του Χρήστου Ζαμπούνη

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, το να διαθέτει κανείς συσκευή κινητού τηλεφώνου ήταν chic, διότι ήταν σπάνιο. Τρεις δεκαετίες αργότερα, ισχύει το αντίθετο. Το chic είναι να κρύβει κανείς το κινητό του, είτε στην τσάντα τους οι κυρίες είτε στις τσέπες τους οι κύριοι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο «έγκλημα» στον κοινωνικό βίο από την εναπόθεση της ηλεκτρονικής συσκευής πάνω στο τραπέζι του γεύματος ή του δείπνου, με την καφετέρια ή το μπαρ να ακολουθούν σε ολιγώτερο κακουργηματικό βαθμό. Ο λόγος; Η διάσπασις της πραγματικής ζωής από τον εικονικό εισβολέα.

Ας φανταστούμε ότι παρευρισκώμεθα σε ένα κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι. Ο παππούς, η γιαγιά, οι γονείς, οι θείοι, τα εξαδέλφια, τα εγγόνια. Έχουμε καιρό να βρεθούμε και αποζητάμε να μάθουμε τα νέα ο ένας του άλλου. Αίφνης, κτυπά το κινητό του εξαδέλφου. Είναι η κοπέλλα του που τον απασχολεί επί δεκάλεπτο, για δικό της θέμα. Παρένθεσις υψίστης σημασίας. Ο εξάδελφος δεν σηκώνεται από το τραπέζι, όπως πράττουν υποχρεωτικώς οι chic άνθρωποι, για να μην ενοχλούν την ομήγυρη. Δεύτερο «ντριν» με τον ύμνο του Παναθηναϊκού, στον θείο. Είναι ο κουμπάρος του που τον ερωτά εάν θα δουν μαζί, το βράδυ, τον ποδοσφαιρικό αγώνα. Τα κουδουνίσματα συνεχίζονται αδιαλείπτως καθ’ όλην την διάρκεια του γεύματος, έχοντας ως αποτέλεσμα εκτός από τους δέκα προσκεκλημένους να υπάρχουν άλλοι τόσοι απρόσκλητοι.

Ο chic προτιμά να επικοινωνεί γραπτώς είτε με sms, είτε στο what’s up, είτε στο viber, είτε στο messenger, είτε με e-mails. Είναι ο πλέον ασφαλής τρόπος να μην διακόπτουμε τον συνομιλητή μας εν ώρα εργασίας, δίνοντάς του τον απαραίτητο χρόνο να απαντήσει όσο ευκαιρεί.

Τέλος, δεν είναι chic να καλούμε από απόρρητο αριθμό, ενώ είναι chic η απενεργοποίησις του ήχου κλήσεων και γραπτών μηνυμάτων όταν συμμετέχουμε σε μία σύσκεψη.

Υ.Γ. Le comble du chic: «Ο Δαλάϊ Λάμα δεν έχει κινητό».