του Γιάννη Βαλαβάνη

Με το που ξεκίνησα να γράφω το άρθρο μου ήρθε στο μυαλό αυτή η φράση, παιδικά βιώματα μάλλον που αν μη τι άλλο δεν έχει καμία σχέση με το άρθρο αλλά στο μυαλό μου κάπου κολλάει. Η εν λόγω φράση έχει να κάνει αμιγώς με τη θάλασσα και τους ναυτικούς και είναι οι οδηγίες που δίνονται προς το πλοίαρχο του σκάφους είτε από το ενίοτε λιμεναρχείο ή από το πλοιοκτήτη και αφορά κανόνες και νόμους που διέπουν τη ναυσιπλοΐα κατά τόπους ή γενικά. Έτσι και εγώ, κάπως αργοπορημένα θα έλεγα αποφάσισα να εξηγήσω κάποια πράγματα γενικού ενδιαφέροντος που ναι μεν αφορούν το κάπνισμα και την απόλαυση ενός πούρου αλλά όχι τη καθαυτή απόλαυση αλλά μάλλον τη προεργασία και δη τις τρύπες, ναι καλά διαβάσατε τις τρύπες.

Η σωστή φύλαξη των πούρων πρώτα από όλα προϋποθέτει υγρασία, για αυτό το λόγο προμηθευόμαστε πριν από τα πούρα τον υγραντήρα συντήρησης τους. Η ιδανική υγρασία είναι γύρω στο 70%, το λίγο παραπάνω δε βλάπτει ιδιαίτερα αλλά το πολύ αλλοιώνει τη γεύση του και το πάρα πολύ φουσκώνει το καπνό και από τη πολύ υγρασία δε τραβάει. Από την άλλη η λιγότερη υγρασία επηρεάζει το πούρο με την έννοια του τραβήγματος, πιο εύκολα, αλλά η αλλοίωση της γεύσης επέρχεται από τα ξερά φύλλα που επιτρέπουν το κάψιμο ευκολότερα με αποτέλεσμα να υπάρχει πιο γρήγορη καύση και το πιο σημαντικό όταν το πούρο έχει ξεραθεί μας πιάνει και πονοκέφαλος γιατί δε καπνίζουμε καπνό πλέον αλλά  χόρτο, έχει χάσει όλα τα αρώματα και τα έλαια.

Πολλές φορές από την πολύ και απότομη αύξηση της υγρασίας τα πούρα εμφανίζουν μία λευκή σκόνη η οποία δεν είναι ανησυχητική, ξεσκονίζουμε απαλά και καπνίζουμε. Αντιθέτως όταν το πούρο ξεραθεί, μετά από αρκετό διάστημα χωρίς υγρασία, καταστρέφεται εντελώς και δεν επανέρχεται καθότι είναι ζωντανός οργανισμός. Αν προσπαθήσουμε να το επαναφέρουμε μετά από αρκετό διάστημα στις σωστές συνθήκες υγρασίας αλλά και θερμοκρασίας και το προλάβουμε λίγο πριν αποβιώσει τότε θα το καταλάβουμε, θα είναι πάλι απαλό και ελαστικό. Αν όμως συνεχίσει να είναι σκληρό και εύθραυστο τότε δυστυχώς πρέπει να τα πετάξουμε.

Όλος ο πρόλογος ήταν η προεργασία για τις τρύπες που ανέφερα παραπάνω και είναι το φλέγον ζήτημα. Η υπερβολική θερμοκρασία, άνω των 20 βαθμών Κελσίου, εκκολάπτει τις προνύμφες ενός μικροοργανισμού ο οποίος λέγεται επιστημονικά Lasioderma Serricorne και αναπτύσσετε στα καπνά, καθότι τα φύλλα είναι ζωντανοί οργανισμοί, και δημιουργείτε από τη κακή συντήρηση των καπνών αλλά και των πούρων μετέπειτα. Απλά λοιπόν υπάρχουν τα αυγά μέσα στα φύλλα και με την υπερβολική ζέστη σπάνε και βγαίνουν τα σκαθάρια που τρώνε τα πούρα και δημιουργούν τις τρύπες.

Η λύση του προβλήματος εφόσον εμφανιστεί είναι μία και μοναδική και λίγο σχολαστική και επίπονη. Αφαιρείτε τα πούρα από τον υγραντήρα, τα τοποθετείτε σε αεροστεγή σακουλάκια και τα καταψύχεται για τρεις μέρες. Ο υγραντήρας χρειάζεται σχολαστικό καθάρισμα από τα αυγά και τα σκαθάρια με ένα πινελάκι και καλό αερισμό. Στη συνέχεια βγάζετε τα πούρα από τη κατάψυξη και τα αφήνετε μία μέρα στο ψυγείο για να επανέλθουν ομαλά στη φυσιολογική θερμοκρασία και στη συνέχεια να ξαναβάζετε στο καθαρό υγραντήρα. Έτσι θα σώσετε όσα δεν έχουν καταστραφεί και δυστυχώς τα τρύπια τα πετάτε γιατί δε τραβάνε λόγω των τρυπών.

Και με την ευκαιρία να πω και μερικά πράγματα που τα θεωρώ δεδομένα αλλά προς μεγάλη μου απογοήτευση δε τα βλέπω να εφαρμόζονται. Τα πούρα δε τα βάζουμε στο ψυγείο όπως οι μητέρες μας τις μπριζόλες, ξεραίνονται και απορροφούν όλες τις μυρωδιές του ψυγείου. Αν ένα πούρο σβήσει κατά τη διάρκεια του καπνίσματος αφαιρούμε τη στάχτη η κόβουμε με το κόφτη μας την καμένη άκρη, για να αποφύγουμε τη γεύση του πικρού και του καμένου, και το ανάβουμε πάλι. Το πούρο μας δε το σβήνουμε όπως τα τσιγάρα, το σεβόμαστε, το ακουμπάμε στο τασάκι μας και το αφήνουμε να σβήσει μόνο του.

Χρησιμοποιούμε αναπτήρες ολικής καύσης, σπίρτα χωρίς πυρίτιο ή χημικά γιατί μετά το πούρο θα μυρίζει γκάζι η μπαρούτι. Πολύ καλή επιλογή είναι και ο κέδρος των κουτιών που τα αγοράζουμε.  Από πουροκόφτες η καλύτερη επιλογή κατά την άποψη μου είναι η διπλή γκιλοτίνα για να πετύχουμε ομοιόμορφο κόψιμο χωρίς υπερβολική πίεση. Τα πούρα σε tubos χρειάζονται υγραντήρα οπωσδήποτε απλά λόγω του κέδρου και της συσκευασίας τους διατηρούνται λίγο παραπάνω εκτός. Το εξωτερικό χρώμα του πούρου μπορεί να μας προϊδεάσει μόνο για την ένταση του πούρου όντας ανοιχτόχρωμο ή σκουρόχρωμο. Η πραγματική ένταση και το άρωμά του έγκειται μόνο στο εσωτερικό μείγμα των φύλλων του.

Όσο περισσότερο χρόνο αφήνεται τα πούρα σας στον υγραντήρα σας τόσο βελτιώνονται, δε χαλάνε. Κατά τη προσωπική μου άποψη πρέπει να μένουν στον υγραντήρα τουλάχιστον δύο χρόνια από την ημέρα κατασκευής τους και να μη τα αφήνεται πάνω από πέντε χρόνια. Κατά τους ανθρώπους της Habanos μόνο τα Montecristo A κρατάνε μέχρι και οκτώ χρόνια, τα οποία δε νομίζω να τα ξαναβρούμε. Όσον αφορά το Band, δαχτυλίδι, του πούρου μπορείτε να κάνετε όπως νομίζετε, εγώ προσωπικά το αφαιρώ για προσωπικούς λόγους. Οι Κουβανοί όμως για να γνωρίζετε έχουν τη δική τους σημασιολογία, οι παντρεμένοι το αφήνουν και οι ελεύθεροι το βγάζουν, για ευνόητους λόγους όπως καταλαβαίνετε.

Οι “Οδηγίες προς Καπνίζοντες” έλαβαν τέλος. Προσπάθησα να εξηγήσω κάποια πράγματα που με ρωτάτε αρκετά συχνά αλλά και κάποια που υπέπεσαν στην αντίληψη μου ώστε να απολαμβάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε τα  αγαπημένα μας πούρα. Σίγουρα υπάρχουν και άλλα πολλά που μου διαφεύγουν αλλά και άλλα που θα προκύψουν. Θα επανέλθουμε σίγουρα.