του Χρήστου Ζαμπούνη

Παρ’ ότι φροντίζω να τηρώ ευλαβικώς τον κανόνα που προκρίνει να επικοινωνούμε διά του παραδείγματος και όχι κατακρίνοντας τους άλλους, θα υποχρεωθώ σε μία εξαίρεση, διότι τα «κτυπήματα» είναι απανωτά. Παρ’ ότι, επίσης, με πνίγει ο θυμός, θα αποφύγω την ονομαστική αναφορά, διότι ή ιστορίες αναφέρουμε ή ονόματα.

Κτύπημα πρώτον. Σε λιλιπούτειο νησί, αγαπημένο των happy few, ο ιδιοκτήτης μίας εκ των ταβερνών παριστάνει τον τροχονόμο, ανάμεσα στα σκάφη που προσπαθούν να δέσουν στον ντόκο του, αναλόγως του μήκους και της ταυτότητος των πλοιοκτητών.

Κτύπημα δεύτερον. Σε καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος των Αθηνών, απουσία των ιδιοκτητών, υπάλληλοι κάθονται με τους πελάτες καπνίζοντας και πίνοντας τον καφέ τους αγέρωχοι, χωρίς μάσκα και τα συναφή.

Κτύπημα τρίτον. Η αυθάδεια και η περιφρόνηση περισσεύουν σε πλείονα του ενός cafés, ωσάν ο πελάτης να φταίει για τα προσωπικά προβλήματα των εξυπηρετούντων ή, έστω, να ευθύνεται για τον κορωνοϊό και την ύφεση.

Κτύπημα τέταρτον. Όλοι έχουν να διηγηθούν από ένα περιστατικό απάδουσας συμπεριφοράς στους δρόμους από εκνευρισμένους οδηγούς που δεν σέβονται τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (Κ.Ο.Κ.).

Κτύπημα πέμπτον. Οι σκηνές βίας που εκτυλίσσονται μεταξύ των αρνητών της μάσκας και των πολιτών με αίσθημα ευθύνης θυμίζουν μονομάχους στο Κολοσσαίο, αφού ένας εκ των δύο υποχρεούται να καταλήξει.