Στο μεσαιωνικό Παρίσι του 15ου αιώνα, ο κωδωνοκρούστης Κουασιμόδος ερωτεύεται την τσιγγάνα Εσμεράλδα. Μία ιστορία ευρέως γνωστή που εξακολουθεί να διατηρεί τη διαχρονικότητά της μέχρι και σήμερα, παρουσιάζεται στο αριστούργημα του Victor Hugo, “Η Παναγία των Παρισίων”. Ωστόσο, κεντρικός στόχος του Hugo ήταν να εγκωμιάσει την επιβλητική Notre-Dame, περιγράφοντας παράλληλα την πολεοδομία του Παρισιού και καταγγέλοντας τις αρχιτεκτονικές επεμβάσεις που έγιναν στον καθεδρικό ναό και σε άλλα μνημεία του μεσαίωνα. Μέσα από τα μάτια και τις σκέψεις των χαρακτήρων, αναλύει και σχολιάζει την κοινωνική ζωή της μεσαιωνικής αυτής περιόδου, ασκεί κριτική στην εκκλησία και την εξουσία και τάσσεται “έντεχνα” ενάντια στον σκοταδισμό και την κρατική αδικία.

O Γάλλος μυθιστοριογράφος Victor Hugo.

Με αφορμή το νέο αφιέρωμα-ύμνος της Montblanc στον Victor Hugo, στην έκδοση “Montblanc Writers Edition Homage to Victor Hugo, Writers Edition”, στο επίκεντρο βρίσκεται η Notre-Dame και ο ανεκπλήρωτος έρωτας του Κουασιμόδου για την Εσμεράλδα. Οι κεντρικοί χαρακτήρες και τα θέματα που θίγει ο συγγραφέας στο μυθιστόρημά του, αναπαρίστανται άρτια πάνω στις λεπτομέρειες και στη βάση της πένας.

Η Notre-Dame στο Παρίσι.

Το καπάκι της πένας είναι εμπνευσμένο από τη γοτθική αρχιτεκτονική του Καθεδρικού ναού ενώ το σκελετοποιημένο κλιπ, από το παράθυρο σε σχήμα τριαντάφυλλου που δεσπόζει στην πλευρά εισόδου του ναού. Ακριβώς πίσω από αυτό το κλιπ, διακρίνεται ένα πρόσωπο που θυμίζει τον Γιάννη Αγιάννη των Αθλίων. Το σώμα της είναι επενδεδυμένο με γοτθικά στοιχεία τα οποία εμφανίζονται και στο σπίτι του Hugo, και στην πάνω πλευρά υπάρχει ένας κώνος που θυμίζει τον στύλο που ήταν αλυσοδεμένος ο Κουασιμόδος. Η πένα είναι εξ’ολοκλήρου κατασκευασμένη από μαύρη πολύτιμη ρητίνη με επίχρισμα από πλατίνα και λεπτομέρειες από μασίφ χρυσό με επίστρωση από ρόδιο. Τέλος, εντύπωση προκαλεί η χάραξη των gargoyles στη μύτη της πένας.

Τα γοτθικά στοιχεία είναι φανέρα σε όλη την επιφάνεια της πένας.

Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο:

“…εκείνο που του έδινε λίγη ευτυχία ήταν οι καμπάνες. Τις αγαπούσε, τις χάιδευε, μιλούσε μαζί τους, τις κατανοούσε. Από τις μικρές καμπανούλες του καμπαναριού, πάνω από τη διασταύρωση, μέχρι τη χοντρή καμπάνα του πρόπυλου, ένιωθε για όλες την ίδια στοργή. Ωστόσο, ήταν αυτές οι ίδιες καμπάνες που τον είχαν κουφάνει. Όμως, είναι γνωστό πως οι μητέρες αγαπούν συνήθως περισσότερο το παιδί που τους έχει χαρίσει τις μεγαλύτερες πίκρες. Η αλήθεια είναι ότι η φωνή τους ήταν η μοναδική φωνή που του ήταν δυνατό να ακούει ακόμη. Κι έτσι, η πιο μεγάλη καμπάνα ήταν και η πιο αγαπημένη του”.

Για περισσότερες πληροφορίες μεταβείτε στο tzannes.gr

Illustration by Dimitris Dimarelos