του Χρήστου Ζαμπούνη

Το καλό με τις ιταλικές σειρές είναι ότι εξοικειωνόμεθα με την γλώσσα του Dante Alighieri, la lingua del’ canto e del’ amore, την γλώσσα του τραγουδιού και του έρωτα. Το κακό με τις ιταλικές σειρές εν γένει, είναι ότι διακρίνονται από τον επαρχιωτισμό που έχουν συνήθως οι μικρές κινηματογραφίες που θέλουν να γίνουν μεγάλες. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Πού είναι οι σύγχρονοι Φελλίνι, Βισκόντι, Ντε Σίκα και Αντονιόνι; Πού είναι οι σημερινοί Μαστροϊάννι, Μανιάνι, Βίττι και Γκάσμαν;

Επιστροφή στον 21^ο αιώνα. «Il cacciatore dei Mafiosi», όπως είναι ο πλήρης τίτλος του βιβλίου επάνω εις το οποίο εβασίσθη η σειρά, είναι ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα που δεν ομοιάζει με ιταλικό. Τι εννοώ; Αρκεί κανείς να παρακολουθήσει μία αντίστοιχης θεματολογίας σειρά, το «Capo dei Capi», με την ζωή του αρχιμαφιόζου Toto Riina, για να αντιληφθεί τις διαφορές.

Ο Saverio Barone είναι ένας φιλόδοξος εισαγγελέας που αφού έχει καταγγείλει τον προϊστάμενό του για σχέσεις με την Μαφία, σε μία επαρχιακή πόλη της Σικελίας, μετατίθεται στην πρωτεύουσα, στο Παλέρμο. Εκεί, μαζί με μία ντουζίνα συναδέλφων του θα εμπλακεί σε έναν αδυσώπητο πόλεμο κατά της πιο ισχυρής εγκληματικής οργανώσεως του πλανήτη. Τα γεγονότα είναι όλα πραγματικά, ο εισαγγελεύς-συγγραφεύς είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο, ενώ μόνον οι διάλογοι αποτελούν σε ορισμένες περιπτώσεις προϊόν μυθοπλασίας. «Υπήρχε μία εποχή που το κράτος ήταν γονατισμένο», προσθέτει στον πρόλογο του βιβλίου του ο Alfonso Sabella, για να παρουσιάσει στην συνέχεια, όλες τις λεπτομέρειες του κυνηγού εις το οποίο απεδόθη το ιταλικό κράτος κατά της Μαφίας. Άλλωστε, il cacciatore, ιταλιστί, σημαίνει ο κυνηγός.