του Απόστολου Κοτσάμπαση

Όσοι από εμάς ζούσαν στα τέλη του 20^ου αιώνα, είναι σίγουρο ό,τι έχουν αναμνήσεις από αυτό που αποκαλείται σήμερα ελληνικό καλοκαίρι. Ως νεαρά αγόρια θυμούνται τα αρώματα, τις γεύσεις, τους ήχους, τον ορίζοντα να «εξατμίζεται» στην αποχαύνωση του μεσημεριού. Ερεθίσματα συνδεδεμένα άμεσα με τις αισθήσεις. Εξαιρετικά δυνατός συνδυασμός. Εκείνα τα καλοκαίρια αντλούσες δύναμη από το ενδεχόμενο μιας ερωτικής συνάντησης σε κάποιο νησί ή παραλία. Δεν ζητούσες πολλά. Όλα φαίνονταν απλά και ήταν. Δεν ανέλυες. Γνώριζες το κορίτσι από το βορρά, τη Γαλλία, την Ιταλία και αυτό ήταν.

Αλάτι στο δέρμα, χρυσή άμμος, το άρωμά της. Όλα τα συστατικά του μύθου ήταν εκεί. Λίγα αλλά αυθεντικά. Αισθανόσουν μια πρωτόγνωρη πληρότητα συναισθημάτων. Ήσουν αυτάρκης. Ικανός για τα πάντα. Να ζήσεις για πάντα. Η έντονη εκείνη αίσθηση μας συνοδεύει έκτοτε. Είναι σαν έκρηξη ενέργειας που ανανεώνεται διαρκώς. Από τον ήλιο και τη θάλασσα φυσικά. Εικόνες επενδυμένες με μουσικές του Σπανού και του Χατζηνάσιου, ή ό,τι soundtrack επιλέγει ο καθένας μας. Εκείνο, το δικό μας, καλοκαίρι μάς συντροφεύει, ανατροφοδοτώντας την πηγή της νεότητας που κρύβεται μέσα μας. Με γεύση φέτας καρπουζιού που την κρατάς με τα χέρια.

Illustration by Dimarelos