του Χρήστου Ζαμπούνη

Στο εστιατόριο του «The Gritti Palace» οι καλλιτέχνες της παρέας υποδεικνύουν τις προτιμήσεις τους. «Μόνο ο de Kooning αξίζει», αναφωνεί, σχεδόν αυταρχικώς, υψώνοντας ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, ο Νοτιοαφρικανός Conor Mac Arthur, ενώ η Melanie Foster, που μόλις έφθασε από το Παρίσι, υπομιμνήσκει της Έκθεση της Julie Mehretu στο Palazzo Grassi. «Αντί να κάνει αναδρομική Έκθεση των έργων της, κάλεσε 25 φίλους της να την πλαισιώσουν». Η «δική» μας Μαργαρίτα Μυρογιάννη ξεχωρίζει την Έκθεση για τον Jean Cocteau, ένα side show στο Μουσείο Guggenheim. Οι υπόλοιποι υποχρεωτικώς θα περάσουμε από τους Κήπους (Giardini) και το Arsenale όπου παρουσιάζονται τα εθνικά Περίπτερα. Τα πιο ενδιαφέροντα, λόγω των γεωπολιτικών εξελίξεων, φαίνεται ότι είναι της Ουκρανίας (δάνειο της Πολωνίας), με σκηνές από τον εκεί πόλεμο, του Ισραήλ, που παραμένει κλειστό, με δύο στρατιώτες να το φρουρούν, και της Παλαιστίνης (δάνειο του Βελγίου), με μία προκήρυξη. Την προηγουμένη Πέμπτη τελέστηκαν τα εγκαίνια του ελληνικού Περιπτέρου, με κλαρίνο και δημοτικά τραγούδια. Πρωταγωνιστής είναι ένα ποτιστικό μηχάνημα που πλαισιώνεται από βίντεο σχετικά με τα πανηγύρια. Σε ένα άλλο μήκος κύματος, η «Gallerie Artion» ενεκαινίασε το υποκατάστημά της στην Βενετία με μία Έκθεση του γλύπτη Lorenzo Quinn –ω ναι!, του υιού του Anthony– στο Museo Ca’ Rezzonico. Ιδρυθείσα το 1895, η 60ή Biennale παρουσιάζει 331 καλλιτέχνες και Συλλογικότητες, σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους της Πόλεως των Δόγηδων. «Σε αντίθεση με τον Κινηματογράφο, όπου προηγούνται οι Κάννες, στην Τέχνη έρχεται πρώτη η Βενετία», σχολιάζω στον Κωνσταντίνο Μανωλάκη της Artion. «Αυτό μπορεί να αλλάξει με την ενέργεια των ανθρώπων. Σκέφτομαι να καλέσω τον John Malkovich σε επόμενο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Lido», απαντά με αυτοπεποίθηση.