του Χρήστου Ζαμπούνη

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς έμπειρος royal reporter, διαπιστευμένος επί δεκαετίες στο Παλάτι του Μπάκιγχαμ, για να αντιληφθεί ότι η τηλεοπτική σειρά του Netflix «The Crown» είναι ένα ψυχαγωγικό πρόγραμμα, όπου τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και την μυθοπλασία είναι δυσδιάκριτα. Ουδέν πρόβλημα, λοιπόν, για τους θεατές, οι οποίοι απολαμβάνουν γαργαλιστικούς διαλόγους, όπως π.χ. ανάμεσα στην σνομπ οικογένεια της βασιλίσσης Ελισάβετ Β’ και την πρωθυπουργό Μάργκαρετ Θάτσερ κατά την επίσκεψη της τελευταίας στο Κάστρο του Μπάλμοραλ.

Τα προβλήματα εκκινούν όταν στους ιδίους τηλεθεατές δημιουργείται η εντύπωσις ότι ορισμένα γεγονότα είναι πραγματικά, όπως π.χ. οι φημολογούμενες ερωτικές παρασπονδίες του πρίγκηπος Φιλίππου, δουκός του Εδιμβούργου, οι οποίες ποτέ δεν απεδείχθησαν, αλλά η σειρά κλίνει το μάτι στο ότι έχουν λάβει χώρα.

Έχουν γραφεί χιλιάδες άρθρα για τις ιστορικές ανακρίβειες του «The Crown» και δεκάδες βιβλία επί του θέματος, ανάμεσά τους το «The Crown, Truth and Fiction», το «Στέμμα, αλήθεια και μυθιστορία», του Hugo Vickers, ενός έγκυρου ιστορικού της αγγλικής βασιλικής οικογενείας. Γράφει, επί λέξει, ο βιογράφος, μετάξύ άλλων, του «Αλίκη, Πριγκίπισσα της Ελλάδος», της μητέρας του Φιλίππου του Εδιμβούργου: «Το “The Crown” υποπίπτει σε λάθη εντυπωσιασμού και χυδαιότητες με ανακριβείς συγκρουσιακές σκηνές».

Με κίνδυνο να στενοχωρήσω τους θαυμαστές της ακριβότερης παραγωγής στην ιστορία της τηλοψίας, είναι κρίμα να έχουν δαπανηθεί τόσα χρήματα για την «καρικατουροποίηση» -ας μου συγχωρεθεί ο νεολογισμός- ενός θεσμού που, αν μη τι άλλο, προκαλεί τον θαυμασμό για τη διάρκειά του.