του sir Taki Theodoracopulos

Gstaad- Πάρτι δεν γίνονται συχνά πλέον εδώ, γι’ αυτό βρήκα την ευκαιρία να κάνω μια ερώτηση σε κάποιους νεαρούς φίλους του που έφερε ο γιος μου στο σπίτι: Ένιωθε κάποιος απ’ αυτούς ότι δικαιούται από ηθικής άποψης την προνομιούχα ζωή; Το πρόβλημα μ’ αυτή τη συζήτηση είναι ότι κάνει συνεχώς κύκλους, με αποτέλεσμα να χάνονται οι πρωτότυπες σκέψεις και η συζήτηση να επικεντρώνεται σε αυτούς που συζητούν παρά στο ίδιο το θέμα. Το ίδιο κι όταν έθεσα την ερώτηση. Καμιά ξεκάθαρη απάντηση.

Ας το παραδεχτούμε: Η προνομιούχα ζωή είναι τόσο ευχάριστη όπου οι δικαιούχοι θεωρούνται από τους μη προνομιούχους ως επί το πλείστων ανάξιοι και κακομαθημένοι ελαφρόμυαλοι. Ο φθόνος υπήρχε πάντα, όπως και η τάση να αφαιρέσουμε τον πλούτο από εκείνους που φαίνεται ότι δεν άξιζαν να τον κερδίσουν. Μετά την πτώση του κομμουνισμού, ο σοσιαλισμός έγινε ο στόχος, και διεξάγεται πόλεμος εναντίον των πλουσίων από την ηγεσία των αμερικανικών media και του ακαδημαϊκού κόσμου. Όσον αφορά αυτό, οι απατεώνες δημοσιογράφοι και οι ακαδημαϊκοί βοηθιούνται και υποκινούνται από τα φρικιά της Silicon Valley που παρουσιάζονται ως σωτήρες της ανθρωπότητας και όχι μεταξύ εκείνων που καρπώνονται τα οφέλη της οικονομικής ανισότητας.

Οι φίλοι του γιου μου δεν με εξέπληξαν με τις απαντήσεις τους. Ήταν στα τέλη της τέταρτης δεκαετίας της ζωής τους, ευκατάστατοι, μορφωμένοι και τρελοί για τις γυναίκες. Και κράτησαν τη συζήτηση σε πολύ χαλαρή ατμόσφαιρα: «Προνομιούχα ζωή σημαίνει τεράστια πίεση για να είσαι εξαιρετικά γοητευτικός και διασκεδαστικός. Δεν νομίζω ό,τι αυτό αναγνωρίζεται επαρκώς», είπε ένας γοητευτικός Ιταλός. Ένας Γάλλος αποφάσισε ότι ο πλούτος είναι υπεράνω του νόμου. Ένας κάτοικος του Monaco δήλωσε ότι κάποτε ένας Αμερικάνος του είπε «ό,τι θα μπορούσε να είχε κάνει θαύματα αν είχε το όνομά του» κι αυτή ήταν η τελευταία φορά που μίλησε στον Jeffrey Epstein. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήρθε από το στόμα ενός Ιταλού, ευγενούς μάλιστα, του Raimondo Gaetani, ανιψιού ενός πολύ καλού μου φίλου που δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας: «Η ουσία είναι ό,τι κανείς δεν κάνει κάτι αξιόλογο με όλο αυτόν τον πλούτο που έχει». Η ατμόσφαιρα στο δείπνο άρχισε να επιδεινώνεται καθώς όλοι εκνευριστήκαμε κι ένας νεαρός είπε στην προνομιούχο παρέα ότι «εάν κάποιος είναι άστεγος για τους 6 τελευταίους μήνες, είναι αλήτης.» Αυτό που με ιντρίγκαρε ήταν όταν τηλεφώνησα για το θέμα, στην Αυστριακή Κόμισσα Saint Julien-Wallsee, που τυγχάνει να είναι κόρη μου: «Έχω δύο μικρά παιδιά να ουρλιάζουν, ένα τεράστιο παγωμένο σπίτι και καθόλου χρόνο για τα παιχνίδια του μυαλού σου».

Εντάξει, αρκετά μ’ όλα αυτά. Προσωπικά δεν μ’ ενδιαφέρει να σχολιάσω την προνομιούχα ζωή επειδή τη βλέπω σαν ένα τυχερό νούμερο στη λοταρία. Όπως κάποιοι γεννιούνται άσχημοι και άλλοι όμορφοι, κάποιοι αδύναμοι και κάποιοι δυνατοί, κάποιοι έξυπνοι και κάποιοι χαζοί, τα φταίει η Θεά Τύχη. Εμπλέκεται όμως η τύχη για εκείνους από εμάς που καρπώνονται τα προνόμια του οικονομικού μας συστήματος; Οι αριστεροί ουρλιάζουν ότι το παιχνίδι γέρνει προς τη μεριά των λίγων. Οι σοβαροί άνθρωποι γνωρίζουν το αντίθετο. Το επιχειρείν και η σκληρή δουλειά πάντα θα κερδίζει, ακόμη και υπό τον Κομμουνισμό ή τις αφρικανικές δικτατορίες. Το πρόβλημα είναι ότι οι ζηλιάρηδες αριστεροί μεταφράζουν το επιχειρείν και την επιτυχία ως προνόμια, και πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες σε ταινία έναν πλούσιο να είναι και καλός άνθρωπος;

Δεν πειράζει. Γίνεται ολοένα και καλύτερο. Όσοι είναι τυχεροί που κληρονόμησαν περιουσίες, πρέπει να αναφέρονται ως κακοί. Τουλάχιστον σύμφωνα με έναν ψευτο-δημοσιογράφο στη Νέα Υόρκη, o οποίος τους κατατάσσει στους «επιδεικτικούς κακούς πλούσιους», σε αντίθεση με τους «καλούς πλούσιους» που κέρδισαν τα χρήματά τους. Από την εμπειρία μου, μπορώ να δηλώσω ό,τι η επίδειξη είναι σύμπτωμα των νεόπλουτων, όχι το αντίστροφο. Οικονομική ανισότητα υπάρχει παντού, πουθενά περισσότερο από την Κίνα, τη Ρωσία και τις ΗΠΑ. Κάτι που με φέρνει και εκεί που θέλω να καταλήξω.

Στο τεύχος Ιανουαρίου του καλύτερου μηνιαίου περιοδικού στην Αμερική, «The Spectator World», οι Freddy Gray και Dominic Green βρήκαν έναν πραγματικό νικητή. Ένα άρθρο του Joel Kotkin που σηματοδοτεί το τέλος της δημοκρατίας έκανε αρκετό θόρυβο. Σε αντίθεση με τους γελοίους NY Times που δελεάζουν τους αναγνώστες μέσω του φθόνου, προβάλλοντας ένα κατασκευασμένο αίσθημα θυματοποίησης των όχι και τόσο πλούσιων, ο Kotkin αναφέρει ό,τι ελάχιστοι πολυ-δισεκατομμυριούχοι (26 από τους 400), έχουν στην κατοχή τους τα μισά περιουσιακά στοιχεία του κόσμου. Ο συγγραφέας το αποκαλεί «το τέλος της δημοκρατίας» και συμφωνώ. Η ψηφιακή οικονομία στο 90% ελέγχεται από λίγους κυρίαρχους που «επιμελούνται» και την πληροφόρηση. Οι μικρές επιχειρήσεις εξαφανίζονται, με τις μισές να ανήκουν σε μαύρους. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, οι πολιτικές για την κλιματική αλλαγή θα δημιουργήσουν τη νέα απολυταρχία με τεράστιες ευκαιρίες για μεγα-δισεκατομμυριούχους όπως ο Elon Musk και τις τρεις μάγισσες, Dorsey, Bezos και Zuckerberg.

Η νέα πολιτική της «απο-ανάπτυξης» θα χτυπήσει τους φτωχούς και θα δυναμώσει ακόμη περισσότερο τους πολύ πλούσιους. Η τεχνολογία της «επιτήρησης» που θα μας κρατά ενήμερους, θα κάνει εμάς τους Δυτικούς να μοιάζουμε με τα ξαδέρφια μας τους Κινέζους σε πολύ σύντομο χρόνο. Ο Μεγάλος Αδερφός είναι εδώ και πρόκειται να μείνει. Όσο ανόητοι όπως οι NY Times και τα κοινωνικά δίκτυα ψάχνουν πάντα για «ανύπαρκτους» ρατσιστές, οι ψηφιακές ελίτ αυτοχρίζονται ως «Αφέντες» μας, αποφασίζοντας ποιες ειδήσεις επιτρέπεται να διαβάζουμε και να ακούμε ενώ αυτοί εδραιώνουν την εξουσία τους. Η πράσινη οικονομία που προωθείται, δεν έχει την τεχνολογία να την υποστηρίξει. Αλλά οι ολιγάρχες της Silicon Valley «φτιάχνουν» τις ειδήσεις για να επιτύχουν τους στόχους τους.

Αν κι εγώ είμαι αυτό που αποκαλούν οι Γάλλοι «parti pris» (προκατειλημμένος), νομίζω ό,τι αυτό είναι το πιο σημαντικό άρθρο για το τι συμβαίνει, που έχω διαβάσει από τότε που οι Rolling Stones είχαν όλα τους τα δόντια. Τα φρικιά σφίγγουν τις αλυσίδες μας όσο εμείς καθόμαστε και συζητάμε για την προνομιούχα ζωή. Μπορούμε να συνεχίσουμε τη συζήτηση μόλις όλοι αναπαυθούμε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που θα μας εγκαταστήσουν τα φρικιά σύντομα μια μέρα.