του sir Taki Theodoracopulos

Νέα Υόρκη – Πίσω στο χρόνο, όταν οι άνθρωποι συνήθιζαν να διαβάζουν εφημερίδες, το αποκαλούσαν ανθρώπινο ενδιαφέρον. Σήμερα, εμφανίζεται ως ένα ακόμη στατιστικό στοιχείο. Η άνευ ουσίας συλλογιστική που εκφράζεται καθημερινά από τους ανίδεους στα social media πιθανόν να το αγνοούσε, αλλά μια φυλλάδα προσκολλημένη στον Biden δημοσίευσε την ιστορία: Ένας νεαρός Ιάπωνας που ήρθε στη Νέα Υόρκη από το Τόκυο με σκοπό να γίνει πιανίστας της jazz και πραγματικά τα κατάφερε. Ξεκίνησε τη δική του τριοσονάτα και περιόδευσε με διάφορα συγκροτήματα μέχρι το άτυχο βράδυ της 27^ης Σεπτεμβρίου, όταν έβγαινε από το μετρό της Νέας Υόρκης μετά από μια μαγνητοσκόπηση. Ο Tadataka Unno είναι σήμερα 40 χρονών και πατέρας αλλά το πιο πιθανό είναι να μην παίξει ποτέ επαγγελματικά ξανά. Βγαίνοντας από το μετρό στην 135^η οδό , ο Ιάπωνας μουσικός ξαφνικά περικυκλώθηκε από ένα γκρουπ νέων ανθρώπων, οι οποίοι και παρουσιάστηκαν ως συμμετέχοντες στο show που προηγήθηκε. Όπως και στο Ηνωμένο Βασίλειο, αποκρύπτεται η εθνικότητα και η φυλή των εγκληματιών από τα media. Μόνο οι λευκοί περιγράφονται έτσι, σε μια εγκληματική διαμάχη.

Ο πιανίστας της Jazz Tadataka κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας.

Τα αποκαλούμενα νεαρά άτομα που χτύπησαν τον νεαρό Ιάπωνα μουσικό χωρίς κανένα λόγο, του τραυμάτισαν και του αχρήστεψαν εντελώς το δεξί του χέρι. Τώρα χρησιμοποιεί μόνο το αριστερό του, με την αστυνομία να μην κάνει συλλήψεις, παρόλο που ο ξυλοδαρμός φαινόταν ξεκάθαρα μπροστά στην κάμερα. Καθ’ όλη τη διάρκεια του «βασανιστηρίου» τον αποκαλούσαν Κινέζο motherf—er. Όταν «νεαρά άτομα» χτυπούν κάποιους αγνώστους στις ημέρες μας, αυτό δεν αποτελεί έγκλημα που θα ασχοληθεί η αστυνομία του Harlem, χάρη στις φιλελεύθερες πολιτικές του Δημάρχου de Blasio και του Κυβερνήτη Cuomo. Γιατί να ασχοληθεί με το να συλλάβει κάποιον που θα βγει μετά από δέκα λεπτά- η λογική της αστυνομίας. Η καταβολή εγγύησης για μικρότερα εγκλήματα από τον φόνο όπως η λεηλασία πλέον καταργήθηκε, με τους δράστες, απλά να καταγράφονται τα ονόματά τους, να λαμβάνουν μια μελλοντική δικάσιμο και να είναι ελεύθεροι να φύγουν.

Ο Tadataka έζησε στο Harlem για 12 χρόνια. Η μητέρα του επανειλημμένως τον είχε προειδοποιήσει για αυτή του την κίνηση, εξαιτίας των κινδύνων στους οποίους εκτίθεσαι, ζώντας σε μία πόλη όπως η Νέα Υόρκη. Αλλά εδώ είναι που ευδοκιμεί η Jazz και ο πολύ ευγενικός Tada αποφάσισε να εγκατασταθεί. Ήταν πολύ δημοφιλής μαζί με τους συνάδελφους μουσικούς του, ή πρώην συναδέλφους, να σημειώσω. Οι αναγνώστες αυτής της στήλης γνωρίζουν για την αγάπη και τον θαυμασμό που τρέφω για τους Ιάπωνες.

Είναι γενναίοι, σκληροί, καθαροί και πολύ ευγενικοί. Αλλά το σημαντικότερο απ’ όλα, λατρεύουν τους προγόνους τους και σέβονται τις παραδόσεις. Είναι το ακριβώς αντίθετο από τους αδίστακτους δειλούς που του επιτέθηκαν. Οχτώ εναντίον ενός είναι μια απόδοση που θα επέλεγαν στις πολεμικές ταινίες του Hollywood. Σχεδόν το ξέχασα, υπήρξαν μάρτυρες κατά τη διάρκεια της επίθεσης αλλά ούτε ένας δεν πλησίασε για να βοηθήσει. Αυτή είναι η Νέα Υόρκη που όλοι αγαπάμε, η θρυλική πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, ένα μέρος γεμάτο δειλούς, εγκληματίες, αχάριστους και φρικιά, απ’ όσο γνωρίζω.

Και πάλι, δεν θα έπρεπε να με πειράζει αλλά το κάνει. Μόνο στα σημερινό αντί-λευκό κλίμα ένα τέτοιο γεγονός θα μπορούσε να αντιστραφεί στα social media εναντίον «των λευκών ρατσιστών, υπέρμαχων του Trump». Αναρωτιέμαι αν τα social media υπήρχαν γύρω στο 1945, αν οι φυλακισμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης θα είχαν κατηγορηθεί για βασανισμό των φρουρών τους. Το ίδιο και στα γκούλαγκ. O Tada παίρνει πολύ ισχυρά παυσίπονα και δεν μπορεί να κρατήσει το μικρό του παιδί στα χέρια του, πόσο μάλλον να παίζει πιάνο. Αυτός και η γυναίκα του σκέφτονται να επιστρέψουν στην Ιαπωνία.

Και μιλώντας για την Ιαπωνία, ξεκίνησα πάλι το judo, προπονούμενος σκληρά με μόνο άλλους δύο άνδρες στο δωμάτιο. Είναι ωραίο να βλέπεις ξανά τους μώλωπες μετά από μήνες καράτε στο Zoom, κάτι στο οποίο έχει μετατραπεί η συγκεκριμένη πολεμική τέχνη στην Αμερική επειδή πολλοί που χτυπήθηκαν αποφάσισαν να καταθέσουν μήνυση. Μετά από μια συγκεκριμένη συνεδρία γεμάτη μώλωπες την προηγούμενη εβδομάδα, γευμάτισα με τους Freddy Gray και Zack Christenson σε ένα bistro στο Upper East Side και ήπιαμε αρκετά, «αδειάζοντας» τελικά το μαγαζί.

Γύρω από αυτά τα μέρη, το 95% -μπορεί και περισσότερο- των ανθρώπων φοράει μάσκες όταν είναι έξω και τις βγάζει όταν μπαίνει μέσα. Άντε να καταλάβεις. Ακολούθησαν και άλλα παρόμοια γεύματα με τον Πρόεδρο του Pugs Club, Πρίγκιπα Παύλο της Ελλάδας, μαζί με τον πεθερό του Bob Miller και τον συνάδελφό του Arkie Busson. Στην πραγματικότητα το σπίτι ανήκει στον Bob, ο οποίος μας ανέφερε ότι γείτονές του είναι το «Μουσείο των Φρικιών», οι Bill Cosby και ο Jeffrey Epstein. «Τρεις στους τέσσερις καλά παιδιά» απάντησα, επειδή ο Cosby πήρε μια πολύ βαριά συμφωνία αφού πλήρωσε αυτόν που τον εκβίαζε. Ο Παύλος και η γυναίκα του, Marie-Chantal, έχουν πολύ όμορφα παιδιά, κάτι που με έβαλε σε σκέψεις. Αν δεν ήταν ο Φίλιππος Έλληνας, δεν θα μπορούσα να φανταστώ πώς θα έμοιαζαν οι βασιλείς. Πιθανόν να κατευθυνόμουν νότια μαζί με τους Έλληνες βασιλείς νωρίτερα παρά αργότερα.

Αρκετά για την πόλη που κάποτε αγαπούσα και τώρα απλά βρωμάει. Ξεκίνησαν να κάνουν διαδηλώσεις και στην Fifth Avenue τώρα, με τους ουρανοξύστες άδειους στο 85% και κανείς δεν θα πληρώσει φόρους από αυτούς που κρατούν μεγάλο ποσοστό των Νεοϋορκέζων σε ετοιμότητα μόλις οι ενοικιαστές αφήσουν τα κτίρια. Ο De Blasio έχει γεμίσει τους δρόμους με εγκληματίες, τρελούς και βουνά από σκουπίδια. Το lockdown κατέστρεψε τις μικρές επιχειρήσεις και οι πλούσιοι μετακόμισαν στο Hamptons και το Palm Beach. Οι πωλήσεις σε σπίτια στο Hamptons αυξήθηκαν στα ύψη- 973 εκατομμύρια μόνο για το τρίτο τρίμηνο. Η πόλη δεν είναι κατάλληλη πλέον για ανθρώπους και κάποιος θα έπρεπε να είχε προειδοποιήσει τον καημένο τον Tada. Αλλά το BLM ευδοκιμεί.