Παρακολουθώ διά του κανθού την 16χρονη Αναστασία να σερβίρει το πρωϊνό στο ξενοδοχείο όπου έχω καταλύσει. Φαίνεται λίγο κουρασμένη και την ρωτώ εάν ξενύκτησε χθες. «Κάνω και δεύτερη δουλειά», απαντά με χαμόγελο. «9 με 5 εδώ και 6-2 σ’ ένα ζαχαροπλαστείο». Δεν είναι η μόνη περίπτωσις «διπλοθεσίτη» που συναντώ στο μικρό αιγαιοπελαγίτικο νησί. Ο Νίκος, εκτός από την πρωϊνή βάρδια στο περίπτερο της οικογένειάς του, δουλεύει στην κουζίνα ενός εστιατορίου τις απογευματινές και βραδυνές ώρες. Για λόγους προστασίας των προσωπικών δεδομένων δεν δίνω περαιτέρω στοιχεία, παρ’ ότι οι προαναφερθέντες είναι υπερήφανοι διά την εργατικότητά τους. Μία «στρατιά» νέων από τις τέσσερις άκρες της επικρατείας, πλην των δύο γηγενών που ονομάτισα, έχουν αποβιβασθεί στο εν λόγω νησί και απασχολούνται κυρίως στην εστίαση και στην νυκτερινή διασκέδαση.

Η Θεοδώρα και ο Γιάννης είναι άνεργοι ηθοποιοί, ενώ η Άννα και η Μαριάννα φοιτήτριες. Ξενυκτούν σερβίροντας σ’ ένα after club, με ωράρια «νυκτερινής σχολής», 12 με 8 το πρωΐ.
Όλοι, κατά δήλωσίν τους, είναι ευχαριστημένοι, διότι με τα έσοδα της θερινής δραστηριότητος παίρνουν μία ανάσα διά τον χειμώνα.
Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, την οποίας στην αρχήν της κρίσεως διάφορα δημοσιεύματα χαρακτήρισαν «χώρα τεμπέληδων», είναι εκατοντάδες χιλιάδες οι απασχολούμενοι στην βαριά βιομηχανία του Τουρισμού, σε συνθήκες που δεν θα τις χαρακτήριζε κανείς ως ειδυλλιακές.
Οι περισσότεροι, εάν όχι όλοι, ελπίζουν σ’ ένα καλύτερο μέλλον, μετά από μία δεκαετία υφέσεως. Μία νέα εποχή ανατέλλει στην Ελλάδα και το παράδειγμα που δίνει ο νέος πρωθυπουργός και η κυβέρνησίς του είναι ευκρινές: οι Έλληνες είναι ένας εργατικός λαός από την «κορυφή έως τα νύχια».