του Χρήστου Ζαμπούνη

Με τον πρόεδρο της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας («Αρσάκεια»), πρώην υπουργό, πρώην πρύτανη και ομότιμο καθηγητή Γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών μεταξύ άλλων τίτλων, μας χωρίζει γλωσσική άβυσσος, υπό την έννοια ότι εκείνος ήταν θιασώτης της γλωσσικής μεταρρυθμίσεως του 1976, και ο γράφων ακόμη θρηνεί πάνω στο μνήμα της συνέχειας της γλώσσης.

Η ανωτέρω αντίθεσις δεν αναιρεί την καταλυτική του συνεισφορά στο γλωσσικό ζήτημα, είτε μέσω των δεκάδων βιβλίων που έχει συγγράψει επί του θέματος είτε μέσω τηλεοπτικών εκπομπών. Μελετώ την τελευταία έκδοση του «Κέντρου Λεξικολογίας» –υποθέτω ότι είναι δικό του δημιούργημα– όπου φιλοξενούνταν 180 του κείμενα που είτε εδημοσιεύθησαν στον Τύπο είτε είναι αδημοσίευτα. Η σημασία του βιβλίου έγκειται στο ότι για πρώτη φορά έχουμε ένα θεωρητικό καλειδοσκόπιο των απόψεων του συγγραφέως για μία πλειάδα ζητημάτων που άπτονται αρκετών excentriques ζητημάτων, από τα «Γλωσσικά Παιχνίδια του Χρηματιστηρίου» ή της «Ντιμπεϊτολογίας».

Θα ήταν παράλειψή μου, πέραν των άλλων επιστημονικών του προσεγγίσεων, να μην επισημάνω την επιμονή του να αποδώσει στην ελληνική εκατοντάδες αγγλικές λέξεις που μέσω της ταχύτατης αναπτύξεως της τεχνολογίας έχουν κατακλύσει το ελληνικό λεξιλόγιο.

Δεν είναι λοιπόν «delivery» αλλά «διανομή κατ’ οίκον», δεν είναι «cocooning» αλλά «χαλαρές στιγμές με τον εαυτό μου», δεν είναι «take away» αλλά «φαγητό-πακέτο», δεν είναι «e-shop» αλλά «ηλεκτρονικό κατάστημα», δεν είναι «lockdown» αλλά «απαγορευτικό» ή «περιορισμός κατ’ οίκον».