της Μαριανίνας Πάτσα

Όταν η γυναίκα θα έχει πραγματικά ίσες ευκαιρίες στην εργασία, τη μόρφωση, τη ζωή. Όταν θα αμείβεται ίσα με τον άνδρα. Όταν δεν θα είναι εκείνη που βάλλεται περισσότερο από μία κοινωνική κρίση. Όταν δεν θα πέφτει πάνω της εξ εξολοκλήρου το βάρος του νοικοκυριού, λες και είναι κάτι φυσικό. Όταν η γυναίκα θα έχει το πλήρες δικαίωμα του σώματός της. Όταν δεν θα αποφασίζουν ανδρικά συμβούλια για το αν μπορεί να κάνει έκτρωση ή όχι. Όταν η κλειτοριδεκτομή θα αποτελεί παρελθόν για ολόκληρη τη γη. Όταν θα εκλείψουν οι μπούρκες και οι μεσαιωνικές πρακτικές εναντίον της. Όταν οι υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης ή σεξουαλικής διακίνησης θα τιμωρούνται, δεν θα παραγράφονται. Όταν δεν θα τη ρωτούν τι φορούσε όταν βιάστηκε ή αν είχε πιει. Όταν δεν θα δέχεται σεξουαλικούς εκβιασμούς στη δουλειά της. Όταν δεν θα εξασκούν πάνω της εξουσία. Όταν η γυναίκα δεν θα τραυματίζεται, δεν θα βιάζεται και δεν θα δολοφονείται. Τότε, και μόνο τότε, η γιορτή της γυναίκας δεν θα χρειάζεται πια να μας υπενθυμίζει κάθε χρόνο πως ακόμα δεν έχουν κατακτηθεί τα «αυτονόητα».