Κείμενο και φωτογραφίες της Δωροθέας Μερκούρη

Η καρδιά του ιταλικού ταμπεραμέντου χτυπά στη Νάπολη. Όποιος δεν έχει έρθει εδώ δεν μπο- ρεί να καταλάβει πραγματικά τι θα πει Ιταλία. Έχω γράψει ένα ποίημα για την πόλη που μου προξενεί ατέλειωτη χαρά όταν την επισκέπτομαι και ζεστασιά στην ψυχή μου όταν τη χρειάζομαι.

Θα ήθελα ειλικρινά να πάτε όλοι εκεί. Είναι δύσκολο να σας εξηγήσω το γιατί, αλλά θα το προσπαθήσω. La città perfetta Στις 7 το πρωί με ξυπνάς με το άρωμα του καφέ και τη ζεστή σου sfogliatella.

Μου αρέσει ζεστή και με την κρούστα καμένη στις άκρες. Εσύ, που φωνάζεις από παντού «καλημέρα», και σ’ εμένα που δεν με ξέρεις… buongiorno Signora il caffe’… Εσύ που είσαι η πόλη του Pino Daniele, που με τα τρα- γούδια που σου αφιέρωνε μεγάλωσα, περιμένοντας να σε γνωρίσω από κοντά, να σε περπατήσω μόνη. Όποιος σε ξέρει σε έχει ερωτευτεί. Με γεμίζεις συνεχείς, γρήγορες εικόνες σαν σκηνές από ταινίες του De Sica και με πας πίσω, αλλά και σήμερα στον χρόνο, όταν σε βλέπω γεμάτη σκουπίδια να παλεύεις να κρατηθείς στο ύψος σου, παρά την αγάπη που δεν παίρνεις σαν θα ήσουν το Μιλάνο.

Εσύ πάντα θα μένεις έτσι, δεν θα καθαρίσεις ποτέ, αλλά δεν πειράζει, είσαι η Νάπολη. Εσύ που με το κόκκινο κραγιόν και το τσιγάρο θα μιλάς καθιστή στο πεζοδρόμιο σαν να σου ανήκει. Εσύ που δίνεις απίστευτη χαρά με τη μαγική σου κουζίνα, γιατί αγαπάς να μας ταΐζεις και στη 1 το βράδυ στην πιάτσα Bellini, όπου οι μυρωδιές από pasta vongole περνούν ανάμεσα στα μπαρόκ κτίρια, εκεί όπου η ιστορία σου σε κάνει τόσο αρχόντισσα… είσαι η Νάπολη. Είσαι η καρδιά την Ιταλίας. Δεν θα αλλάξει ποτέ αυτό. Te voggiu bene assai (Σ’ ΑΓΑΠΩ πολύ, στα ναπολιτάνικα).