του Χρήστου Ζαμπούνη

Μοιάζει αρκετά μακρινό το 2006, όταν η Helen Mirren υπεδύθη την βασίλισσα Ελισάβετ Β’ στην ταινία του Steven Frears «The Queen». Η υπόθεσις, για όσους δεν την έχουν παρακολουθήσει, αναφέρεται στα γεγονότα που επηκολούθησαν του θανάτου της πριγκιπίσσης Diana, ήτοι την διαμάχη ανάμεσα στην μονάρχι και στον πρωθυπουργό Tony Blair, εάν η κηδεία έπρεπε να γίνει σε στενό οικογενειακό κύκλο ή δημοσία δαπάνη. Παρ’ ότι άπτετο των προσωπικών στιγμών μίας οικογενείας, της βασιλικής, που έχει «αλλεργία» στην έκθεση των εσωτερικών της διεργασιών, η ταινία ενθουσίασε την Ελισάβετ, η οποία μάλιστα προσεκάλεσε την Mirren σε δείπνο στο Buckingham Palace. Το ίδιο δεν ισχύει με την τηλεοπτική σειρά «Τhe Crown», την οποία θρυλείται ότι η εκδημήσασα, πλέον, βασίλισσα ηρνήθη να παρακολουθήσει, όπως και άλλα μέλη του Οίκου των Windsor. Τι σύμπτωσις! Σεναριογράφος και στα δύο έργα είναι το ίδιο πρόσωπο, ο Peter Morgan. Τι είχε μεσολαβήσει εντός των 16 αυτών ετών, ώστε από το «Ωσαννά» να φθάσουμε στο «Σταύρωσον»; Η απάντησις είναι το Netflix. H πρώτη κινηματογραφική απόδοσις εν ζωή μονάρχου είχε βρεταννικό χαρακτήρα, με όλον τον σεβασμό που εξυπακούεται για τον θεσμό. Η δεύτερη τηλεοπτική απόδοσις είχε αμερικανική essence, με όλην την δραματοποίηση που έχει αναδείξει το Holywood ως τον «Όλυμπο» της ψυχαγωγίας. Επί τέσσερεις σαιζόν οι ανύποπτοι τηλεθεαταί της πλατφόρμας streaming θεωρούσαν ότι τα γεγονότα και οι διάλογοι που προεβάλλοντο ήσαν αληθινοί, ώσπου φέτος εξηναγκάσθησαν, ύστερα από σθεναρή πίεση από το Παλάτι, να προσθέσουν την ένδειξη ότι πρόκειται για προϊόν μυθοπλασίας. Έχουν γραφεί βιβλία και άρθρα για τις ιστορικές ανακρίβειες του «The Crown». Αλλά τούτο έχει μάλλον δευτερεύουσα σημασία, συγκριτικώς με τον κορεσμό του κοινού, όπως το διαπιστώνω όχι μόνον εξ’ ιδίων, αλλά συζητώντας με τον περίγυρό μου. Είναι όπως τα frozen yogourts που μία εποχή είχαν κατακλύσει την ενδοχώρα. Ο Peter Morgan έχει εξαντληθεί και εξαντλήσει την έμπνευσή του. Η είδησις πως ήδη έχουν αρχίσει τα γυρίσματα του 6ου κύκλου, μάλλον δεν προκαλεί την ίδια αδημονία με το παρελθόν. Ίδωμεν.