του Χρήστου Ζαμπούνη

Επί αιώνες η εκδημία ενός προβεβλημένου προσώπου αντιμετωπίζετο με κοσμιότητα, ακόμη και από τους πλέον ορκισμένους εχθρούς του. Η 4η Βιομηχανική Επανάστασις επέφερε μία κατακλυσμιαία αλλαγή στον τρόπο που αποχαιρετούμε όχι μόνον τους ζωντανούς, αλλά και τους αποβιώσαντας. «Φασίστας», «μισογύνης», «αντιδραστικός», ήταν μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που κατέκλυσαν το Διαδίκτυο ολίγα μόλις λεπτά από την αγγελία του θανάτου του. Δεν χρειάζεται να αναζητήσει κανείς την ταυτότητα των χολωμένων χρηστών, διά τον απλούστατον λόγον ότι κρύβονται πίσω από ανώνυμους λογαριασμούς. Στον παραδοσιακό Τύπο αντιθέτως, ακόμη και στα αριστερά έντυπα «Εφημερίδα των Συντακτών» και «Documento», τα αφιερώματα στον κορυφαίο Γάλλο ηθοποιό, σκηνοθέτη και παραγωγό ήσαν σεβαστικά, υπό την έννοια της τιμής στον ανεπανάληπτο διακομετακομιστικό του βίο, αφού ο καλύτερός του ρόλος, όπως επανελάμβανε ο ίδιος, ήταν η ζωή του. Με την ωριμότητα που έρχεται με την ηλικία και την πρόσκτηση πείρας απέκτησα την εδραία πεποίθηση μίας λιγότερης ελλειπτικής, από την άποψη των πολιτικών ιδεών ή πράξεων, ενός εκάστου που αφήνει τον μάταιον τούτον κόσμον. Σύμφωνοι, ο Alain Delon έκανε μία δήλωση υπέρ του Jean Marie Le Pen, σε μία εποχή κατά την οποία ευρέθη ενώπιος ενωπίω με τον σοσιαλιστή υποψήφιο στον 2ο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Αλλά γιατί ουδείς από τους «νεκροθάφτες» ενθυμείται πώς ως γνήσιος δεξιός υπεστήριξε σθεναρώς τον στρατηγό De Gaulle, πριν από αυτό, και τον Nicolas Sarkozy μετά; Ούτως ή άλλως, η άγνοια ή, ακόμα χειρότερα, η ημιμάθεια, βασιλεύουν προσωρινώς. Θέλω να ελπίζω στον ψηφιακό κόσμο. Ας κλείσω όμως το hommage με μία στιβαρή νότα. Τον ορισμό της φιλίας διά στόματος Alain Delon: «Φίλος είναι κάποιος στον οποίο μπορείς να τηλεφωνήσεις στις τρεις το πρωί για να του πεις ότι μόλις διέπραξες ένα έγκλημα και το μόνο που θα σε ρωτήσει είναι “πού είναι το πτώμα;”».

Photo by Dimitar Dilkoff