του Χρήστου Ζαμπούνη

Την αυγή της 14^ης Ιουνίου 1940, τα γερμανικά στρατεύματα εισέρχονται στο Παρίσι. Στις 7.30 π.μ., ο στρατηγός Von Studnitz κατέρχεται του αυτοκινήτου του και εισέρχεται στο Hôtel de Crillon. Λίγο αργότερα, οι άνδρες του παρελαύνουν στο Champs-Élysées. Μία από τις πρώτες δράσεις του είναι η εγκατάστασις και λειτουργία του Propaganda Steiffel, του Γραφείου Προπαγάνδας. Αυτό, με τη σειρά του, θα εκδώσει ένα διάταγμα για την άμεση επαναλειτουργία των κινηματογράφων, των καμπαρέ και των θεάτρων.

Σ’ ένα τέτοιο θέατρο, το «Théâtre Monmartre», εκτυλίσσεται η υπόθεσις της πολυβραβευμένης ταινίας του François Truffaut «Le Dernier Métro». Μία λεπτομέρεια για να καταστεί αντιληπτό το μέγεθος του Γάλλου σκηνοθέτου. Θέλοντας να τον τιμήσει ο Στήβεν Σπήλμπεργκ τον διάλεξε για να υποδυθεί τον ρόλο του επιστήμονος στην ταινία του «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου».

Όμως, θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή των αναγνωστών σε μία άλλη διάσταση. Η συνεργασία του στρατηγού Πεταίν με τις δυνάμεις του Άξονος αποτελεί τραυματική εμπειρία για τους Γάλλους. Αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο ενός δημοσιογράφου της εφημερίδος «Je souis partout», του Dexiat.

Παρ’ ότι έχει δευτερεύοντα ρόλο στην ταινία, είναι αυτός που εκφράζει το σύγχρονο πρόσωπο της προπαγάνδας, όπως θα τη γνωρίσουμε στις επόμενες δεκαετίες.

Παρακολουθώντας αργά τη νύκτα, τη ζωντανή αναμετάδοση της συνεντεύξεως Τύπου του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ στο CΝΝ, διέκρινα αρκετές ομοιότητες στον τρόπο διαχειρίσεως της πληροφορίας. Φευ! Από τα περίκλειστα αυταρχικά έως τα διαφανή δημοκρατικά καθεστώτα, σε περιόδους κρίσεως φαίνεται ότι προέχει η αντίληψις του τι θέλει να ακούσει ο κόσμος, αντί αυτής που προκρίνει την αλήθεια, δηλαδή το τι ακριβώς συμβαίνει.