του Χρήστου Ζαμπούνη

Στο κατάστρωμα του «Blue Star» με προορισμό το Καστελλόριζο μία οικογένεια συζητά υψηλοφώνως, εξ’ ου και η αναμετάδοσις του διαλόγου:

• Θα πάρω αναβολή μπαμπά. Δεν πάει άλλο με τη μαυρίλα.

• Ησύχασε παιδί μου. Θα μιλήσω στον διοικητή σου.

• Ανεκάλεσαν την άδεια που δικαιούμουν…

• Δεν πειράζει, θα πάρεις άλλη, μετά.

• Σιγά μην κουνήσω με τους Τούρκους. Εκεί θα αφήσω τα κοκκαλάκια μου.

Τον λόγο παίρνει για πρώτη φορά η μητέρα του στρατευμένου νέου.

• Μην λες βαριές κουβέντες. Σε πέντε μήνες απολύεσαι. Ούτε που θα καταλάβεις πότε θα περάσουν.

• Δεν αντέχω άλλο μαμά. Έχω «πήξει».

Στην αποβάθρα στρατιωτικά οχήματα με ενστόλους περιμένουν να παραλάβουν τον «κανακάρη», προμήθειες και άλλο προσωπικό. Δεν χρειάζεται κανείς να διαθέτει ιδιαίτερη παρατηρητικότητα διά να αντιληφθεί ότι το ανατολικότερο σημείο της Ευρώπης είναι «αστακός». Το διαπιστώνεις στα στενά καλντερίμια όταν κάνεις στην άκρη για να περάσουν οι μυώδεις «βατραχάνθρωποι», το ακούς όλη νύκτα και ημέρα από τις μηχανές της πυραυλακάτου ΤΠΚ (ταχέα περιπολικά κατευθυνόμενων βλημάτων) «Δανιόλος». Πήρε το όνομά της από τον υποπλοίαρχο Αντώνιο Δανιόλο, ο οποίος εφονεύθη στις 16 Νοεμβρίου 1942 από γερμανικό καταδιωκτικό. Έχουμε την ευκαιρία να επισκεφθούμε –απ’ έξω– το πλοίο, χάρις στην μεσολάβηση της κόρης του ναυάρχου του Βασιλικού Ναυτικού, Κωνσταντίνας Αγαπητού-Crowley, βέρας Καστελλοριζιάς. Συζητούμε με τον κυβερνήτη και το πλήρωμα. Έχουν υψηλό φρόνημα και είναι ετοιμοπόλεμοι. Ουδεμία σχέσις με τον «φυγόστρατο» κακομαθημένο, δήθεν υπηρετούντα την πατρίδα. Το βράδυ στην τηλοψία συζητούν για την μετακίνηση τανκς από τα νησιά του Αιγαίου προς την Ουκρανία και την μη αντικατάστασή τους με τα νέα, που θα οδηγηθούν προς τον Έβρο. «Έλεος», θέλω να φωνάξω, εκτός και αν πρόκειται για διπλωματικό ελιγμό.