του Γιάννη Βαλαβάνη

Πάνω που βγήκε ήλιος και άρχισα να αλλάζω διάθεση, όχι μόνο εγώ αλλά όλοι μας νομίζω, ξύπνησα σήμερα το πρωί και πάλι μαυρίλα. Είχα σκοπό να το γυρίσω λίγο προς καλοκαιρινές καταστάσεις: Καραϊβική, ρούμια, κοκτέιλ και όλα τα παρεμφερή αλλά ο καιρός μου τα χάλασε και μαζί με τον ιό, την καραντίνα και τη μαυρίλα και το γύρισα πάλι στα σκληρά- πούρο, ουίσκι, κλεισούρα και καναπές. Το προηγούμενο βράδυ με είχαν πάρει τηλέφωνο κάτι φίλοι να κάνουμε κανένα πούρο σε καμιά πλατεία, στο παγκάκι με φλασκί από το σπίτι, πάει και αυτό, ναυάγησε.

Σπίτι λοιπόν με τη γνωστή διαδικασία, ταινία ή μάλλον ταινίες, ούτε στο στρατό δεν έχω δει τόσες, και ψάχνουμε στην κάβα για ένα καλό απόσταγμα. Αποφάσισα Highlands για εκδίκηση προς τα νησιώτικα όπου θάλασσα ακούω και θάλασσα δεν βλέπω. Ένα μπουκάλι Glenmorangie, Rum Wood του 2002 στους 45,9 βαθμούς ήταν η φιάλη στην οποία έκατσε η μπίλια και θα καπνίσω και ένα Montecristo Edmundo. Σήμερα το έριξα στα ελαφριά. Το συγκεκριμένο μπουκάλι το επέλεξα σε ένα ταξίδι μου στη Γαλλία πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια λόγω του περάσματός του από βαρέλια από ρούμι. Τότε δεν ήταν και πολύ διαδεδομένες τέτοιες τεχνικές και συγκεκριμένα η Glenmorangie -παρότι πρόκειται για ένα μικρό αποστακτήριο στα Highlands- είναι πρωτοπόρος στη διαδικασία των Cask-Strength στις αρχές των 1990s αλλά και στο πέρασμα των ουίσκι από διαφορετικά βαρέλια, Madeira, Port, ρούμι όπως αυτό αλλά και από γαλλικά κρασιά. Το συγκεκριμένο είναι πάρα πολύ φρουτώδες και εύγευστο, περιλαμβάνει αποξηραμένα φρούτα, Curacao και λεμόνι. Πολύ κρεμώδες με χρυσοπράσινο χρώμα και λίγο όξινη επίγευση. Είχα διαβάσει ότι μία μύτη από γαλλικό οίκο αρωμάτων είχε διακρίνει 26 διαφορετικά αρώματα στα αποστάγματα του Glenmorangie μεταξύ των οποίων, κανέλα, περγαμόντο, αμύγδαλο, βανίλια και μέντα.

Ανάβουμε και το Edmundo… Το είχα μελετήσει, ταινία δύο ώρες και κάτι οπότε εξασφάλισα το κατάλληλο μέγεθος για να τελειώσουν όλα ταυτόχρονα. Πολύ πρόσφατο το πούρο της Montecristo ακολουθώντας την τάση που δημιούργησε το Siglo VI, μόλις το 2007, και έχει παρόμοιο μέγεθος, 52αρι δαχτυλίδι (20,64μμ) και 135μμ μήκος αλλά με όλα τα χαρακτηριστικά της φάμπρικας που δημιούργησε ο Alonso Menendez το 1935. Μέχρι και την επανάσταση μάλιστα, η φάμπρικα έβγαζε μόνο τα Νο 1,2,3,4 και 5 και μετά το 1969 μεταφέρθηκε από τη φάμπρικα της Αβάνας στο El Laguito, που παράγονται και τα Cohiba, όπου ξεκίνησε και η παραγωγή όλων των διάσημων πούρων της Montecristo στη σύγχρονη αγορά. Ένα πούρο φρουτώδες με την έντονη γεύση των καρπών του κακάου, της βανίλιας και του καφέ με την κατάλληλη αναλογία έτσι ώστε να έχουμε αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα. Με τη χαρακτηριστική ταγκή δυνατή επίγευση που έχουν άλλωστε και όλα τα Montecristo, χαρακτηρίστηκε και ως πούρο της χρονιάς το 2014, δικαιώνοντας ακόμα και τους πιο απαιτητικούς aficionados. Και τα δύο προϊόντα εξαιρετικά και αγαπητά, όπως θα έλεγε και ο Che Guevara, «son queridos», με 8/10, πάρα πολύ ελαφριά για τα γούστα μου, αλλά τέλεια πάραυτα.