του Χρήστου Ζαμπούνη

«Βαρύς αχός ακούγεται πολλά τουφέκια πέφτουν, μήνα σε γάμο γίνεται, μήνα σε χαροκόπι;». Τον στίχο του δημώδους τραγουδιού επικαλούμαι για το ευτράπελο της εμφανίσεως ενός κυρίου, ο οποίος αφίχθη ελαφρώς ενδεδυμένος στην δεξίωση της Προεδρίας της Δημοκρατίας για την επέτειο των 48 ετών από την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Φρονώ ότι το ζήτημα δεν είναι τόσο η ιδιότης του Ιωάννη Στρατάκη, όπως είναι το όνομά του, ούτε οι λόγοι που επικαλέσθη σε ειρωνική καθαρεύουσα για την «τουριστική» του εμφάνιση. Το ζήτημα έγκειται στον ευτελισμό ενός θεσμού, αυτού της Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας από έναν κορυφαίο βιολιστή της Ε.Ρ.Τ, ο οποίος αντί να φορέσει πριν εισέλθει στα Νέα Ανάκτορα (ανηγέρθησαν στα τέλη του 19ου αιώνος μετά τους γάμους του διαδόχου Κωνσταντίνου με την πριγκίπισσα Σοφία της Πρωσσίας), την στολή της εργασίας του, προτίμησε την στολή «παραλίας» όπου είχε πάει για μπάνιο το πρωΐ. Σε προηγούμενο σημείωμα είχαμε αναφερθεί αποσπασματικώς στο πού και πότε φοράμε βερμούδα. Αναγνώστες του «Mancode» είχαν σπεύσει να παρατηρήσουν ότι το άρθρο ήταν ατελές. Συνεφώνησα μαζί τους και υπεσχέθην να επανέλθω. Είχα ξεχάσει, βλέπετε, να προσθέσω ότι η βερμούδα επιτρέπεται όταν πατάμε σε γκαζόν. Το γκαζόν του Προεδρικού Μεγάρου.

Υ.Γ. Στο Διαδίκτυο δύναται κανείς να αναζητήσει την φωτογραφία της προσφάτου επισκέψεως στην Ακρόπολη, του διαδοχικού ζεύγους της Ελλάδος. Τόσο ο πρίγκηπας Παύλος όσο και τα άρρενα τέκνα του φορούν βερμούδες.