της Κέλλυς Σταυροπούλου

Έχουν περάσει μόλις λίγα 24ωρα από την άρση απαγόρευσης κυκλοφορίας. Δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα, απλώς και μόνο η αίσθηση ότι για να βγεις έξω δεν χρειάζεται να πάρεις άδεια. Κατά τα άλλα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε τη ζωή μας στο Zoom.

Μιλάω για την πλατφόρμα τηλεδιασκέψεων που μας βοήθησε όλον αυτόν τον καιρό να συνεχίσουμε τις δραστηριότητες μας και να κάνουμε ότι δεν συμβαίνει κάτι. Μέσω Zoom η γυμναστική, μέσω Zoom η ψυχοθεραπεία, οι συσκέψεις, το ποτό, οι οικογενειακές συνευρέσεις. Μέσω Zoom ό,τι μα ό,τι κάναμε παλιά δια ζώσης. Προσωπικά στην αρχή αντέδρασα. Είπα άσε δεν θέλω. Η πρώτη πρόταση για Zoom δραστηριότητα ήταν από το ballet class μου. Με φαντάστηκα να μιμούμαι ατσούμπαλα την καθηγήτρια κοιτάζοντας την ελαφρώς σκονισμένη οθόνη του υπολογιστή μου και να κρατιέμαι αντί για μπάρα από τον μπουφέ του σαλονιού (το έπιπλο δηλαδή που βάζω τα πιάτα και τα ποτήρια). Από εμένα ήταν όχι. Μετά όμως πέρασαν κάποιες μέρες και χρειαζόμουν πραγματικά να επιστρέψω σε μια από τις ομάδες που μου έβγαζαν οικειότητα, σε μια από τις συνήθειες που μου έδιναν χαρά. Οπότε ενέδωσα… Να’ μαι λοιπόν απέναντι από το laptop μου, σε άψογα ευθυτενή στάση, με την επιλογή speaker view στο on για να βλέπω την Εβίκη να δείχνει την άσκηση και με το volume στο τέρμα για να ακούω κάτι σαν μουσική και προπάντων να ακούω τις παρατηρήσεις. Στη φράση «Κέλλυ, προσοχή στη λόρδωση» κατάλαβα ότι όλα ήταν στη θέση τους. Το μπαλέτο της επιβίωσης λειτουργούσε. Και σήμερα μπορώ να πω ότι έχοντας τη χρονική δυνατότητα να κάνω πιο συχνά μάθημα από τις μέρες που με έτρωγαν οι δρόμοι, βλέπω και τα σαφή σημάδια βελτίωσης στην τεχνική και την αντοχή μου. Χάρη στο Zoom.

Παράλληλα και λίγες ώρες πριν το μάθημα, πάλι κατέφευγα στο Zoom, αυτή τη φορά για τις συσκέψεις της Vogue και του Mancode. Γέλια, προτάσεις, τσακωμοί, προβληματισμοί στο Zoom. Έτσι βγήκε το πρώτο τεύχος και πάμε για το δεύτερο. Κάποιες συνάδελφοι άρχισαν να βάζουν κραγιόν και κορδέλες στα μαλλιά, αλλά ποιος ξέρει τι φορούν από κάτω, εκεί που δεν πιάνει η κάμερα. Πάντα αναρωτιέμαι και γελάω μόνη μου. Το καλύτερο είναι τα μηνύματα στο κινητό εν μέσω σοβαρών συζητήσεων με απαρτία. Ένα σχόλιο, ένα inside joke και να σου πονηρά χαμόγελα σε διαφορετικά παράθυρα στην οθόνη σου. Με έναν πρόχειρο απολογισμό τολμώ να πω ότι αισθάνομαι περισσότερο μέσα στην ομάδα από ποτέ. Βλέπεις πριν δεν συσκεπτόμασταν τόσο συχνά. Ήμασταν όλοι πολύ απασχολημένοι.

Σε παρόμοιο τόνο και το group therapy. Η εβδομαδιαία συνεδρία έγινε κι αυτή virtual μορφής. Έγινα έξαλλη την φορά που άνοιγα την καρδιά μου και χωρίς να το καταλάβω είχε κοπεί η σύνδεση. Πάλι μόνη μου μιλάω; Όχι. Γιατί μέσα στις ώρες που μετρήσαμε από τις οθόνες μας, ειπώθηκαν όσα δεν είχαν μπορέσει να ειπωθούν πριν. Η ασφάλεια του σπιτιού; Ίσως. Κάποια μέλη της ομάδας μάλιστα πρότειναν να συνεχίσουμε να κάνουμε τις συνεδρίες online. «Η δουλειά γίνεται και γλιτώνουμε τα πήγαινε έλα και το παρκάρισμα».

Τώρα πλησιάζει το καλοκαίρι. Δυστυχώς δεν μπορούμε να πάμε διακοπές με Zoom. Χρειάζονται οι μυρωδιές και τα αγγίγματα. Χρειάζεται η παγωμένη και αναζωογονητική αίσθηση της πρώτης βουτιάς και του ήλιου που καίει το κορμί. Η γεύση από την φρεσκοκομμένη σαλάτα στην ταβέρνα πάνω στη θάλασσα, εκεί που ακούς τον ήχο από τα τζιτζίκια και από το κύμα. Δυστυχώς είπα; Ευτυχώς διορθώνω. Ευτυχώς το Zoom δεν θα μας τα πάρει όλα. Ευτυχώς η νέα πραγματικότητα δεν θα μας αλλάξει τα πάντα. Μερικά θα τα κρατήσουμε ίδια και στην χειρότερη θα τα αναβάλλουμε για το 2021. Ας πούμε ότι το φετινό καλοκαίρι συμβολίζει το προσωπικό άβατο του καθένα από εμάς.

Photo Credit: Getty Images | Ideal Images