του Taki Theodoracopulos

Το να κοιτάω στο παρελθόν και να προσπαθώ να διαλέξω κάποιο απ’ όλα τα ασύγκριτα μαγευτικά επεισόδια της νιότης μου, μπορεί να είναι δύσκολο. Η Ζιζέλ ήταν σίγουρα ένα από αυτά— ξανθιά, Γαλλίδα, γοητευτική, Άρια οπτασία— αλλά το ίδιο ήταν και η Κική, με άσπρο δέρμα, επίσης Γαλλίδα, πατρικία και πολύ σέξι. Ήταν φίλες, αυτές οι δύο, αλλά τα έσπασαν αφού επέλεξαν και οι δύο τον ίδιο φίλο. Και ήταν επίσης παντρεμένες με άντρες που γνώριζαν και συμπαθούσαν το αγόρι, αλλά τότε τέτοια πράγματα ήταν συνηθισμένα, και ήταν το Παρίσι τελικά. Και οι δύο κυρίες είναι ακόμα ζωντανές και τώρα αρκετά μεγάλες, η Ζιζέλ χήρα, η Κική πριγκίπισσα. Υπήρχαν πολλές άλλες όμορφες, φυσικά, αλλά αυτές οι δύο ξεχωρίζουν λόγω του timing, ένας κολασμένος χειμωνιάτικος μήνας με σεξ και αλλαγή και αλλαγή ξανά και μετά άλλη μια φορά. Και τότε οι δύο έγιναν σοφότερες και αυτό ήταν το αντίο. Αχ, η ανοησία της νιότης, αλλά χωρίς αυτήν θα ήταν κανείς τόσο άχρηστος όσο είναι σήμερα.
Είχα την ιδέα να αναπολήσω αφού διάβασα τη στήλη του Jeremy Clarke στον Spectator της περασμένης εβδομάδας. Σε αντίθεση με αυτόν, όμως, ποτέ δεν ρωτήθηκα πώς τα πάω από μια κυρία. Αυτά τα πράγματα έρχονται φυσικά. Υποθέτω ό,τι ήταν αυτή η ανήσυχη αναζήτηση ενός σκοπού που με οδήγησε στο τρελό κυνηγητό των γυναικών, αλλά το πυρακτωμένο λευκό δέρμα μιας γυναίκας μπορεί να με τρελάνει, και όπως είπα, το Παρίσι ήταν τότε ένα αιώνιο πάρτι, και όσο οι εξωτερικές εμφανίσεις μετρούσαν, ήταν «tout va». Η παρέα μου ήταν περιφρονητική για την ηθική, αλλά πολύ ηθική όταν αφορούσε οτιδήποτε άλλο εκτός από το σεξ. Οι τρόποι τηρήθηκαν στα άκρα και οι φίλοι που έκανα τότε κράτησαν μια ζωή.

Προσέξτε, οι οδυνηρές στιγμές δεν ανακαλούνται πάντα κατά βούληση, αλλά πρόσφατα έπεσα πάνω σε μια από τις κυρίες και με ρώτησε για την άλλη, και τα πράγματα επανήλθαν. Ζω πολύ βαθιά στο παρελθόν; Δεν θα το έκανες αν ήσουν στην ηλικία μου; Είχα μια υπέροχη νεότητα, οπότε γιατί να μην το σκεφτώ και να χαμογελάσω; Το Λονδίνο ακολούθησε το Παρίσι και οι δεκαετίες του ’70, του ’80 και του ’90 ήταν άγριες εποχές στο παλιό Λονδίνο. Σαββατοκύριακα πάρτι στην εξοχή, οι γάμοι των Hanbury, Fraser, Morley, Somerset, Gilmour, Tramps και στο Annabel’s ολονυχτία, και εκείνη τη στιγμή ήμουν ένας ευτυχισμένος παντρεμένος άντρας με παιδιά που μεγάλωναν στη Νέα Υόρκη. Αυτό ονομάζω μια γεμάτη ζωή, αλλά δεν ήταν εσωστρεφής. Ποιο ήταν αυτό το τραγούδι της Edith Piaf που τραγούδησε η Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων καθώς παραδόθηκε στους Viet Minh στο Dien Bien Phu; Ήταν κάτι για το να μην μετανιώνω για τίποτα. Αισθάνομαι το ίδιο, και η ζωή της υπερβολής, του ποτού, του σεξ, των ναρκωτικών και του τζόγου ανήκει πλέον στο παρελθόν, ο πόλεμος ενάντια στη συμβατικότητα έχει τελειώσει και έχω τελειώσει μαζί του.
Λοιπόν, όχι ακριβώς. Την περασμένη εβδομάδα ο Ben Goldsmith με βρήκε κάπου στο Mayfair αργά το βράδυ και μου κόρναρε. «Δεν είσαι σε φόρμα για να περπατάς μόνος», είπε ο Ben, «θα σε κλέψουν σίγουρα». Διαμαρτυρήθηκα, αλλά το επόμενο πράγμα που θυμάμαι ήμουν στο σπίτι και ο Ben είχε φροντίσει τα πάντα. Η βραδιά είχε ξεκινήσει με πολιτισμένο τρόπο στο Bellamy’s, το υπέροχο μέρος του Gavin Rankin, όπου παρέθεσε στον Γιώργο Λιβανό και σ’ εμένα ένα υπέροχο δείπνο με ακόμα καλύτερα κρασιά. Περάσαμε τόσο καλά οι τρεις μας που το παράκανα και αφού κλείσαμε το μέρος πήγα να ψάξω για μπελάδες. Το να αναζητώ προβλήματα ήταν το αγαπημένο μου χόμπι, αλλά είναι λίγο αστείο στις μέρες μας. Ίσως είναι η ηλικία, αλλά πιθανότατα έχοντας βρει πάρα πολλά προβλήματα στο παρελθόν, τώρα φαίνεται ημέρεψα. Ως αποτέλεσμα, προσέλαβα έναν καταπληκτικό οδηγό, έναν Λιθουανό Καθολικό, που μου μιλάει για τη θρησκεία και θα διασφαλίσει στο μέλλον ότι θα επιστρέψω με ασφάλεια στο σπίτι χωρίς την ευγένεια του Ben Goldsmith.
Ένα καλοκαίρι στο Λονδίνο χωρίς το πάρτι στον κήπο της Annabel Goldsmith θα έμοιαζε κάπως με τον Μπόρις χωρίς την ξανθή σφουγγαρίστρα και συνδέθηκα με παλιούς φίλους που δεν μπορώ να δω πια. Το πιο όμορφο κορίτσι εκεί: η Sophie Windsor, όπως πάντα, αλλά θα μπορούσα να είμαι προκατειλημμένος καθώς είμαι το αγαπημένο πρόσωπο της πεθεράς της μακράν. Έφυγα από το πάρτι νωρίς και ενώθηκα με φίλους στη Hertford Street, αλλά μετά ήρθε το μεσημεριανό γεύμα της Κυριακής chez les Bismarcks, μια μέρα που θα τη μείνει κακόφημη καθώς καθίσαμε στις 2 μ.μ. και σηκωθήκαμε στις 8 μ.μ.. Πήγε κάπως έτσι: δύο Bloody Mary, ακολουθούμενα από μερικά ποτήρια αφρώδους ροζέ και μετά εύκολα περισσότερα από είκοσι ποτήρια φανταστικού κόκκινου κρασιού. Ο Κόμης και η Κόμισσα Β έφυγαν με τους γιους τους για μια ροκ συναυλία στο Χάιντ Παρκ, και πήγα στο σπίτι με τα πόδια, έχοντας δώσει στον οδηγό άδεια το Σαββατοκύριακο για να μπορώ να περπατήσω παντού. Ήταν ένα θλιβερό θέαμα, ένας ενήλικας που διέσχιζε την Πλατεία Onslow και ζητούσε οδηγίες για την King’s Road.

Δεν πειράζει. Ένας άλλος Έλληνας, ο Νίκος Κύργιος, ντρόπιασε την μητέρα πατρίδα περισσότερο από τον υμέτερό σας. Παρακολούθησα τον πατέρα του να κάνει το σταυρό του ενώ προσευχόταν ο αλήτης γιος του να κερδίσει έναν άλλο Έλληνα, και ο ομιλητής John Lloyd δεν είχε ιδέα ποια ήταν η χειρονομία. Ο Lloyd βλέπει πάρα πολλά χαζά βίντεο, γι’ αυτό και η Chrissy Evert τον χώρισε. Και στα 67 της η Chrissy φαινόταν υπέροχη στην τελετή του Wimbledon την Κυριακή. Όπως και η σπουδαιότερη από όλες, η Margaret Court. Την επόμενη εβδομάδα θα σας έχω μια δημοσιογραφική σύνοψη τένις, αλλά από παλιά. Στο μεταξύ, θα περάσω δύο μέρες χωρίς ποτό, όπως διέταξε ο γιατρός μου πριν από περίπου σαράντα χρόνια.

Credit: Illustrations by René Gruau