Τη δεκαετία του 1950, τα drive-in cinemas κατείχαν ιδιαίτερη θέση.

Ο έφηβος νέος κάνοντας την επανάστασή του, έφευγε από το στενό οικογενειακό περιβάλλον τα βράδια αναζητώντας μία απελευθερωμένη μορφή τέχνης που δεν γνώριζε τείχη και καθωσπρεπισμούς,

Οδηγώντας το αναπαλαιωμένο αυτοκίνητό του για το οποίο ένιωθε απίστευτη υπερηφάνια, με συνοδηγό το κορίτσι του, οδηγούσαν μέχρι έναν ανοιχτό χώρο πάρκινγκ όπου δέσποζε καταμεσής μία τεράστια οθόνη.

Μέσω αυτής έβλεπαν τις νέες ταινίες που προβάλλονταν στα σινεμά των μεγαλουπόλεων και ονειρεύονταν το μέλλον.

Το κρύο που έμπαινε από το παράθυρο το οποίο έπερεπε να είναι λιγάκι ανοιχτό ώστε να λειτουργεί το μικροφωνικό σύστημα ήχου δεν τους εμπόδιζε να απολαύσουν την 7η Τέχνη που υψωνόταν τεράστια μπροστά τους και να γευτούν το πρόχειρο φαγητό που φυσικά συνόδευε αυτές τις εξόδους.

Ένα Flash back σε αυτήν την εποχή του ρομαντισμού και την αλήθειας με μία μικρή νοσταλγία και λύπη που δεν μπορούμε να βιώσουμε καθ’όλα αυτήν την μαγεία του παρελθόντος.