του sir Taki Theodoracopulos

Φανταστείτε μια ευρωπαϊκή χώρα του σήμερα όπου η εφημερίδα της πιο πυκνοκατοικημένης πόλης να ξεκινά ένα νέο project γεμάτο με ψεύδη στην προσπάθεια να ερμηνεύσει εκ νέου το παρελθόν της. Η πρακτική αυτή τελειοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του παλιού κομμουνιστικού συστήματος που κυβέρνησε τη Ρουμανία, την Ουγγαρία, την Πολωνία και τους υπόλοιπους σοβιετικούς «δορυφόρους». Αλλά δεν είναι πλέον δυνατό κάτι τέτοιο, τώρα που η γηραιά ήπειρος ξανα-ανακάλυψε την ελευθερία. Το μέρος όμως που λαμβάνει μέρος αυτό το project τώρα είναι η Νέα Υόρκη, «μαριναρισμένο» από τους NY Times, οι οποίοι έχουν εφεύρει ένα έθνος που βασίζεται στον ρατσισμό και επιβάλλει τη φυλετική ανισότητα. Το 1619 Project βασίζεται σε αυταπάτες και ξεκάθαρα ψέματα και είναι μια ευθεία επίθεση στον αμερικανικό τρόπο ζωής, όσο παράλληλα στοχεύει στη διάδοση φυλετικής και έμφυλης διχόνοιας. Δεν έχω συναντήσει μέχρι σήμερα κάποιον που να το παίρνει στα σοβαρά, κι όμως πολλοί λευκοί φιλελεύθεροι και φυλετικές μειονότητες το ζουν μέσα στο πετσί τους.

Έχετε υπόψιν σας, παρόλο που η ζωή είναι πολύ μικρή και ευχάριστη ώστε να ασχοληθεί κάποιος με την ψευδή ιστορία, δεν μπορεί παρά να προβληματιστεί από την αυξανόμενη πολιτιστική διαίρεση της χώρας. Υπάρχει έντονη πόλωση, πικρία, αγανάκτηση και εγκληματικότητα. Ένας αρθρογράφος των Times ευχάριστα ανακοινώνει την κατάρρευση του προτεσταντικού κατεστημένου του προηγούμενου αιώνα, περιγράφοντας τη σημερινή Αμερική ως «εντυπωσιακά ποικιλόμορφη». Αυτό είναι, εκτός από το γεγονός ότι το προτεσταντικό κατεστημένο ήταν αυτό που έκανε την Αμερική το ηγετικό έθνος στη Γη και αυτό που δέχτηκε τις πεινασμένες και στριμωγμένες μάζες του κόσμου.

Όπως λένε, καμία καλή πράξη δεν μένει ατιμώρητη, και οι ΗΠΑ τώρα πληρώνουν το τίμημα για τις καλές τους πράξεις. Η παραχάραξη του παρελθόντος ήταν μια τυπική διαδικασία στα ολοκληρωτικά καθεστώτα όλου του κόσμου, αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι θα ήταν δυνατό εδώ στην Αμερική. Δεν είναι περίεργο που όλη αυτή η σπουδαία θεωρία αντικατάστασης θεωρείται αξιόπιστη. Αυτή είναι η θεωρία όπου οι Δημοκράτες κι άλλοι Αριστεροί προσπαθούν να αντικαταστήσουν τους λευκούς Αμερικάνους με μετανάστες του τρίτου κόσμου. Δεν γνωρίζω πόσο αλήθεια είναι αυτό, αλλά γνωρίζω ό,τι πολλοί σε αυτή τη χώρα που κάποτε ήταν μέλη της πλειοψηφίας τώρα αισθάνονται σαν ξένοι στη χώρα τους.

Είναι φυσιολογικό για τους ανθρώπους να θέλουν να διατηρήσουν τη δικιά τους κουλτούρα, αλλά όταν αυτή η κουλτούρα αποδεικνύεται ότι περικλείει μίσος, δολοφονία και σκληρότητα απέναντι στη μειονότητα, αρχίζει να μοιάζει με αυτή του ναζιστικού παρελθόντος. Και αυτό είναι το νόημα του 1619 Project, να μετατρέψει τους λευκούς σε Ναζί και μετά να αναλάβουν τον έλεγχο εκείνοι. Λοιπόν, εγώ δεν πιστεύω τέτοιες βλακείες, και ούτε πολλοί Αμερικανοί που μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά μεταξύ ενός μεγάλου ψέματος και μιας ιστορικής αλήθειας. Αυτό που με ιντριγκάρει είναι ο λόγος. Ποιος κερδίζει απ’ αυτή την τερατώδη ανακάλυψη; Οποιοσδήποτε φαντασμένος ψευδοιστορικός μπορεί να βγάλει μια θεωρία που τους κάνει, αλλά για όφελος ποιανού; Νομίζω ότι οι νόμοι για τη συκοφαντία με εμποδίζουν να κατηγορήσω αυτούς που βρίσκονται πίσω από αυτό το άθλιο έπος, όπως η συμμορία Sulzberger, αλλά τελικά η αλήθεια θα φανεί. Προς το παρόν, οι κάτοικοι της Νέας Υόρκης, του Σαν Φρανσίσκο, του Σικάγο, του Πόρτλαντ και της Φιλαδέλφεια κι άλλων μεγαλουπόλεων υποφέρουν όσο οι εγκληματίες βγαίνουν από τη φυλακή γρηγορότερα απ’ ό,τι η αστυνομία μπορεί να συμπληρώσει αναφορές συλλήψεων.

Υπάρχει μια δραματική αύξηση των δολοφονιών, των ταραχών και των όχλων που λεηλατούν καταστήματα και της βίας γενικότερα στην Αμερική, και η νομοθεσία της Νέας Υόρκης για μη καταβολή εγγύησης έχει αδειάσει τις φυλακές από σκληρούς εγκληματίες. Στη Φιλαδέλφεια, η άρση της δίωξης και η αποφυλάκιση έχουν αδειάσει τις φυλακές, διπλασίασαν το ποσοστό δολοφονιών (από 248 σε 501) και έχουν αποθαρρύνει την αστυνομία. Εάν αυτό βοηθά τις μειονότητες, είμαι ο Capone. Καθώς γράφω αυτό, ένας Ιταλός απόφοιτος στο πανεπιστήμιο Colombia έπεσε νεκρός, μαχαιρωμένος μέχρι θανάτου από έναν 25χρονο, μέλος συμμορίας, που είχε βγει με εγγύηση. Το θύμα ήταν λευκό, ο δολοφόνος μαύρος. Στο Γουισκόνσιν, δέκα λευκά παιδιά δολοφονήθηκαν από έναν μαύρο εγκληματία που ήταν έξω με εγγύηση, ωστόσο τα media έκαναν την «πάπια» όσον αφορά το χρώμα του δράστη και των θυμάτων. Το πού θα καταλήξουν όλα αυτά, θα ήθελα να μάθω.

Ξέρω ότι είναι εύκολο να πέσεις στην παγίδα της νοσταλγίας, αλλά η ζωή ήταν όντως πιο διασκεδαστική στη Νέα Υόρκη προτού οι NY Times μας θεωρήσουν όλους εμάς «τυράννους». Δεν πειράζει. Οι διακρίσεις στην Αμερική δεν είναι κάτι καινούργιο. Οι Ιρλανδοί ήταν οι πρώτοι που το ένιωσαν, και το ένιωσαν αρκετά σκληρά, μετά από τους Εβραίους και τους Ιταλούς. Οι ισπανόφωνοι ήρθαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν βλέπω τι έχουν καταφέρει αυτές οι φυλές στην Αμερική, τα υψηλά ποσοστά βίαιης εγκληματικότητας μεταξύ των μαύρων και των ισπανόφωνων δεν μπορούν να αποδοθούν στον συστημικό ρατσισμό, θεωρώντας τους εαυτούς τους άψογους. Ο George Floyd, ένας εγκληματίας και τοξικομανής, δεν είναι εκπρόσωπος της μαύρης Αμερικής, όπως υποκρίνονται κάποιοι αποτυχημένοι. Οι μαύροι Αμερικάνοι αξίζουν περισσότερα.

Αυτό είναι το τελευταίο μου άρθρο από τις πολωμένες πολιτείες και τις διχασμένες ψυχές της Αμερικής καθώς κατευθύνομαι προς τη γηραιά ήπειρο που κάποτε ήταν το σπίτι των μαζών που έκαναν σπουδαία την Αμερική. Όταν οι Κομμουνιστές ανατίναξαν τα εργοστάσια του πατέρα μου μετά τον πόλεμο -τα είχε κλειστά για τέσσερα χρόνια- ήρθε στην Αμερική και έγινε εφοπλιστής. Εγώ ακολούθησα λίγα χρόνια αργότερα. Το μέρος ήταν παράδεισος γι’ αυτούς που είχαν και σχεδόν παράδεισος γι’ αυτούς που δεν είχαν. Τώρα μου μοιάζει με τη μεταπολεμική Ευρώπη. Ένα μέρος γεμάτο βίαιους άνδρες που αποζητούν εκδίκηση, εκτοπισμένους που παραπονιούνται ότι έτυχαν άδικης μεταχείρισης και καιροσκόπους πολιτικούς που επιδιώκουν να κερδοσκοπήσουν. Κι όλα αυτά είναι λάθος του Thomas Jefferson.