του Χρήστου Ζαμπούνη

Αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστιν αμαρτία. Δεν είχα ιδέα πώς να χρησιμοποιήσω το QR Code (σ.σ.: ένας πίνακας μαύρων και λευκών τετραγώνων με κωδικοποιημένα δεδομένα), έως ότου βρέθηκα σε μία ουρά φαρμακείου ευρωπαϊκής χώρας για να κάνω το απαραίτητο τεστ Covid-19 πριν από την πτήση της επιστροφής.

– Ωχ, βλέπω να περιμένουμε δύο ώρες εδώ, ήταν το αγχωτικό σχόλιο της συνοδού μου, η οποία έκανε έναν πρόχειρο απολογισμό για το πόσην ώρα θα έπαιρνε στους περίπου είκοσι αδημονούντες εμπρός από εμάς για να ελεγχθούν.

Μία φωτεινή επιγραφή που αναβόσβηνε στην είσοδο του φαρμακείου ανέβασε κατακορύφως την ανησυχία μας: «Κάνουμε τεστ μόνον σε όσους έχουν συμπτώματα».

– Θα πούμε ότι έχουμε συμπτώματα, ευρέθη αμέσως η λύσις.

Παρατηρώντας τους νεοαφικνουμένους να μας προσπερνούν και να πηγαίνουν μέχρι την αρχή της ουράς, να φωτογραφίζουν κάτι και να επιστρέφουν στην επιβεβλημένη θέση τους, δηλαδή πίσω από εμάς, ερώτησα τον προπορευόμενο κύριο περί τίνος επρόκειτο.

– Πρέπει να σκανάρετε το QR Code και να συμπληρώσετε ηλεκτρονικώς μία αίτηση, ήταν η απάντησίς του.

Διστακτικά προχωρήσαμε και απορημένοι σταθήκαμε εμπρός από τον μικρό μαυρόασπρο πίνακα που ήταν ανηρτημένος στην κλειστή πόρτα.

– Πώς σκανάρουμε; απευθύνθην στην σχεδόν συνομήλική μου –η πληροφορία της ηλικίας έχει σημασία– φίλη.

– Ιδέα δεν έχω, απεκρίθη σκύβοντας το κεφάλι.

Βλέποντας την αμηχανία μας, και πριν προλάβουμε να ζητήσουμε βοήθεια, μία κυρία προθυμοποιήθη να μας δείξει πώς να φωτογραφίσουμε το QR Code και πώς να κατεβάσουμε την αίτηση.

Σε λιγότερο από δύο λεπτά την είχαμε συμπληρώσει και σε σχεδόν μισή ώρα είχαμε εισέλθει στο εργαστήριο που είχε διαμορφωθεί ειδικώς δίπλα στο φαρμακείο. Πληρώσαμε 25 ευρώ έκαστος για το rapid test, και μέχρι να φθάσουμε στο ξενοδοχείο μας είχαμε λάβει τα αποτελέσματα. «Ζήτω η τεχνολογία», αναφωνήσαμε με μία φωνή, δίνοντας την υπόσχεση να εντρυφήσουμε στο μέλλον περισσότερο στην νέα κατάσταση των πραγμάτων.