του Χρήστου Ζαμπούνη

Άργησα λίγο να τοποθετηθώ, παρά τις προτροπές φίλων, ως προς το θέμα της εμφανίσεως του Πωλ Ευμορφίδη στο Προεδρικό Μέγαρο, και ο λόγος ήταν ένας κανών του savoir vivre, ο οποίος συνίσταται στο ότι επικοινωνούμε διά του παραδείγματος και όχι κατακρίνοντας τους άλλους. Στην περίπτωση του επιφανούς επιχειρηματία, που απεφάσισε να τιμήσει τους φίλους του, βασιλείς της Ολλανδίας, οι οποίοι προσέθεσαν το όνομά του στον κατάλογο των προσκεκλημένων, ως είθισθαι στις επίσημες επισκέψεις, το ζήτημα δεν τίθεται, φρονώ, στην απόφασή του να φορέσει σανδάλια και να μην σεβασθεί το ενδυματολογικό πρωτόκολλό, όσο στο laisser aller που επικρατεί στους ελληνικούς θεσμούς. Είναι πάμπολλα τα παραδείγματα, από την υποδοχή του προέδρου της Γαλλίας Francois Hollande, από αμηχάνως ενδεδυμένους υπουργούς του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., έως τον μουσικό που έκρινε ότι δεν εχρειάζετο να αλλάξει την «στολή παραλίας» για να εισέλθει στο πάλαι ποτέ Ανάκτορο του Διαδόχου. Η αλλαγή του πολιτεύματος και η σταδιακή έκπτωσις του νέου Ανωτάτου Άρχοντος της χώρας από κάθε αρμοδιότητα, έχω την εντύπωση πως ευρίσκονταν στον πυρήνα αυτών των παρατυπιών. Γιατί να σεβασθεί, άλλωστε, κανείς έναν θεσμό που δεν σέβεται τον εαυτό του, και συνεπακολούθως οι άλλοι; Όπως ευστόχως σημείωσε στην «Καθημερινή της Κυριακή» ο Μιχάλης Τσιντσινής: «Αν δεν είχε (σ.σ. ο Ευμορφίδης) την ανομολόγητη βεβαιότητα ότι θα ευρίσκονταν πολλοί να υποδεχθούν τον αυτοεξευτελισμό του ως αντικομφορμισμό, αν δεν διαισθανόταν ότι θα τον λιβάνιζαν κιόλας ως τολμητία που πάτησε ξώφτερνος το πρωτόκολλο, δεν θα είχε αναλάβει το ρίσκο. Ποιο ρίσκο δηλαδή; Ο τάχα αντισυμβατικός δεν έπληξε πρώτος την σύμβαση. Την βρήκε ξεχαρβαλωμένη».