Η τέλεια καταιγίδα

του sir Taki Theodoracopulos

Υπάρχουν εκείνοι που λένε ότι είναι καλύτερη από το σεξ, αλλά δεν είμαι από αυτούς. Η ναυσιπλοΐα είναι μεγάλη διασκέδαση, μια θαυμάσια περιπέτεια, ακόμα και ένα αγωνιστικό άθλημα, αλλά δεν είναι σεξ και ποτέ δεν προοριζόταν να είναι. Αλλά βλέπω τη σχέση: η θάλασσα είναι τελικά θηλυκή και έχει θηλυκά χαρακτηριστικά: ιδιοσυγκρασιακή, γαλήνια, αναξιόπιστη, αναγκαία, μυστηριώδης, επικίνδυνη, όμορφη, δίνει αλλά και παίρνει τη ζωή, εμβριθής, απρόβλεπτη… Θα μπορούσε να συνεχιστεί η παράθεση, αλλά μπορώ να ακούσω τις φεμινίστριες που έχουν ήδη κινητοποιηθεί.

Από τότε που ο άνθρωπος άρχισε να ταξιδεύει στη θάλασσα για ευχαρίστηση, η αισθητική ήταν η κινητήρια δύναμη του σχεδιασμού και της υλοποίησης του εγχειρήματος. Ο συγγραφέας Antoine de Saint-Exupéry, ο οποίος ως αεροπόρος συνδέθηκε με τη ναυσιπλοΐα, δήλωνε: «Αν θέλετε να φτιάξετε ένα σκάφος, μην καλέσετε τους ανθρώπους για να το σχεδιάσουν ή να συλλέξουν το ξύλο, αλλά για να τους διδάξετε πώς να λαχταρούν την ατελείωτη θάλασσα. Στη συνέχεια θα κατασκευάσουν αυτόματα το πλοίο». Η κατασκευή ενός πλοίου, ειδικά ενός ιστιοπλοϊκού, αρχίζει με ένα όνειρο. Όσο πιο τολμηρό και πιο υπέροχο το όνειρο, τόσο το σκάφος θα είναι καλύτερο. Ορισμένα σκάφη φαίνονται κομψά και λεπτά, όπως η κυρία των ονείρων σας. Έπειτα υπάρχουν μερικά που μοιάζουν με αληθινούς φίλους, όπως οι γυναίκες που είναι φιλικές με εσάς χωρίς σεξουαλικές σκέψεις να μπαίνουν ποτέ στην εξίσωση. Αλλά να! Εκεί πάλι γυρίζω, αναφέροντας ιστιοπλοΐα και σεξ στην ίδια φράση. Θα μπορούσαν ορισμένοι να με κατηγορήσουν για κάποια σπάνια σεξουαλική φαντασίωση που περιλαμβάνει το νερό.

Πρώτα απ’ όλα, ένα ιστιοφόρο πρέπει να είναι όμορφο, αν για κανέναν άλλο λόγο, παρά για να αποφύγει την προσβολή της θάλασσας. Όπως ανέφερα προηγουμένως, η θάλασσα μπορεί να γίνει τρομερά άσχημη όταν προσβληθεί, και θα περιγράψω τη δική της οργή αργότερα, σε αυτό το άρθρο. Πάντα ταξίδευα με σκάφη που ανήκαν στον πατέρα μου και που πραγματικά χτίστηκαν για να ταξιδεύουν σε άγριες θάλασσες. Με όλα τους ένιωθα, αν και χειριζόμουν ένα πλοίο που διέσχιζε το νερό, σαν να το έκανα εδώ και αιώνες. Όσοι από εσάς έχετε ταξιδέψει με σκάφη αισθανόμενοι ως μπάλες του πινγκ πονγκ και σαν σε μπολ με ζελέ που λιώνει, θα καταλάβουν ακριβώς τι εννοώ.

Ήταν πολύ καιρό πριν, το 1970 για να είμαι ακριβής. Ήμουν 33 ετών και συνήθιζα να ταξιδεύω σε μέρη όπως η Ύδρα και οι Σπέτσες, στο υπέροχο «Aries» του πατέρα μου, το μεγαλύτερο ιστιοφόρο που κατασκευάστηκε μετά τον πόλεμο στο Camper Nicholson. Είχα παρακολουθήσει πάρα πολύ συχνά τους πευκόφυτους λόφους της Πελοποννήσου και είχα ταξιδέψει ad nauseam στα ήρεμα νερά του Αιγαίου. Όταν αγόρασα το πρώτο μου Bushido στη Σουηδία, αποφάσισα αμέσως να το δοκιμάσω. Πλέοντας από τη Σουηδία, στη θάλασσα μεταξύ Ιρλανδίας και Βρετανίας, ο ουρανός συννέφιασε και έγινε σκούρος. Είχα τρεις Έλληνες για πλήρωμα και –δεν αστειεύομαι– ονομάζονταν Καραμανλής, Παπαδόπουλος και Γρίβας. Μαζί ήταν ο παλιός φίλος μου από το καράτε, ο Jeff, καθώς η Riona, μια πολύ όμορφη ξανθιά Αγγλίδα που σε όλη τη δοκιμασία που έχω να σας διηγηθώ δεν είπε ποτέ μια λέξη, απλώς έδειχνε ήρεμη και μάλλον αδιάφορη.

Τα κύματα ήταν σχεδόν ένα μέτρο, αλλά διάφανα και ανακλαστικά, ένα λαμπερό μεταλλικό φύλλο που καταρρέει χωρίς ήχο. Σε απόσταση μπροστά, μπορούσα να δω μια μικρή καταιγίδα, ένα σύννεφο με σκοτεινή βροχή κάτω από αυτό, και τα νερά μαύρα. Στη συνέχεια, η καταιγίδα μάς έφτασε και για σχεδόν μία ώρα είχαμε πυκνή βροχή, έντονους ανέμους και η θάλασσα φούσκωνε. Το νερό περνούσε πάνω από το κατάστρωμα με κάθε κύμα, η ορατότητα μειωνόταν από λεπτό σε λεπτό. Στη συνέχεια άρχισε το ουρλιαχτό στα ξάρτια και στα πανιά, και τα όργανα έδειξαν ταχύτητα ανέμου τριάντα έως τριάντα πέντε κόμβους.

Σε μερικά λεπτά, η θάλασσα άλλαξε και πάλι, και πάρα πολύ γρήγορα άνεμοι σαράντα έως σαράντα πέντε κόμβους δημιουργούσαν μεγαλύτερα κύματα. Ξαφνικά, ένα knockdown! Αυτό συμβαίνει όταν το κατάρτι χτυπά στο νερό οριζόντια, η θάλασσα καλύπτει το ιστίο και διατηρεί το σκάφος ξαπλωμένο στο πλάι. Ο Γρίβας, σπεύδοντας πίσω, από τη θέση του στην πλώρη, «πέρασε» μέσα από το τζάμι της κύριας καμπίνας, ευτυχώς χωρίς να τραυματιστεί. Ήμασταν, μάλλον εκατό μίλια, μακριά από οποιαδήποτε γη και προσπαθούσαμε απεγνωσμένα να ζητήσουμε βοήθεια, αλλά κανείς δεν απαντούσε στο σήμα κινδύνου μας.

Τα κύματα είχαν γίνει πλέον ραβδωτά και είχαμε κατορθώσει να επαναφέρουμε το σκάφος, αλλά ήμασταν σε άθλια κατάσταση. Είχαμε πλαγιοδρομήσει, με κλίση 50°, από την πλευρά μας, και έτσι αποφασίσαμε να πάμε ανάμεσα στα κύματα και όχι να μας χτυπούν από τα πλάγια. Κύματα πέντε φορές μεγαλύτερα από αυτά που είχαμε δει προηγουμένως μας χτυπούσαν ανελέητα. Παλέψαμε σκληρά με τα μανιασμένα κύματα για διάστημα περισσότερο από όσο νομίζω ότι ήταν ανθρωπίνως εφικτό. Το πλήρωμα ήταν εξαντλημένο, ο Jeff είχε λιποθυμήσει μετά μία ώρα από εμετό χωρίς διακοπή. Η Riona παρέμεινε ατάραχη, αν και άρχιζε να μοιάζει με νεκρή γυναίκα, χωρίς καμία απολύτως έκφραση στο πρόσωπό της. Σκεφτόμουν τι ανόητος που ήμουν για να ανταλλάξω το όμορφο Ιόνιο και το Αιγαίο γι’ αυτό το χάλι.

Σύντομα έπεσε σκοτάδι και ο «μετρητής του Αιόλου» εμφάνιζε ένδειξη πενήντα οκτώ κόμβους! Βρισκόμασταν στη μέση μιας καταιγίδας, χωρίς να υπάρχει πλοίο ή γη σε κοντινή απόσταση. Οι καμπίνες και τα σαλόνια ήταν κάτω από το νερό, καθώς ο Γρίβας, σπάζοντας το παράθυρο, είχε καλέσει τους Μυρμιδόνες του Ποσειδώνα στα διαμερίσματά μας για όλη τη διάρκεια της καταιγίδας. Και πέρασε. Η πλώρη μας ανέβαινε και ανέβαινε, και το κύμα έσπαζε από πάνω μας για να μας βυθίσει. Μερικές φορές σκέφτηκα ότι θα πέσουμε προς τα πίσω καθώς ανεβαίναμε το επόμενο γιγαντιαίο κύμα. Και πέρασε όλη η νύχτα. Ορκίστηκα ότι, αν επιβιώναμε δεν θα έλεγα ποτέ ψέματα σε γυναίκα ή δεν θα ξαναπήγαινα για πλου, αλλά ξέ- ρετε πώς είναι. Τη στιγμή που οι άνεμοι εξασθένησαν και αυτός ο γ… Ποσειδώνας σταμάτησε να κυματίζει την τριήρη του, όλες οι υποσχέσεις που έγιναν υπό πίεση ξεχάστηκαν από τη απλή χαρά τού να είσαι ακόμη ζωντανός. Παρεμπιπτόντως, δεν είχαμε καθόλου τραύματα, αλλά και κανείς δεν είχε χαθεί από το σκάφος.

Λοιπόν, σε κάποιους από εσάς εξακολουθεί να αρέσει η ιστιοπλοΐα μετά από αυτή την περιγραφή; Το κάνω ακόμη, αλλά τώρα πλέω σαν γέρος, με τη γυναίκα, τον γιο, την κόρη και τα τρία εγγόνια μου. Αρκεί για να κάνει έναν δυνατό άνδρα να κλάψει. Θα έπαιζα ξανά με εκείνη την καταιγίδα σε μια στιγμή, αν θα μπορούσα να είμαι και πάλι 33 ετών. Αλλά εσείς συνεχίστε να πλέετε, η ναυσιπλοΐα είναι προτιμότερη από το να είστε καθισμένοι στο αυτοκίνητο, μπλοκαρισμένοι σε κυκλοφοριακή συμφόρηση στην Αθήνα.