του sir Taki Theodoracopulos

Νέα Υόρκη – Μην επιτρέψετε σε κανέναν να σας πει ότι η Νέα Υόρκη είναι χειρότερη από την Καμπούλ, όπου τρία άτομα πρόσφατα πυροβολήθηκαν από ένοπλους ισλαμιστές επειδή έπαιζαν μουσική σε έναν γάμο. Όχι κύριε, οι άνθρωποι εδώ πυροβολούνται κάθε μέρα και νύχτα αλλά όχι επειδή παίζουν μουσική σε έναν γάμο. Δώστε credit στη Νέα Υόρκη εκεί που πρέπει. Η πόλη είναι μια αιματηρή τρέλα εάν ζείτε πολύ ψηλά στην πόλη ή πολύ κάτω ή στο Bronx, όσο το υπόλοιπο Gotham βιώνει μια νέα περίοδο αγριότητας στους δρόμους όπου όμοιά της είχαμε να δούμε για δεκαετίες. Οι πλούσιοι συνεχίζουν να φεύγουν από την πόλη κατευθυνόμενοι νότια μαζί με τα φορολογικά τους έσοδα όσο οι μάζες καταφθάνουν με τις παλάμες τους ανοιχτές απαιτώντας κοινωνική δικαιοσύνη. Το έγκλημα στους δρόμους είναι αχαλίνωτο, η Times Square δεν αποτελεί πλέον τουριστική παγίδα επειδή κάποιος μπορεί να σκοτωθεί εκεί, αλλά τα media συνεχίζουν να καταγράφουν και να αναφέρουν τα κακά του Donald Trump. Οι μονίμως προσβεβλημένοι ωστόσο, κατηγορούν για όλα αυτά τους λευκούς ρατσιστές, αγνοώντας ότι τα εγκλήματα μαύρων εναντίον μαύρων είναι υπεύθυνα για το 95% -και περισσότερο- των δολοφονιών.

Μετά το θάνατο του George Floyd, τα mainstream media κάλυψαν το BLM με τον αναμενόμενο κολακευτικό τρόπο. Τόσο πολύ που η εργατική τάξη θεωρεί ότι σε μια τυπική χρονιά η αστυνομία σκοτώνει όπου κι αν βρεθεί από χίλιους έως και δέκα χιλιάδες άοπλους μαύρους άνδρες. Ο πραγματικός αριθμός πέρυσι ήταν 18. Η αμερικανική έκθεση για τα θύματα της εγκληματικότητας αποκαλύπτει επίσης μια διαφορετική ιστορία: Σε μια νορμάλ χρονιά όπως το 2019, μεταξύ βίαιων εγκλημάτων που ενέπλεκαν ένα λευκό θύμα και ένα μαύρο θύμα κι αντίστροφα, το 70-90% τέτοιων περιστατικών είναι κατά των λευκών από μαύρους. Πέρα από τα αυθεντικά στατιστικά στοιχεία, οι «δημιουργοί» της αμερικανικής κοινωνίας όπως τα πανεπιστήμια, τα media, η ψυχαγωγία και η Big Tech συνεχίζουν να διαδίδουν την άποψη ότι οι «σατράπες» κυβερνούν το έθνος και ότι η δουλεία καθορίζει την αμερικανική ιστορία.

Αν νομίζετε ότι η Αμερική διχάστηκε το 1861 για τα δικαιώματα των πολιτειών, θα πρέπει να δείτε την τωρινή κατάσταση. Κάθε μειονοτική ομάδα ουρλιάζει ότι δεν θα ανεχτούν άλλο τους μόνους που είναι ανυπεράσπιστοι, τους WASP (Λευκοί Αγγλοσάξονες Προτεστάντες). Ποτέ η Αμερική δεν ήταν πιο άγρια διχασμένη, με κάθε ταινία και σειρά να δείχνει τους λευκούς άνδρες ως αιμοδιψείς εγκληματίες και με τους αριστερούς ειδήμονες της τηλεόρασης να παρουσιάζουν ένα έθνος που κυβερνάται από λευκούς ρατσιστές. Μεγάλο μέρος των media έκανε σχεδόν σαν υστερικό όταν ένας αποκαλούμενος συντηρητικός κέρδισε το χρίσμα του κυβερνήτη στη Βιρτζίνια. Το μόνο που έκανε ο καημένος νικητής των εκλογών ήταν να πάει κόντρα στην κατήχηση των παιδιών στις καλές τέχνες του φυλετικού μίσους, της ομοφυλοφιλικής πορνογραφίας και της ουδετερότητας των φύλων. Οι γονείς στη Βιρτζίνια απέρριψαν την κριτική θεωρία των φύλων, η οποία λέει στα μαύρα παιδιά ότι τα λευκά παιδιά είναι εκ φύσεως διαβολικά. Ακούγοντας μερικούς από τους ειδικούς που αποδοκιμάζουν την εκλογή ενός μετριοπαθούς στη Βιρτζίνια, ένας επισκέπτης από τον Άρη θα νόμιζε ότι ένας κληρονόμος του Hitler-Stalin κυβερνά τη χώρα.

Αυτό που πραγματικά οδήγησε τους Ρεπουμπλικάνους να νικήσουν στη Βιρτζίνια ήταν το απλό επιχείρημα για τον εάν οι γονείς έχουν δικαιώματα πάνω σε αυτά που διδάσκονται τα παιδιά τους ή όχι. Αυτό το δικαίωμα μας αφορά όλους, στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιταλία και την Αυστρία όπου τα εγγόνια μου πάνε ή θα πάνε σχολείο και στην Αμερική. Ένα άρθρο στην Washington Post, που ανήκει στον όμορφο Jeff Bezos, τα είπε όλα: «Οι γονείς ισχυρίζονται ότι έχουν το δικαίωμα να διαμορφώνουν το σχολικό πρόγραμμα των παιδιών τους. Δεν το έχουν». Σκεφτείτε το αναγνώστες. Εάν η Βρετανία είχε χάσει τον πόλεμο του ΄40, ένα παρόμοιο διάταγμα θα είχε εκδοθεί από τους ξέρετε- ποιους. Τώρα το Δημοκρατικό Κόμμα στην Αμερική μιμείται τους ξέρετε-ποιους επιμένοντας ότι οι γονείς δεν θα έπρεπε να έχουν δικαιώματα όσον αφορά το τι διδάσκονται τα παιδιά τους στα σχολεία που πληρώνονται από τους φορολογούμενους. Που είναι ο Orwell τώρα που τον έχουμε περισσότερο ανάγκη; Λοιπόν, οι κακοί δεν κέρδισαν αυτή τη φορά αλλά τίποτα δεν πρόκειται να τους σταματήσει στο μέλλον. Οι κακοί επιμένουν ότι τα σχολεία που δεν διδάσκουν ότι οι λευκοί είναι «σατράπες» και οι μαύροι τα θύματα είναι ρατσιστικά, κάτι που επευφημείται από το CNN και τους υπόλοιπους συνήθεις υπόπτους. Είμαι εδώ μόλις μια εβδομάδα και οι ΗΠΑ πότε δεν έμοιαζαν πιο καταθλιπτικές. Καθώς γράφω, μια ταραχή έγινε στο Τέξας κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας ραπ και είχαμε 8 νεκρούς, 300 τραυματίες, κάποιοι από τους οποίους πολύ σοβαρά. Ο ράπερ -είχε ήδη κριθεί ένοχος για απερίσκεπτη συμπεριφορά κατά τη διάρκεια μιας ταραχής στο Σικάγο όταν είπε στους θαυμαστές να ορμήσουν στη σκηνή- αυτή τη φορά ήταν πιο κατηγορηματικός: «Κάντε το γα… έδαφος να τρέμει» και αρνήθηκε να σταματήσει τη συναυλία.

Είναι αυτό το μέλλον του αμερικανικού πολιτισμού, ήδη μια αντίφαση σε όρους, ή μια πρόοδος όπως κάποιοι αποκαλούν το χάος; Σε μια χώρα τόσο μεγάλη και ποικιλόμορφη όπως η Αμερική, πρέπει να υπάρχει μια καλοπροαίρετη αδιαφορία για τους τρόπους των άλλων, αλλά λόγω του διαδικτύου, αυτό έγινε τώρα απολύτως μη αποδεκτό. Πώς μπορεί να διδαχθεί ιστορία όταν οι ελίτ χαρακτηρίζουν τον Robert E. Lee προδότη, και κάποιοι άλλοι όπως εγώ έναν από τους σπουδαιότερους Αμερικανούς; Πώς μπορεί να γίνει μια σοβαρή συζήτηση σε ένα πανεπιστήμιο όταν οι καθηγητές επιμένουν ότι λευκοί άνδρες κυριαρχούν παντού, με αποτέλεσμα καθετί που θα ειπωθεί να είναι άδικο και ρατσιστικό; Τα social media δεν δημιούργησαν αυτή τη νοοτροπία αλλά την επιδεινώνουν σε κάθε βήμα. Η κατάσταση είναι πολύ καταθλιπτική για κουβέντες, οπότε σύντομα θα πάω στο Τέξας για να συναντηθώ με μερικούς Τεξανούς ιδιοκτήτες πετρελαίων και συντηρητικούς. Ανυπομονώ.