Chevalier, λευκό μαντήλι στην τσέπη, πουκάμισο με το μονόγραμμα του κι ένα τσιγάρο Gauloise. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας είχε ανεπιτήδευτα κομψό στιλ.

Δεν υπήρξε ποτέ γόης του grand ecran, δεν έκανε ποτέ τα κορίτσια να ουρλιάζουν. Ίσως επειδή η ευγένεια του προσώπου και οι εκλεπτισμένοι τρόποι του, τον κατέτασσαν αμέσως στην κατηγορία των πιο ώριμων ανδρών. Έγινε, άλλωστε, γνωστός στο ευρύ κοινό, στις δεκαετίες του ‘60 και ‘70, μέσα από πολλές ταινίες όπου έπαιζε τον -φτασμένο πια- εφοπλιστή, υπουργό, βιομήχανο.

Χαρακτηριστικό της παρουσίας του ήταν η άψογη ενδυματολογική του ταυτότητα. Φίνα μάλλινα παλτό ψαροκόκκαλο, σκουρόχρωμα κοστούμια τον χειμώνα και λευκά λινά το καλοκαίρι. Πουκάμισα που φέρανε κεντημένα τα αρχικά του, δεμένα με μεταξωτές γραβάτες. Όταν φορούσε καπέλο, το φορούσε ελαφρώς λοξά ενώ η αγαπημένη κακή του συνήθεια (το τσιγάρο) αναδείκνυε επιμελώς το κλασσικό chavelier του δαχτυλίδι. Με γραβάτα, με παπιγιόν, με φουλάρι μέσα από ένα sport λινό πουλόβερ, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έδινε σε κάθε περίσταση κάτι από το αριστοκρατικό του στιλ.

Παρόλο που η οικογένεια του -γνωστή οικογένεια των Αθηνών, ιδιοκτήτες γνωστού κοσμηματοπωλείου και κάτοικοι της Π. Ιωακείμ στο Κολωνάκι- τον προόριζε για αξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού, εκείνος “δραπέτευσε” από την σχολή κολυμπώντας και βρέθηκε μετά από λίγο στο Παρίσι. Εκεί, τον ανακάλυψε ο Γάλλος σκηνοθέτης Louis Jouvet, ο οποίος του έδωσε και τους πρώτους του ρόλους στο θέατρο ενώ τον κατεύθυνε να σπουδάσει την τέχνη της υποκριτικής στο Athénée. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας μετά την αποφοίτηση του και αφού συμμετείχε σε 4 Γαλλικές ταινίες, επέστρεψε από το Παρίσι στην Αθήνα, το 1938.

Από τότε ο Κωνσταντάρας υπηρέτησε την τέχνη του ηθοποιού στην Ελλάδα για 40 χρόνια. Συμμετείχε με ήθος και ανεξάντλητη κομψότητα, σε 191 θεατρικές παραστάσεις και 80 ταινίες. Μάλιστα, το 1929, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας πρωταγωνίστησε στην πρώτη ομιλούσα ταινία, Ελληνικής παραγωγής, “Το Τραγούδι του Χωρισμού” που ο Φιλοποίμην Φίνος υπέγραψε ως σκηνοθέτης.

Για τη δράση του ως καλλιτέχνης, χαρακτηρίστηκε “ως υπέροχος ηθοποιός ρυθμού” ενώ για το στιλ του άφησε το απότυπωμα του maître της κομψότητας, ανεξάντλητο στον χρόνο.