του Απόστολου Κοτσάμπαση

Είναι αξιοπερίεργο πόσο συχνά υπουργοί εισηγούνται νόμους που αποφυλακίζουν ή μειώνουν ποινές εγκληματιών. Είναι ανθρωπιστικό το ενδιαφέρον τους; Είναι δικαιολογία η «αποσυμφόρηση» των φυλακών; Ποιοί αντίστοιχοι νόμοι προβλέπουν αποζημίωση των θυμάτων; Γιατί οι υπότροποι εγκληματίες δεν παραμένουν στη φυλακή; Στην Ελλάδα υπάρχει παρανόηση σχετικά με τη βαρύτητα των κυρώσεων που επιφέρει ένα ποινικό αδίκημα. Πόσο μάλλον το επαναλαμβανόμενο. 102 φορές είχε συλληφθεί εγκληματίας. Ήταν εκτός κελιού προφανώς με δικαστική απόφαση. Και φυσικά δεν είναι η εξαίρεση. Συμμορίες αλωνίζουν και τρομοκρατούν. Χρειάζεται να γίνει πολιτική παρέμβαση για να αλλάξει η κατάσταση. Και γρήγορα. Η ελληνική κοινωνία φαίνεται να αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι η μέχρι τώρα «αντιμετώπιση» του θέματος έφτασε σε αδιέξοδο. Προς επίρρωση των ανωτέρω, αναρωτηθείτε ποια θα ήταν η αντίδραση κάποιων «προοδευτικών» αν οι κρατούμενοι, όπως πχ στις ΗΠΑ, υποχρεώνονταν σε ενιαία εμφάνιση φορώντας την πορτοκαλί φόρμα της φυλακής. Και μετά αναρωτηθείτε αν αυτοί θα συμπαραστέκονταν το ίδιο στα θύματα των κακοποιών.

Δύσκολη εξίσωση. Αλλά όπως είπαμε στην Ελλάδα το αυτονόητο ισούται με επαναστατική πράξη. Περιμένουμε με ανυπομονησία την κατεδάφιση του Κορυδαλλού. Το γεγονός από μόνο του είναι ριζοσπαστικό. Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα «ξεβολέψει» πολλούς. Μέσα και έξω από το κτιριακό συγκρότημα.