του Χρήστου Ζαμπούνη

Στην πολύωρη, με αλλαγές τραίνων, διαδρομή από το Valais της Ελβετίας προς το αεροδρόμιο «Malpensa» του Μιλάνου, με την συνήθεια που είχαν οι παλαιοί δημοσιογράφοι, «καταβροχθίζω» τον ευρωπαϊκό Τύπο. Της προσοχής μου δεν διαλανθάνει η κινηματογραφική κριτική στην ρουμπρίκα «Spettacoli» της «Corriere della Sera», για την ταινία του Pablo Lorrain «Maria». Μία άγνωστη λέξις με υποχρεώνει να αναζητήσω την σημασία της στο Google: Spettrale, Φασματική. «Στην πραγματικότητα», γράφει ο Maurizio Pozzo, «η Callas είναι ένα φάντασμα, ένα ζόμπι, και ο Pablo Larrain την ανασταίνει στην τελευταία εβδομάδα της ζωής της πριν από το μοιραίο έμφραγμα στις 16 Σεπτεμβρίου του ‘77». Για όσους προλάβαμε την κορυφαία, κατά την γνώμη πολλών, σοπράνο του 20ού αιώνος, η εικόνα της Angelina Jolie με τα σαρκώδη χείλη και την ευέλικτη σιλουέτα ξενίζει, εάν την συγκρίνουμε με την πραγματική Μαρία Καλογεροπούλου. Όμως, η ταινία με τίτλο το βαπτιστικό της δεν είναι documentaire, αλλά μυθοπλασία. Εκεί, ο 48χρονος Χιλιανός σκηνοθέτης τα καταφέρνει περίφημα, όπως και στις άλλες δύο ψυχολογικές προσεγγίσεις που έκανε, μοιραίων και διασήμων γυναικών – της Jackie και της Lady D. «Jolie spettrale da Oscar», τιτλοφορείται το εν λόγω άρθρο. Τω όντι, η Angelina Jolie πείθει στον ρόλο μίας ντίβας της Όπερας που δηλώνει στον πιστό υπηρέτη της Favino: «Εγώ αποφασίζω τι είναι πραγματικό και τι όχι». Πειστικός είναι και ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο οποίος διασώζει την φήμη μίας χώρας, η οποία από τότε δεν εδύνατο να κρατήσει τα ταλέντα της, αλλά αρκείτο να τα επαναεισαγάγει.