του sir Taki Theodoracopulos

NEW YORK— «New York, New York, once a wonderful town. The people are crap and the mayor’s a clown. The only safe space is a hole in the ground…». Θα μπορούσα να συνεχίσω αλλά γιατί να είμαι τόσο αρνητικός; Καταφθάνοντας από τη βουκολική Ελβετία, το Newark (Νέα Υόρκη) μοιάζει σαν την Katanga (πόλη στο Congo) τη δεκαετία του 1960. Εάν αυτό δεν είναι αεροδρόμιο τριτοκοσμικής χώρας, δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να είναι. Ο οδηγός μου είπε ότι είμαι τυχερός που ο ιός κρατάει μακριά τους ανθρώπους, διαφορετικά θα χρειαζόμασταν τουλάχιστον 3 ώρες για να περάσουμε από τα τελωνεία. Δεν υπάρχουν ηλεκτρονικές πινακίδες που να κατευθύνουν τον κόσμο και έτσι κάποιοι ηλικιωμένοι άνθρωποι χρειάζεται να περπατήσουν ένα με δύο χιλιόμετρα για να πάρουν τις αποσκευές τους. Το ίδιο το αεροδρόμιο μοιάζει άθλιο, βρώμικο και φθαρμένο από το χρόνο- ό, τι ακριβώς μπορεί να βρει κάποιος στο Congo ή στη Burkina Faso. Ήμουν ο μόνος που είχε διάθεση, καθώς όντας στην πρώτη θέση και έχοντας πιει δύο μπουκάλια καλού ελβετικού κόκκινου κρασιού, με βοήθησε να χαλαρώσω. Το airbus ήταν γεμάτο στο 1/3. Αλλά ο έξυπνος ο Ελβετός δεν είχε σκοπό να φυλάξει καύσιμα και παρόλο που δεν το δέχτηκαν, το ταξίδι διήρκησε 9 ώρες και κάτι παραπάνω από τη Ζυρίχη στην «Katanga». Η εναλλακτική λύση είναι με ιδιωτική πτήση που κοστίζει 300 χιλιάδες δολάρια.

Όταν ο Δομινικανός δικτάτορας Rafael Trujillo δολοφονήθηκε πίσω στη δεκαετία του ’60, ο φίλος και μέντοράς μου Porfirio Rubirosa ναύλωσε ένα Boeing 707 για να πετάξει μαζί με τους δυο γιούς του δικτάτορα στο Ciudad Trujillo- έτσι ονομαζόταν η πρωτεύουσα. Πλήρωσε 28 χιλιάδες δολάρια για ένα ταξίδι μετ’ επιστροφής. ( Μου άρεσε το γεγονός ότι ο Trujillo ονόμασε την πρωτεύουσα με το όνομά του. Ο δικτάτορας μόλις είχε συνάψει μια σύντομη ερωτική περιπέτεια με τη μικρή Pepita. Παρόλο που χτυπήθηκε θανάσιμα στο αυτοκίνητο, κατάφερε και πυροβόλησε και σκότωσε έναν δολοφόνο του. Τουλάχιστον έπεσε σαν άνδρας.). Ο Ruby μου είπε αργότερα ότι τόσο το ταξίδι όσο και τα χρήματα ήταν ένα χάσιμο. Οι δύο του γιοι παρα-ήταν μαλθακοί και δεν ήθελαν να σπάσουν κεφάλια, καταλήγοντας τελικά playboys στην Ισπανία. Ο Ramfis έχασε ακόμη και το όμορφο κορίτσι του από τον σπουδαίο skier Jean-Claude Killy, τρις πρωταθλητής στους Ολυμπιακούς Αγώνες και καλός μου φίλος τότε.

Που βρισκόμουν; Στη Νέα Υόρκη ή στο Congo; Ο οδηγός μου από την Αργεντινή ήταν πολύ καλός άνθρωπος. Μένει στο Queens και μου λέει για τον πόλεμο που λαμβάνει μέρος στους δρόμους. Αυτή τη φορά είναι η Χασιδική κοινότητα απέναντι σε κάτι ασαφές. Οι Ορθόδοξοι Εβραίοι συγκρούονται με την αστυνομία επειδή οι πρώτοι αρνούνται να φορούν μάσκες και να κρατούν αποστάσεις. Το χωρίς μάσκα Χασιδικό κοινό «επιτέθηκε άγρια σε έναν Εβραίο φωτογράφο, χαρακτηρίζοντάς τον ναζί και Χίτλερ όσο τον κυνηγούσαν». Μια δήλωση που δημοσίευσε ο Λευκός οίκος έλεγε: «Είμαστε όλοι μια κοινότητα και καμία ομάδα δεν ζει σε απομόνωση. Η Χασιδική κοινότητα οφείλει να καταλάβει ότι βρισκόμαστε στις ΗΠΑ και αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να σκεφτόμαστε τους άλλους». Πηγαίνετε να το πείτε αυτό στους Παλαιστίνιους στη West Bank (κοινότητα στο Ισραήλ), όπου οι έποικοι θεωρούν τους ντόπιος ως ναζί που αμαυρώνουν τους Αγίους Τόπους. Δεν είμαι φαν της Χασιδικής κοινότητας αλλά όταν διαδήλωναν στη Νέα Υόρκη, δεν κατέστρεψαν σπίτια και επιχειρήσεις. Τους επιβλήθηκε πρόστιμο επειδή έβαλαν φωτιά στο δρόμο, όσο οι «ειρηνικοί διαδηλωτές» του Biden επαινέθηκαν καθώς λεηλατούσαν την πόλη.

Δεν πειράζει. Όσο περισσότερη η ποικιλομορφία τόσο μεγαλύτερη και η σύγκρουση επειδή το αφυπνισμένο κοινό δεν μου λέει τίποτα. Δεν αποτελεί πλέον ένα έθνος με έναν λαό αλλά μια χώρα που χωρίζεται με βάση τη φυλή, τον πολιτισμό και την πολιτική. Όλα ξεκίνησαν τη δεκαετία του ’60, όταν ένα πλήθος νεαρών Αμερικανών στάλθηκε σε απομακρυσμένα μέρη με σκοπό να σώσει τους ανθρώπους από τον Κομμουνισμό. Αυτή η υποκριτική τακτική συνεχίστηκε με την κοινωνική μηχανική (χειραγώγηση ατόμων με σκοπό την απόσπαση πληροφοριών): Λευκές εθνικές κοινότητες που δεν έχουν καμία σχέση με τη δουλεία -Πολωνοί, Ιταλοί, Γερμανοί και Ιρλανδοί- αναγκάστηκαν να επιτύχουν τη φυλετική ένταξη. Για ακόμη μια φορά, οι κατώτερες τάξεις των λευκών πλήρωσαν το αντίτιμο. Τριάντα ή σαράντα χρόνια αργότερα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, ο αμερικανικός εξαιρετισμός αποδείχθηκε για ακόμη μια φορά μια φάρσα, ένα ψεύτικο και παράλογο αστείο του εδραιωμένου κατεστημένου.

Τα σκέφτομαι όλα αυτά αργά τη νύχτα όσο κινούμαι με το αυτοκίνητο σε πολύ άδειους δρόμους και λεωφόρους. Το παλιό αγαπημένο μου μέρος, το Broadway, είναι τώρα σκοτεινό. «Ποιο θα έπρεπε να είναι το όριο της πολιτικής ταυτότητας;» ρώτησα τον οδηγό. Έμοιαζε μπερδεμένος. Άφησε την Αργεντινή όταν ο Στρατηγός Videla βρισκόταν στην εξουσία – κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70. Θεωρεί τη Νέα Υόρκη σπίτι του. Σε αντίθεση με ‘μένα, δεν είναι φαν των δικτατόρων. «Κερδίσαμε το Παγκόσμιο Κύπελλο με τον Videla στην εξουσία» είπε με μια μετριοπαθή περηφάνια. Όλα ξεχνιούνται μπροστά στο ποδόσφαιρο. Ο Socrates είναι περισσότερο γνωστός στη Νότια Αμερική ως ποδοσφαιριστής παρά ως φιλόσοφος που θανατώθηκε επειδή διέφθειρε τους νέους ανθρώπους.

Η Park Avenue στην οποία μένω, μοιάζει με μια ισραηλινή θρησκευτική κοινότητα στο Yom Kippur. Ακόμη και οι θυρωροί κρύβονται πίσω από κλειδωμένες πόρτες. Το επόμενο πρωί διάβασα στην Post ότι επτά άνθρωποι δολοφονήθηκαν την ημέρα άφιξής μου. Ένας πυροβολήθηκε απλά για να του πάρουν το σακίδιο. Ούτε μία λέξη γι’ αυτό στους εκφυλισμένους Times καθώς όλοι οι δράστες και τα θύματα είναι μαύρα. Καθώς προστατεύουν τις «μειονότητες», ό ένας άχρηστος κυβερνήτης και ό άλλος άχρηστος δήμαρχος έχουν καταργήσει την εγγύηση και την προφυλάκιση, μετατρέποντας τη Νέα Υόρκη σε εγκληματικό παράδεισο.