του sir Taki Theodoracopulos

Gstaad- Αυτή είναι η τελευταία μου εβδομάδα στις Άλπεις και προσπαθώ να τα συνδυάσω όλα, σκι, cross-country, kickboxing, ακόμη και λίγη πεζοπορία κατά μήκος ενός ρέματος. (Έκανα την τελευταία μου κατάβαση με τον Geoffrey Moore, η οποία κατέληξε σε σύγκρουση μ’ ένα παιδί και σκέφτομαι μια και καλή να παρατήσω τις καταβάσεις). Το πρόβλημα με τους αθλητές είναι ότι αντιμετωπίζουν από το πεπρωμένο τους αυτό με το οποίο ερχόμαστε όλοι μας κάποια στιγμή αντιμέτωποι, έναν πρόωρο θάνατο. Ο θάνατος του αθλητικού ταλέντου είναι πανούργος. Πρώτα είναι ένα μάτι, μετά ακολουθεί η δυσκολία να περπατήσεις, και τελικά αισθάνεσαι γέρος που δεν είσαι στο ίδιο επίπεδο με τον αντίπαλό σου. Είχα την τύχη να γεράσω αργά, στον αθλητισμό δηλαδή.

Στο παρόν, το διάβασμα μου παίρνει τον περισσότερο χρόνο ενώ παλιότερα ήταν ο αθλητισμός και η ενασχόλησή μου με το ωραίο φύλο. Κυρίως διαβάζω ιστορία ενώ σπάνια μυθιστορήματα για κάποιους πολύ σοβαρούς λόγους. Δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να μου διδάξει ένα μυθιστόρημα πλέον επειδή τα έχω ζήσει όλα από πρώτο χέρι. Και ακόμη χειρότερα, λόγω της ηλικίας και της εμπειρίας μου, μερικές φόρες νιώθω τον μυθιστοριογράφο να ζορίζεται, ενώ στην εφηβεία μου, όλα όσα διάβαζα στη μυθοπλασία ήταν καινούργια και πιστευτά. Και οι μυθιστοριογράφοι τότε ήταν σίγουρα λαμπεροί, σκληροί και φοβεροί. Στο νεανικό μου μυαλό ήταν όλοι ήρωες. Δεν είχαν πιτυρίδα, δεν ήταν χλωμοί, δεν είχαν τρανταχτές αδυναμίες ούτε ψυχολογικές εμμονές για τη μητέρα τους ή αν έχουν δεχτεί σεξουαλική κακοποίηση. Ας το πάρουμε από την αρχή:

O J. D. Salinger.

Αφού έμαθα τα πάντα για τους Έλληνες κλασικούς και τους ελληνικούς μύθους ως μικρό παιδί, στα 14 έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο«The Catcher in the Rye» (Ο φύλακας στη σίκαλη) του J. D. Salinger. Ήμουν σίγουρος ότι ο Holden Caulfield (ήρωας του βιβλίου) βασιζόταν σε μένα και σε άλλα 300 αγόρια του οικοτροφείου μου, πείθοντάς μας ότι κατά κάποιον τρόπο ο Salinger είχε διεισδύσει στον εσωτερικό μας κόσμο και τη συνείδησή μας στην προσπάθεια να φτιάξει τον Holden. Ήταν ένα έργο διαχρονικής αξίας που μου επιβεβαίωσε ότι ένας συγγραφέας γνώριζε περισσότερα για μένα απ’ ότι εγώ. Το μυθιστόρημα ήταν τεχνικά ένα αριστούργημα με μια πολύ ανησυχητική επίγνωση στον κεντρικό του άξονα. Είναι ένα πιο αληθινό βιβλίο για την περίοδο της εφηβείας από τον «David Copperfield», καθώς ποτέ δεν ονειρεύτηκα να πιάνω παιδιά που τρέχουν σε ένα χωράφι και να τα προφυλάσσω από το να πέσουν. Μετά διάβασα το «From Here to Eternity» του James Jones, για τα μέρη του βιβλίου που είχαν να κάνουν με το σεξ, αλλά έμαθα επίσης απ’ αυτό ότι το καθήκον και ο εκφοβισμός δεν περιορίζεται μόνο στα οικοτροφεία. (Αργότερα στη ζωή μου πήρα συνέντευξη και έγινα φίλος με τον συγγραφέα James Jones, ένας υπέροχος αλλά πολύ βασανισμένος και σκληρός άνδρας).

Και μετά ήρθε η στιγμή που διάβασα το «Tender is the night» του F. Scott Fitzgerald στην ηλικία των 15, και όλη μου η ζωή άλλαξε μια για πάντα. Η αίγλη, η παρακμή, η ομορφιά και το δράμα της ζωής του Dick Diver και του περίγυρού του, της Γαλλικής Ριβιέρας, μου πήραν το μυαλό. Αυτοί ήταν οι άνθρωποι με τους οποίους θα ήθελα να είμαι, και να πάνε στο διάολο αυτοί οι βαρετοί τύποι που πήγαιναν στο γραφείο και τους σέβονταν όλοι. Ο Fitzgerald ήταν ο ήρωάς μου και έπειτα ήρθε η σειρά του Hemingway. Ο τελευταίος ζούσε επικίνδυνα, «έριχνε» όμορφες γυναίκες, έπινε και τσακωνόταν. Κατάλαβα τι σημαίνει η έννοια «χάρη κάτω υπό πίεση» όταν έπεσε στα χέρια μου μια σύντομη ιστορία του Papa «The Short Happy Life of Francis Macomber». Δεν μπορούσα να περιμένω να τελειώσω το σχολείο για να επισκεφθώ την Κυανή Ακτή και το Παρίσι, και δεν το έκανα. Επίσης πήγα στις ταυρομαχίες της Pamplona αλλά ποτέ δεν συνάντησα τον Papa. Η συμπεριφορά των ανδρών κάτω από πίεση ήταν πάντα ένα ανεξάντλητα εντυπωσιακό ζήτημα για τον Hemingway, και η αντιμετώπιση των ανδρικών φόβων έπαιξε σημαντικό ρόλο στα λεγόμενά του. Καθώς έχασα την έννοια του σκοπού στα 15 μου, το μυθιστόρημα έγινε ένα σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου. Το βιβλίο «Appointment in Samarra» του John O’Hara καθόρισε τους WASPs της Αμερικής, τους καλούς τους τρόπους αλλά και την αξιοπρεπή συμπεριφορά τους, με την οποία κρύβουν τις ανασφάλειες και τη στεναχώρια τους. Λίγο πριν εξοριστώ στο Σουδάν και την Αίγυπτο όπου ο πατέρας μου είχε εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας, διάβασα το «Alexandria Quartet» του Larry Durrell, με αποτέλεσμα ποτέ μια εξορία να μην ήταν πιο ευχάριστη. Έφτασα στην Αλεξάνδρεια με αργοπορία 10 ετών, αλλά παρόλα αυτά πήρα μια μυρωδιά της παρακμής.

Ένα βράδυ στη Νέα Υόρκη, μου γνώρισαν έναν νεαρό συγγραφέα με το όνομα Norman Mailer. To μυθιστόρημά του «An American Dream», με δίδαξε να αψηφώ την εξουσία και να αμφιβάλλω για τους λεγόμενους ειδικούς. Μείναμε φίλοι μέχρι το τέλος της ζωής του, κι έπειτα «κληρονόμησα» τον γιο του Michael. Έγραψα ένα γράμμα θαυμασμού προς τον Irwin Shaw και έπειτα κάναμε σκι, παίζαμε τένις και συζητούσαμε για τη Wehrmacht, την οποία είχε δει από κοντά και τον ηρωισμό ορισμένων μονάδων τις οποίες αντιμετώπισε προς το τέλος του πολέμου. Είχα διαβάσει το «Young Lions» και ο Christian Diestl ήταν ο ήρωάς μου. Τρεις Άγγλοι φίλοι που αυτοκτόνησαν –οι Mark Watney, Dominic Elwes,και John Lucan- μέσα από τις σελίδες του Evelyn Waugh μου κέντρισαν το ενδιαφέρον, αλλά έμαθα περισσότερα για την Αγγλία από το «Dance» του Anthony Powell. Και ακόμη μετανιώνω που αρνήθηκα να πάω στη Villa La Mauresque, όντας μόλις 20 ετών, όπου θα συναντούσα τον σπουδαίο άνδρα Somerset Maugham. Η πρόσκληση ήταν από έναν επίμονο ομοφυλόφιλο και φοβήθηκα μήπως ο σπουδαίος άνδρας μου την πέσει. Ήμουν χαζός. Ο Maugham για μένα είναι ένας από τους καλύτερους και αποτελεί απόδειξη για το πόσο χαμηλά έχουν πέσει τα στάνταρ, που πλέον δεν είναι σχετικός.

Ας σας πω, αν θέλετε, ποια είναι η εκπαίδευση ενός νεαρού άνδρα. Μου άρεσαν τα κείμενα της Nancy Mitford αλλά δεν έμαθα τίποτα που να μην ήξερα ήδη. Ο λόγος για τον οποίο οι νέοι του σήμερα είναι τόσο «αδύναμοι» πνευματικά, είναι τα μυθιστορήματα που διαβάζουν. Δοκιμάστε να διαβάσετε και λίγο Hemingway παιδιά.