε κατά πολύ την αξία του. Το άλλο μου Range Rover — μ’ αρέσουν τα Range Rover, εντάξει; — ήταν επίσης ακινητοποιημένο, γιατί κάποιος το είχε δανειστεί μόλις την προηγούμενη μέρα και κάπου το είχε τρακάρει. Το τρίτο Range Rover που «ζει» στη φάρμα είχε βγει για θελήματα στο Norfolk και το τέταρτο, ένα ολοκαίνουργιο μοντέλο του 2021 που είχα δανειστεί εκείνη την εβδομάδα από τη Land Rover, παραήταν καινούργιο και αστραφτερό για να χρησιμοποιηθεί για τη μεταφορά ενός λασπωμένου σπανιέλ.

Έτσι, καταλήγουμε στο μεγαλύτερο -και μοναδικό- πρόβλημα με αυτό το αμάξι. Είχε σχεδιαστεί πριν από 50 χρόνια για να κάνει δύο δουλειές. Το πρωί μπορούσες να το χρησιμοποιείς στο αγρόκτημα και το βράδυ, αφού το είχες ξεπλύνει με τη μάνικα, μπορούσες να πας μ’ αυτό στην όπερα. Κανένα άλλο αυτοκίνητο δεν έχει καταφέρει αυτό το κόλπο τόσο καλά. Ούτε καν το Mercedes G-400. Τις προάλλες σας έγραφα ότι το Volkswagen Golf GTI είναι το μοναδικό αυτοκίνητο που χρειάζεσαι και ισχύει – εκτός κι αν θες να ασχολείσαι με το αγρόκτημα το πρωί και να πηγαίνεις στην όπερα το βράδυ. Σε αυτή την περίπτωση το μοναδικό αυτοκίνητο που χρειάζεσαι είναι ένα Range Rover. Γιατί λοιπόν εγώ έχω δύο; Ε, αυτό είναι το θέμα. Το Vogue SE που πήρα προ τετραετίας είναι κάπως «βελούδινο». Το χρησιμοποιώ κυρίως για να πηγαινοέρχομαι στο Λονδίνο. Ούτε καν για κυνήγι. Και δεν είμαι ο μόνος. Οι περισσότεροι από τους φίλους μου εδώ στην εξοχή επίσης έχουν Range Rover -είναι κάτι σαν στολή- και με όλους ισχύει κάτι αντίστοιχο.

Με τη νέα έκδοση του αυτοκινήτου το πρόβλημα είναι ακόμα πιο έντονο διότι διαθέτει γυάλινες οθόνες για όλα τα συστήματα ελέγχου και νέου τύπου, πιο μαλακά, πιο φαρδιά καθίσματα, ντυμένα με το καλύτερο δέρμα. Μπορείς να το χρησιμοποιείς, φυσικά, για να ξεριζώνεις δέντρα και να μεταφέρεις κούτσουρα και να ρυμουλκείς τρακτέρ για να ξεκολλήσουν από τη λάσπη, αλλά δεν θα το έκανες, όπως ακριβώς δεν θα έπαιζες ποδόσφαιρο με εκείνη τη δερμάτινη μπάλα Louis Vuitton που πρόσφατα πουλήθηκε στο Ιντερνέτ αντί 4000 λιρών.
H Land Rover θα σας πει ότι μπορείτε να κάνετε αυτές τις «βρώμικες» «αντρικές» δουλειές με άλλα μοντέλα της συλλογής της, αλλά εμένα δεν με ενδιαφέρουν τα άλλα μοντέλα. Είμαι σίγουρος πως είναι μια χαρά, αλλά μου αρέσει το Range Rover. Το κανονικό, με το δίπορτο πορτ-μπαγκάζ και την «αυτοκρατορική» θέση οδήγησης. Και η νέα του έκδοση είναι ακόμα καλύτερη. Οι κινητήρες ως επί το πλείστον είναι μικρότεροι από ποτέ, αλλά χάρη στα κάθε λογής ηλεκτρονικά κόλπα και την υβριδική τους τεχνολογία είναι ακόμα πιο ισχυροί. Έτσι τώρα, με το ντιζελοκίνητο D350, έχεις όλη τη ροπή που χρειάζεται με κατανάλωση μόλις 9,4 λίτρα ανά 100 χιλιόμετρα. Η Γκρέτα Τούνμπεργκ θα πρέπει να πάρει ένα τέτοιο.

Ακόμη πιο εντυπωσιακό, ωστόσο, είναι η αίσθηση της διαδρομής. Το οδηγούσα από το Chipping Norton στο Manchester, μέσω του Ludlow στο Shropshire, που σημαίνει ότι δεν έμπαινα σχεδόν καθόλου σε αυτοκινητόδρομο, και ήταν θεϊκό. Σύμφωνα με την εταιρεία έχει το ίδιο σύστημα ανάρτησης με πριν, άρα η διαφορά πρέπει να οφείλεται στα νέα καθίσματα, ή στη νεραϊδόσκονη, αλλά υπάρχει κάτι που το κάνει εξωπραγματικά άνετο. Επιπλέον, είναι διασκεδαστικό. Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι διασκεδαστικό με τον ίδιο τρόπο που είναι ένα Mazda MX-5 ή μια Porsche 911. Αλλά είναι απόλαυση να σου δίνει τέτοιο γκάζι ένα αυτοκίνητο που ζυγίζει όσο ο Καθεδρικός του Λίνκολν. Και από αξιοπιστία; Πολλοί ισχυρίζονται ότι τα Range Rover ανέκαθεν «έπασχαν» σε αυτόν τον τομέα, αλλά αυτό που οδηγώ τα τελευταία 4 χρόνια έχει αποδειχθεί τόσο στιβαρό και αξιόπιστο όσο ο Τζον Τέρρι. Και το παλαιότερό μου, με νούμερο πινακίδας 57 (σ.μ. άδεια κυκλοφορίας το 2007) ήταν επίσης αξιόπιστο, μέχρι που ο τουρμποκινητήρας του τα’ παιξε. Άρα κι αυτό ήταν κατά μία έννοια σαν τον Τζον Τέρρι – εξαιρετικό, αν παραβλέψεις το γεγονός ότι φημολογείται πως κοιμήθηκε με τη φιλενάδα ενός συμπαίκτη του.

Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε πλέον να κρίνουμε το Range Rover σαν ένα αυτοκίνητο με διπλό σκοπό. Είναι ένα εξαιρετικό καθημερινό αυτοκίνητο, αλλά αν πρόκειται να μεταφέρεις έναν λασπωμένο σκύλο μέσα από χωματόδρομους, μάλλον θα χρειαστείς ένα παλιό ημιφορτηγό Toyota. Δεν διαθέτω παλιό ημιφορτηγό Toyota, αλλά έχω ένα παλιό στρατιωτικό εξάτροχο Supacat. Η φίλη μου το οδήγησε μέχρι το δάσος, φορτώσαμε τον Ρόρι στην καρότσα και ξεμπερδέψαμε.

Αργότερα, αφού είχα ποτίσει και ταΐσει τον Ρόρι με το βραστό που είχα μαγειρέψει (του άρεσε πολύ, σε αντίθεση με όλους τους άλλους), ξανακάλεσα τον αριθμό στο κολάρο και αυτή τη φορά απάντησε αμέσως μια γυναίκα. Αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγε, γιατί στο βάθος ακουγόταν ένα κοριτσάκι να κλαίει και να φωνάζει, «Είναι ο Ρόρι; Είναι ο Ρόρι;». Εξήγησα ότι ναι, ήταν ο Ρόρι, και άκουσα ένα τεράστιο επιφώνημα ανακούφισης. Είναι μάλλον ο πιο ευχάριστος ήχος που έχω ακούσει ποτέ. Ο ήχος της χαράς ενός μικρού κοριτσιού που μαθαίνει ότι το χαμένο του σκυλάκι βρέθηκε και είναι ασφαλές. Μου έφτιαξε τόσο πολύ τη διάθεση, που θα βαθμολογήσω το νέο Range Rover με 5 αστεράκια. Υπηρετεί τόσο καλά τον ένα από τους δύο ρόλους του (το να πηγαίνεις στην όπερα) που μπορούμε να αγνοήσουμε ότι έχει γίνει πολύ σικ για αγροτικές εργασίες. Αποφάσισα επίσης πως, όσο κι αν κοστίσει, θα επισκευάσω την μηχανή στο παλιό μου αμάξι. Γιατί ανήκει στην οικογένεια τόσα πολλά χρόνια, που έχει γίνει ο δικός μας Ρόρι.

THE CLARKSOMETER: Range Rover 350D Vogue SE

Κινητήρας: 2997 κ.εκ. 6-κύλινδρος, ντίζελ.

Ισχύς: 346 ίπποι στις 4000 στροφές ανά λεπτό.

Ροπή: 699 nm στις 1500 στροφές ανά λεπτό.

Επιτάχυνση: 0-100: 7.1 δευτερόλεπτα.

Ανώτατη ταχύτητα: 225 χ.α.ω.

Μήκος: 5μ.

Πλάτος: 2, 2 μ.

Τιμή: 112.575 €.