του Απόστολου Κοτσάμπαση

Φανταστείτε η κρίση του ιού να είχε συμβεί πίσω στο μακρινό 1989. Έτος συμβολικό- ταυτισμένο με την κατάρρευση του κομμουνισμού- τουτέστιν μεταβατικό. Όσοι δεν το ζήσατε σας ενημερώνω ότι υπήρχαν 3 κρατικά κανάλια τηλεόρασης, λίγα ιδιωτικά ραδιόφωνα μόλις είχαν ξεκινήσει, δεν υπήρχαν κινητά και φυσικά ούτε λόγος για το ιντερνετ. Οπότε βγάλετε τα συμπεράσματα σας για το πώς θα αντιδρούσατε εσείς και τις επιπτώσεις στην αναλογική τότε οικονομία-κοινωνία. Επειδή όμως η ιστορία δεν γράφεται με «αν», φαίνεται πως η ψηφιακή εποχή και η οικονομία της είναι αυτή που κρατά ανοιχτά τα όποια κανάλια του εμπορίου αλλά και της διασκέδασης στον πλανητικό κατ’ οίκον περιορισμό που έχουμε υποχρεωθεί.

Η ψηφιακή τεχνολογία μας προσφέρει ένα υποκατάστατο του εξωτερικού χώρου. H εικονική πραγματικότητα αντικατέστησε τα ταξίδια και οι ήρωες των ταινιών φαίνεται να παίζουν σημαντικότερο ρόλο απ’ ότι πρόσφατα. Εκτός από την τηλεργασία – το άπειρο βάθος του διαδικτύου σε περιεχόμενο προς το παρόν λειτουργεί εκτονωτικά. Τα social media σε αυτή τη φάση έχουν τη δική τους χρησιμότητα αν εξαιρέσεις τα fake news. Η πνευματική τροφή τόσων πολλών ποτέ άλλοτε στην ιστορία δεν εξαρτήθηκε σε τέτοιο βαθμό από ένα μόνο μέσο.