Προ ημερών, προσεκλήθην από το B.C.A. (Business College of Athens) για να πραγματοποιήσω μία ομιλία με θέμα: «Το Savoir vivre στις business».

Παρατήρηση πρώτη: Συγχαρητήρια στην οικογένεια Δασκαλάκη για το νέο κτίριο επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Παρατήρηση δεύτερη: Η Ιδιωτική Εκπαίδευση θάλλει όχι επειδή οι νέοι δεν εισήχθησαν στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο, αφού, πλέον, σχεδόν όλοι εισάγονται, αλλά επειδή επιλέγουν τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για την μόρφωσή τους.

Επί του θέματος τώρα. Ας μου επιτραπεί να αναφερθώ ακροθιγώς, λόγω χώρου, σε ένα ζωτικό θέμα που άπτεται της καλής συμπεριφοράς στις επαγγελματικές σχέσεις, αυτό του να είναι κανείς στην ώρα του στα ραντεβού. Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας η ακρίβεια «πάει περίπατο». Και ενώ στον κοινωνικό ή, έστω, τον αισθηματικό τομέα ενδέχεται να γίνουν ανεκτές οι καθυστερήσεις, στον επαγγελματικό στίβο υπάρχουν μετά βεβαιότητος επιπτώσεις. Ο χρυσούς κανών είναι να πηγαίνουμε 5 με 10 λεπτά πριν από κάθε συνάντηση, ιδίως εάν πρόκειται για συνέντευξη προσλήψεως. Ελάχιστοι εργοδότες προσλαμβάνουν αργοπορημένους σε ραντεβού. Τι συμβαίνει, όμως, εάν συναντήσουμε κίνηση ή μας συμβεί κάτι απρόοπτο; Εδώ ισχύει το ρητό «Καλύτερα να σφάλλεις παρά να δικαιολογείσαι». Επίσης, δεν περιμένουμε τηνν τελευταία στιγμή για να ειδοποιήσουμε σχετικά με την καθυστέρησή μας. Το πράττουμε εγκαίρως. Τέλος, η νοοτροπία «αφού όλοι αργούν, γιατί να μην αργήσω κι εγώ;» ή «εφ΄όσον είμαι σημαντικός μπορώ να αργώ», δύναται να έχει «πέραση» στις εγχώριες συναλλαγές, όμως, όποιος τολμήσει να την εφαρμόσει σε ανεπτυγμένες χώρες της Δύσεως, μάλλον δεν θα έχει θετική εξέλιξη. Στον αντίποδα, «no worries», ουδεμία ανησυχία, έαν αργήσει κανείς σε ραντεβού στις αραβικές χώρες, εκτός και εάν έχει meeting με… απόφοιτο της Οξφόρδης.