του Χρήστου Ζαμπούνη

Mυθικά ξενοδοχεία υπάρχουν αρκετά. Μυθικό ξενοδοχείο στο Μονακό είναι μόνον ένα. Η σουίτα φέρει το όνομα του αειμνήστου πρίγκιπος Ρενιέ Γ΄, πατέρα του νυν ηγεμόνος του πριγκιπάτου, Αλβέρτου, και συζύγου της αείμνηστης Γ κρέις Κέλι. Έχει εμβαδόν 600 τ.μ. και περιλαμβάνει δύο δωμάτια, ένα γραφείο, μία τραπεζαρία, μία σάουνα και ένα μεγάλο σαλόνι-βιβλιοθήκη. Αυτά όσον αφορά τους εσωτερικούς χώρους, διότι το «σούπερ μπίνγκο», αν μου επιτρέπεται η παιγνιώδης έκφρασις, ευρίσκεται στους εξωτερικούς χώρους, ήτοι στην 135 τ.μ. βεράντα, η οποία, εκτός από την ανεμπόδιστη θέα στην Place du Casino, διαθέτει θερμαινόμενη πισίνα με εκχύλιση ύδατος, σε δύο επίπεδα. Η σουίτα ενεκαινιάσθη εν χορδαίς και οργάνοις προ ολίγων εβδομάδων, και για όσους ενδιαφέρονται για την τιμή της, αυτή κυμαίνεται από 35.000 έως 45.000 ευρώ την ημέρα, με ελαχίστη κράτηση τις τρεις ημέρες. Ο ίδιος ο Αλβέρτος έσπευσε να δώσει για τη διακόσμησή της έργα από την προσωπική του συλλογή, όχι αποκλειστικά για συναισθηματικούς λόγους, αλλά κυρίως διότι το Παλάτι είναι ο μεγαλύτερος μέτοχος της Société des Bains de Mer (S.B.M.), που έχει την ιδιοκτησία του «Hôtel de Paris». Όλα ξεκίνησαν πριν από ενάμιση αιώνα, όταν ο προ-προπάππους του νυν ηγεμόνος, Κάρολος Β΄ του Μονακό, παραχωρεί έναντι του ποσού του 1.700.000 φράγκων το μονοπώλιο της εκμεταλλεύσεως των τυχερών παιγνίων για πενήντα χρόνια στον επιχειρηματία Φρανσουά Μπλαν. Η ιδέα του είναι απλή: κατά τα πρότυπα των λουτροπόλεων της Γερμανίας και του Βελγίου, που ελκύουν, όπως ο μαγνήτης το έλασμα, την αριστοκρατία της εποχής, συνδυάζοντας τα μπάνια (bains) με τα τυχερά παιχνίδια, να μετατρέψει τον άγονο βράχο του («Le Rocher» γαλλιστί) σε τόπο αναψυχής. Το σύνθημα του ιδρυτού της S.B.H. προς τους συνεργάτες του είναι σαφές: «Θέλω ένα ξενοδοχείο που να ξεπεράσει ό,τι έχει δημιουργηθεί μέχρι τώρα, ακόμη και το “Grand Hôtel” των Παρισίων».

Δύο μήνες μετά τα εγκαίνιά του το 1864, το «Hôtel de Paris Monte-Carlo» έχει 100% πληρότητα. Η πρόσβασις μέσω σιδηροδρόμου πολλαπλασιάζει τους επισκέπτες. Είναι η Belle Epoque, η εποχή όλων των υπερβολών. Η αυτοκράτειρα Σίσι της Αυστροουγγαρίας ζητά να της εγκαταστήσουν ένα μονόζυγο στο ταβάνι της σουίτας της, για να επιδίδεται στις αγαπημένες της ασκήσεις. Ένας Μεγάλος Δούκας της Ρωσίας καταλύει στο ξενοδοχείο, συνοδεία 50 κηπουρών. Κάθε πρωί, θέλει να ανοίγει το παράθυρό του και να αντικρίζει στη βεράντα του έναν διαφορετικό κήπο.

Αλιεύω από μία ανταπόκριση του 1880: «Για τις ημερήσιες παραγγελίες της κουζίνας του ξενοδοχείου: 700 κιλά βοδινό κρέας, 200 κοτόπουλα, 14 αρνιά, 150 δωδεκάδες στρείδια, 1.400 μπουκάλια Καμπανίτης».

‘Eχουν γραφτεί βιβλία επί βιβλίων και άρθρα επί άρθρων για το μυθικό ξενοδοχείο του Μονακό. Εμείς θα περιορισθούμε σε δύο ιστορίες ελληνικού ενδιαφέροντος. Η πρώτη έχει βασιλική εσάνς, αφού σχετίζεται με την ένωση της εγγονής του Φρανσουά Μπλαν, Μαρίας Βοναπάρτη, με τον πρίγκιπα Γεώργιο της Ελλάδος, τον ύπατο αρμοστή της Κρήτης. Η δεύτερη αφορά την εμπλοκή του Αριστοτέλη Ωνάση στη μετοχική σύνθεση της Société des Bains de Mer.

Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια το Μονακό πνέει τα λοίσθια. Οι παλαιοί θαμώνες του το έχουν εγκαταλείψει, αναζητώντας νέα, πιο μοντέρνα, κατά την άποψή τους, θέρετρα. Τότε, ο Έλληνας μεγιστάνας διακρίνει μια επιχειρηματική ευκαιρία για να επενδύσει. Αγκυροβολεί επί μονίμου βάσεως τη «Χριστίνα» στην προβλήτα του Port Hercule, του Λιμένος του Ηρακλέους, και ετοιμάζει μαζί με τον πρίγκιπα Ρενιέ, τη νέα εποχή του πριγκιπάτου. Δειπνούν τακτικά τόσο στο παλάτι όσο και στο «Hôtel de Paris», που φημίζεται πάντα για την κουζίνα του. Ο Ωνάσης τον συμβουλεύει να νυμφευθεί τη νεαρή ηθοποιό Γκρέις Κέλι, η οποία ευρίσκεται εκείνη την εποχή στις γειτονικές Κάννες για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου.

Ο γάμος μαζί με τα χρήματα και την ενέργεια που έχει εισφέρει ο δαιμόνιος Σμυρνιός θα ξαναφέρουν το Μονακό στη μόδα. Το Καζίνο, κατά πρώτον λόγο, και το ξενοδοχείο σφύζουν από ζωή. Η ιστορία δεν θα έχει όμως happy end για τον συνεταιρισμό. Ο Ρενιέ θα προχωρήσει σε μονομερή αύξηση κεφαλαίου και θα πετάξει έξω τον Ωνάση. Ο τελευταίος θα στρέψει το ενδιαφέρον του σε αυτό που ονομάζεται σήμερα Athens Riviera.

Εις μάτην. Εξήντα χρόνια μετά, το ελληνικό Δημόσιο ακόμη μηρυκάζει την αξιοποίηση του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού. Θα χρειαστούν άλλα τόσα, και ίσως περισσότερα, για να δημιουργηθεί ένας αντίστοιχος με το «Hôtel de Paris» μύθος.