του Απόστολου Κοτσάμπαση

Στην αρχή της ταινίας τα ασπρόμαυρα πλάνα, συνοδεία «ακατέργαστων» μουσικών συνθέσεων,  σε προσκαλούν να δεις σαν μέσα από ματάκι εξώπορτας  τον κόσμο όπου διαδραματίζεται η ιστορία. Σε προκαλούν επίσης να αποδεχτείς μια συνθήκη στο όριο της πραγματικότητας. Μόλις συμβούν αυτά και καθώς ξετυλίγεται η πλοκή, παρασύρεσαι  σιγά  και περιμένεις με ενδιαφέρον την εξέλιξη.

 Το “Poor Things” σε σκηνοθεσία του Γιώργου Λάνθιμου είναι σίγουρα μια ιδιαίτερη ταινία και ο συνεχιζόμενος «θόρυβος» δημοσιότητας που έχει προκληθεί παγκοσμίως έχει βάση.  Είναι μια ταινία, η υπόθεσή της έχει ήδη γραφεί παντού, βασισμένη σε βιβλίο, πάνω στη γραμμική εξέλιξη της οποίας, σε διαφορετικά χρονικά σημεία, ο  σκηνοθέτης  έχει δημιουργήσει σκηνές οι οποίες προκαλούν, εκπλήσσουν ,ίσως σοκάρουν και πάντως διαταράσσουν την  όποια mainstream κατάσταση. Ανάμεσα από τους διαλόγους θίγονται ζητήματα –ταμπού την εποχή που διαδραματίζεται-αλλά και σημερινά, όπως η σεξουαλική ελευθερία και τα δικαιώματα των γυναικών με το σώμα τους, η επικρατούσα κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά τους, o ρόλος των ανδρών, τα ηθικά όρια της επιστήμης, η θρησκεία και οι πολιτικές ιδεολογίες. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τον αναμφίβολα προσωπικό τρόπο χειρισμού της κάμερας, τα φανταστικά τοπία, σκηνικά και κοστούμια, τους υψηλού  επιπέδου διαλόγους και φυσικά τις εμφατικές ερμηνείες από ένα ιδανικό καστ ηθοποιών, συνθέτουν μια ενδιαφέρουσα, διαφοροποιημένη, με  εικαστική προσέγγιση- οπτική  εμπειρία.