του Χρήστου Ζαμπούνη

Ερώτησις κρίσεως. Τι εμφιλοχώρησε στον νου του Έλληνος διανομέως και προσέθεσε το «Εκτός ελέγχου» στον αρχικό τίτλο «Six and a half per meter», ή τον διεθνή «Just 6,5»; Πίστευε ότι θα προσέλκυε περισσότερους θεατές για μία ιρανική ταινία, έστω και αν πρόκειται για ένα αστυνομικό θρίλερ; Ποιος ξέρει, ίσως να είχε δίκαιο, αν και αμφιβάλλω, εάν κρίνω από την ισχνή προέλευση όταν προεβλήθη στην Ελλάδα.

Στην χώρα των αγιατολλάχ πάντως, η ταινία έκοψε πολλά εισιτήρια, ενώ βραβεύθηκε στο ελεγχόμενο από το καθεστώς Φεστιβάλ του Fajr. Ο σκηνοθέτης της, άλλωστε, δεν είναι αντιφρονούντας. Το αντίθετο μάλλον. Με το «6,5» συμμετέχει ιδία θελήσει στην δεδηλωμένη καμπάνια των κυβερνώντων. Υπολογίζονται σε 6,5 εκατ. οι ναρκομανείς στο Ιράν. Με συνολικό πληθυσμό 85 εκατ. και με την θανατική ποινή να επιβάλλεται σε όποιον κατέχει από 50 γραμμάρια έως έναν τόνο, είναι πολλοί.

Σε αυτήν την άγνωστη ιρανική πραγματικότητα μας εισάγει ο νέος σκηνοθέτης Saeed Roustayi (γεννηθείς το 1989). Η κινηματογραφική του ματιά έχει ένταση, ρυθμό και μία εμφανή τάση προς τον μελοδραματισμό. Είναι φανερή η επιρροή των Αμερικανών μετρ του είδους, με λιγότερα τεχνικά μέσα, αλλά με αρκετή πρωτοτυπία. Η σκηνή της επιδρομής της Αστυνομίας στον καταυλισμό όπου διαμένουν οι άστεγοι χρήστες, αξιοσημείωτη. Το ίδιο ισχύει και με τα γυρίσματα στα κελιά των φυλακών όπου δεκάδες ναρκομανείς στοιβάζονται όρθιοι, μην έχοντας την δυνατότητα ούτε να καθίσουν ούτε να ξαπλώσουν. Οι πολύπλοκες σχέσεις μεταξύ των εκπροσώπων του Νόμου (δικαστές, Αστυνομία) παρουσιάζονται με διεισδυτικό τρόπο, ενώ οι ατάκες του μεγαλέμπορου είναι απολαυστικές.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ιρανικός κινηματογράφος, μαζί με τον κινεζικό, είναι, ίσως, από τους πιο ενδιαφέροντες καλλιτεχνικώς. Μετά τον Χρυσό Φοίνικα που κέρδισε ο Abbas Kiarostami με το «Taste of a cherry» και τον Asghar Farhadi που κέρδισε το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας με το «A separation», μία νέα γενεά παίρνει την σκυτάλη δείχνοντας σπάνιες ικανότητες, Όπερ έδει δείξαι.