του Χρήστου Ζαμπούνη

Υπάρχει μία κατηγορία ανθρώπων που θα στενοχωρηθεί με την λήξη της καραντίνας. Είναι οι εσωστρεφείς. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς master Ψυχολογίας για να αντιληφθεί ότι με τα περιοριστικά μέτρα βρήκαν την ησυχία τους. Όχι με τον τρόπο των υπολοίπων ημών, που απολαύσαμε τους άδειους δρόμους ή το κελάηδησμα των πουλιών, αλλά με τον δικό τους τρόπο, αυτόν της ενδοσκοπήσεως.

Είναι αλήθεια ότι σε μία εποχή όπου η κοινωνικότης θεωρείται υψίστη αρετή, το «κλείσιμο στον εαυτό μας», όπως άλλως ονομάζεται η εσωστρέφεια, ομοιάζει μάλλον με αδυναμία. Και όμως, ο εσωτερικός θησαυρός που κρύβουν ενίοτε αυτοί οι άνθρωποι αξίζει, κατά την γνώμη μου, να ανακαλυφθεί.

Ας γίνω πιο συγκεκριμένος. Η φίλη μου Μελίνα Πετροπούλου ανεκάλυψε νωρίς, ότι δεν της αρέσουν «τα πολλά-πολλά». Τι εννοώ; Αγχώνεται γενικώς με την πολυκοσμία και ενοχλείται ειδικώς με τις κοσμικότητες. Έχει επιλέξει μία μοναχική ζωή, η οποία περιλαμβάνει καθημερινό μπάνιο στην θάλασσα, ακόμη και τον χειμώνα, συναντήσεις με λίγα άτομα, και γράψιμο. Η συλλογή διηγημάτων που ετοιμάζεται να εκδώσει το προσεχές διάστημα, έχει έναν ενδιαφέροντα τίτλο: «Ούτε μία αυτοκτονία της προκοπής». Τα περισσότερα τα έγραψε κατά την διάρκεια της καραντίνας, και όπως ομολογεί, βίωσε την φράση του ευαγγελιστού, «Αρχή καθάρσεως ησυχία».

Η Μελίνα, όπως και αρκετοί όμοιοί της, ένοιωσε άνετα κατά την διάρκεια της καραντίνας, διότι χωρίς περισπασμούς αφιερώθη με ενθουσιασμό σ’ αυτό που αγαπά περισσότερο∙ τον εαυτό μας. Όλοι θαυμάζουμε –ή, για να είμαι ακριβής, σχεδόν όλοι– τους χαρισματικούς εξωστρεφείς χαρακτήρες. Νομίζω ότι ήλθε η ώρα να αρχίσουμε να εκτιμούμε και εκείνους που παρ’ ότι έχουν μία δυσκολία να συνδεθούν κοινωνικά, τροφοδοτούνται εσωτερικά και μας τροφοδοτούν με μία σπάνια ποιότητα σκέψεως και δημιουργίας. Στις Τέχνες, στα Γράμματα, στις Επιστήμες, και αλλαχού.

Photo Credit: Getty Images | Ideal Image