του Απόστολου Κοτσάμπαση

Για ορισμένους από εμάς, όσους βρισκόμαστε στον πλανήτη για περισσότερα από 40 καλοκαίρια, χώρο στο μυαλό μας καταλαμβάνει μια συλλογή αναμνήσεων από αυτά. Ανάμεσά τους μερικές σκηνές από ταινίες οι οποίες απεικόνισαν μια εποχή διαφορετική. Τέσσερις ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου με το καλοκαίρι ως κοινό στοιχείο να τις συνδέει, ενώ η μουσική τους παραμένει ζωντανή. Εκεί, γύρω στις αρχές του ’70, στα σινεμά ακούγονταν οι νότες του Γιάννη Σπανού και του Γιώργου Χατζηνάσιου ντύνοντας με ήχους τις ταινίες εκείνες, «επενδύοντας» μουσικά τις μετέπειτα αναμνήσεις πολλών. Και οι τέσσερις έχουν τη σφραγίδα του Κλέαρχου Κονιτσιώτη.

To 1971, η Έλενα Ναθαναήλ με τον Λάκη Κομνηνό είναι το εικονικό ζευγάρι στο «Εκείνο το καλοκαίρι», μια δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη, σε σενάριο Πάνου Κοντέλλη και παραγωγή Κλέαρχου Κονιτσιώτη. Η αισθαντική μουσική του Γιάννη Σπανού ανέδειξε τραγούδια όπως το «Σαν με κοιτάς», που έκαναν μεγάλη επιτυχία στα χρόνια που ακολούθησαν. Η Έλενα Ναθαναήλ και ο Άγγελος Αντωνόπουλος πρωταγωνιστούν στο «Αναζήτησις», μια ταινία με κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα, σε σκηνοθεσία Ερρίκου Ανδρέου και παραγωγή του Κονιτσιώτη, γυρισμένη το 1972. Το soundtrack του Σπανού παραμένει απρόσμενα σύγχρονο. Ακολουθεί το 1974 το «Ψυχή και σάρκα» με τον Κώστα Πρέκα, την Κορίνα Τσοπέη και την Deborah Reede. Και αυτή η ταινία είναι σε σκηνοθεσία του Ερρίκου Ανδρέου. Σενάριο και παραγωγή είναι του Κλέαρχου Κονιτσιώτη. Τη μουσική υπογράφει ο Γιώργος Χατζηνάσιος, με το «Εσύ κι εγώ» να γίνεται επιτυχία.

Το «Αγκίστρι» του 1976, με διεθνές καστ, ολοκληρώνει την τετραλογία αυτή. Η Barbara Bouchet, ο Günther Stoll και ο Robert Behling δίνουν στην ταινία τον αέρα μιας παραγωγής που πάντα επιδίωκε ο Κονιτσιώτης. Και εδώ η σκηνοθεσία ήταν του Ερρίκου Ανδρέου. Το εξαιρετικό μουσικό θέμα της συνέθεσε ο Γιώργος Χατζηνάσιος. Οι πρωταγωνιστές τους, ως σύμβολα, έχουν περάσει στον «μύθο» του «παλιού» ελληνικού κινηματογράφου. Το ζήτημα δεν είναι αν σήμερα θεωρούμε εκείνες τις ταινίες ελαφρές, αφελείς ή υπερβολικά δραματικές, ή κάτι σχετικό. Η ουσία είναι ότι μετά από πενήντα σχεδόν χρόνια η οπτική τους, βασιζόμενη κυρίως στο θυμικό, εξακολουθεί να λειτουργεί, όταν παρεμβληθεί στο σημερινό πλαίσιο αναφοράς, στο οποίο κυριαρχεί ο κυνισμός.

Ο Λάκης Κομνηνός και η Έλενα Ναθαναήλ υποδύθηκαν χαρακτήρες εκφράζοντας έντονα συναισθήματα, αναμφίβολα σκηνοθετημένα με την υπερβολή των χρόνων εκείνων, παρ’ όλα αυτά όμως, ο τρόπος ανάδειξής τους σε καμία περίπτωση δεν στερεί την αλήθεια τους. Αυτή η αλήθεια είναι ένα είδος «συναισθηματικής κληρονομιάς» που μας άφησαν και λόγω αυτής παραμένουν με τον τρόπο τους επίκαιρες. Εκείνο το καλοκαίρι πέρασε, μα στάθηκε στην καρδιά μας…