Περπατώντας στο κέντρο, κάτω από την πλατεία Συντάγματος μέχρι και του Ψυρρή. Το παλιό κέντρο σε κατάσταση αλλαγής. Πολυκατοικίες του Μεσοπολέμου, με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική τους, έχουν ανακαινιστεί ή βρίσκονται σε ανάλογη διαδικασία. Στενοί, αδιάφοροι δρόμοι απέκτησαν καινούργια εικόνα. Ανακαλύπτεις ξανά τον πλούτο της πόλης. Κρυμμένος για δεκαετίες, αποκτά ζωή με νέους ενοίκους. Κάτω από την οδό Αθηνάς, εγκαταλελειμμένες μονοκατοικίες με αυλές τώρα έχουν μετατραπεί σε μικρές οάσεις, εκπλήσσοντας με τη λιτή αλλά και μοντέρνα μεταμόρφωσή τους. Σοκάκια έγιναν κομψά σημεία φιλοξενίας, ενώ τα πολύβουα καφέ δίνουν την απαραίτητη κίνηση τις νυχτερινές ώρες. Αίσθηση αισιόδοξη αποκομίζεις με τη βόλτα στο Ιστορικό Κέντρο. Όμως το νόμισμα έχει δύο όψεις.

Πλατείες Ομονοίας, Βάθης, Αμερικής, Κολιάτσου, κάποτε σημεία αστικής ζωής. Σήμερα ανταγωνίζονται για το ποια προηγείται στην υποβάθμιση της ποιότητας ζωής. Εικόνες παρακμής και αίσθημα ανασφάλειας όταν πέφτει το σκοτάδι. Νεοκλασικά καλυμμένα με άσχημα γκράφιτι. Σταματώ εδώ με την παράθεση καταθλιπτικών εικόνων.

Δύο διαφορετικές πόλεις σε μία. Τόσο κοντά, αλλά σε τροχιές συνεχώς απομακρυνόμενες. Στη διαιρεμένη πρωτεύουσα αντικατοπτρίζονται οι κοινωνικές διαφοροποιήσεις που συντελούνται τα τελευταία χρόνια. Πολίτες χωρίς μεγάλες δυνατότητες αντίδρασης. Ή μήπως όχι; Αναζητούν λύση; Γιατί υπάρχει αυτή η βουβή αντιμετώπιση; Είναι απάθεια; Ερωτήματα τα οποία δεν μπορούν εύκολα να απαντηθούν. Η κατάσταση στην Αθήνα μέρος ενός ευρύτερου προβλήματος. Η αλλαγή στην πορεία της απαίτηση, αλλά και πρόκληση. Ο καιρός των στρογγυλεμένων και «μη εγγίζετε» πολιτικών παρήλθε. Όσοι ζήσαμε το σιντριβάνι της Ομόνοιας των παιδικών μας χρόνων αναμένουμε την ανάκτηση εκείνης της πόλης.